Kortemarkse zussen Hanne en Bonnie Delanote zijn zowel coureur als facteur

De zussen Hanne en Bonnie Delanote koersen allebei bij Hoop op Zegen Beveren. Hanne rijdt puur voor het plezier, voor Bonnie daarentegen mag het wel wat meer zijn. “Ik durf niet in het peloton rijden. Maar vorig jaar moest ik van Bonnie tijdens een koers in haar wiel rijden. Zo heb ik toch één koers kunnen uitrijden dat seizoen. Achteraf was ik dus best wel blij”, zegt Hanne.

Hanne (25) en Bonnie (20) zijn de dochters van José Delanote en Caroline Mattheus uit de Amersveldestraat in Kortemark. Ze hebben een oudere zus en broer: Willeke (30) en Marijn (28). Hanne en Bonnie wonen nog thuis, al zoekt Hanne binnenkort andere oorden op. “Ik verhuis binnenkort naar Voormezele. Daar ga ik samenwonen met een vriend. Waarom zo ver van huis? Het Ieperse spreekt mij aan. Het is een streek die ik goed ken, omdat onze papa van daar afkomstig is. Het is niet alleen een mooie streek om in te wonen, maar ook om in te fietsen”, begint Hanne. In het dagelijkse leven is ze postbode, net als Bonnie trouwens. “Jaja, we zijn facteur en coureur…”, lachen ze.

“Elke dag zitten we op de fiets voor onze job en/of om te trainen”

“Ik ben vorig jaar in juni afgestudeerd in de richting publiciteitsgrafiek aan het MSKA in Roeselare. Ik zocht naar een job en via via kwam ik uit bij Bpost. Ik kende al verschillende mensen die er werkten en die goeie dingen vertelden over hun job, dus heb ik gesolliciteerd. Ik werk er sinds september en doe mijn ronde in Roeselare. Maar binnenkort start ik in Diksmuide”, vervolgt Bonnie.

En de microbe voor de post moet aanstekelijk werken, want ook Hanne besloot om bij Bpost te solliciteren. “Ik heb in Kortrijk een bachelordiploma Medical Management Assistant behaald. Ik werkte twee jaar in een huisartsenpraktijk, maar een job met veel stilzitten is niets voor mij. Ik hoorde Bonnie over haar werk bij Bpost vertellen en het begon te kriebelen. Dus dan heb ik ook maar gesolliciteerd! Sinds december 2017 ben ik ook postbode. Mijn ronde ligt in het Roeselaarse, maar omdat ik binnenkort verhuis, verandert dat naar Ieper.”

Doet dat geen pijn, ‘s morgens zo vroeg uit de veren moeten?

Hanne: “Het is soms wel eens afzien. We staan rond vier uur ‘s ochtends op. Maar we passen ons levensritme aan aan onze job. ‘s Avonds om 20 uur, ten laatste 21 uur gaan we naar bed.”

Hanne, als oudste van de twee lijkt het me logisch dat jij eerst begon te koersen…

Hanne: “Klopt. Al was Marijn de eerste binnen ons gezin. Ik ging dikwijls eens mee met hem uit fietsen en zo kreeg ik de smaak te pakken. Op mijn 14de heb ik mijn eerste koersfiets gekocht.”

“Ik heb gekoerst tot ik naar Kortrijk ging om te studeren. Toen ben ik enkele jaren gestopt, omdat het zwaar was om mijn studie met de koers te combineren. Daarna heb ik een jaar triatlon geprobeerd, maar ik raakte geblesseerd tijdens het lopen. Anders was ik zeker verder gegaan met triatlon. Maar toen ben ik dus weer op de fiets gesprongen.”

Bonnie: “Ik koers sinds 2012 en ik doe het nog altijd enorm graag. Al ben ik er nu wel een tijdje uit geweest, nadat ik enkele weken geleden ben gevallen in de koers in Puivelde. Ik ben recht op mijn ene heup terechtgekomen en heb tien dagen met krukken rondgelopen. Het BK zondag was mijn eerste koers. Net als Hanne heb ik hem half uitgereden.”

Wat zijn jullie ambities nog?

Hanne: “Ik had vroeger één ambitie toen ik begon en dat was om ooit een koers te winnen. Dat is me meermaals gelukt bij de jeugd. Nu wil ik vooral nog zolang mogelijk plezier beleven aan de sport en aan de koers. Bonnie kan gemakkelijk top tien rijden, maar dat zie ik mezelf niet meer doen. Eigenlijk is mijn ambitie nu vooral dat ik graag nog eens een koers zou kunnen uitrijden.”

“Wij zijn geen uitgaanders en hebben er geen probleem mee om gezond te leven”

Bonnie: “Ik zou binnenkort graag nog eens willen winnen. In 2015 werd ik provinciaal kampioen in de individuele tijdrit en in 2015 en in 2016 pakte ik de eindzege in het Westhoekcriterium. Hanne pakte daar drie keer de eindzege.”

Moeten jullie veel laten voor de sport?

Bonnie: “Wij zijn geen uitgaanders en hebben er geen probleem mee om gezond te leven.”

Hanne: “Bonnie rijdt nu al drie jaar bij Hoop op Zegen, ik al twee jaar. Het is een bijzonder leuke ploeg en we hebben veel leute. In het team hangt een familiale sfeer en als we bijvoorbeeld op teambuilding gaan, is dat echt iets om naar uit te kijken.”

Trainen jullie vaak samen?

Hanne: “Eens losrijden doen we wel, ja. Maar ik ga niet mee trainen met Bonnie. Ze rijdt veel te snel. Ik kan niet mee.” (lacht)

Jullie koersen dus anders?

Hanne: “Bonnie is niet bang in de koers. Ik rijd bijvoorbeeld niet graag mee in het peloton. Vorig jaar tijdens een koers zei Bonnie: je gaat vandaag in mijn wiel rijden. Het was dus van moeten. Ik durfde bijna niet, maar heb het toch gedaan. Achteraf was ik bijzonder tevreden, want ik heb die koers kunnen uitrijden. Dat was de enige koers van het seizoen dat het me gelukt is.”

Bonnie: “Zelfs nu ik gevallen ben, heb ik geen angst om weer te vallen of zo. Ik kan me echt wel geven in de koers, ook in de spurt. Ik kijk ernaar uit om dit seizoen goed af te maken.”