Klaar voor de laatste etappe

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Vandaag stond een ‘relatively easy’-etappe op het programma. De eerste 50km plat, met wat slijk, op zijn Vlaams dus. Ik zat in een groepje met vijf vrouwen. Ons Lotte, Mona, ikzelf en mijn twee tegenstandsters. Daarnaast zaten heel wat mannen in de groep, en twee keer raden wie al het kopwerk op zich genomen heeft: Sarah White, de leidster bij de vrouwen. De mannen waren bang zeker? En dat ze gelijk hadden dat ze bang waren. Na de 50km kwam 11km single track en Sarah liet gewoon iedereen achter zich.

Ik wilde mij niet zomaar naar de slachtbank laten leiden en probeerde meerdere keren te ontsnappen, met enkele sterke mannen. Maar in plaats van door te rijden, keken deze sterke mannen constant angstvallig achter zich, bang voor onze Sarah. En Sarah reed gewoon het gat dicht.

Kennismaking met een grote koalabeer

Op de single track viel het begrip ‘relatively easy’ in slechte aard. Het was weer afzien, technisch, maar toch fantastisch mooi. En daar zat plots een grote koalabeer, met een zeer wit gezicht. Hij had scherpe tanden en keek boos voor zich uit. Hij had ook koorts en had geen druppel drinken meer bij zich. Koala Tom zag er mottig uit. Hij maande me aan om door te rijden en hem achter te laten. Yeah right… like that’s gonna happen!

We zaten zeker nog niet in de helft van de single track en de eerste bevoorrading was na de single track. Uiteindelijk lijkt 11km niet zo ver, maar… op die stukken rij je maximum 5km/u dus… kan het wel eens lang duren (ik heb even geen zin om te rekenen).

Ik vermoed dat Tom niet meer zo helder in zijn hoofd was

Ik had nog een kletsje water in mijn camelbag en zo deelden we (oh romantisch) het laatste restje drinken. Ik moet toegeven dat ik even begon te panikeren, want we hadden geen enkel idee hoe lang we nog gingen rijden tot aan de bevoorrading en het was meer dan snikheet.

Daar heb je die zweetfontein weer

Ik had factor 50 gesmeerd en nog ben ik verbrand. Het is moeilijk te beschrijven hoe de warmte aanvoelt. Tijdens het fietsen heb je nog een zuchtje wind, maar vanaf je van die fiets moet, valt de warmte pardoes op je hoofd. En dan start mijn zweetfontein, met als gevolg zweet in mijn ogen en ook een wat onaangename geur van niet zo goed gewassen sportkleren. Het ergste is wanneer je jezelf begint te ruiken…

Aan de bevoorrading hadden ze gelukkig drinken en een dafalganneke. Helaas waren er geen neusknijpers. De volgende kilometers kwamen dichter bij het begrip ‘relatively easy’. Ik denk dat Tom hier niet zo over denkt. Hij probeerde zich sterk te houden, maar je zag zo dat hij het moeilijk had. Ik bleef mooi achter hem. Enerzijds omdat Tom dan zijn eigen tempo kan bepalen en anderzijds zodat ik een oogje in het zeil kon houden bij de afdalingen. Ik vermoed dat Tom niet meer zo helder in zijn hoofd was. Ik had gelijk. Bij de aankomst ging Tom praktisch van zichzelf. Een hitteslag, zo kwamen er vandaag wel meerdere over de aankomst.

Het is een gek gegeven dat het morgen de laatste etappe is

Gelukkig heeft Tom een zorgzaam vrouwtje die hem onmiddellijk in de schaduw op een slaapmatje kon leggen, zijn fiets kuiste, voor drinken zorgde én een honeymoonsweettent kon voorzien. Jawel, vanavond krijgen wij de wigwamtent van de dokter. Een echte partytent! We slapen dan wel in twee aparte bedden op 3 meter van elkaar, toch voelt het royaal in vergelijking met het iglotentje waarin we de afgelopen dagen probeerden te slapen tussen al onze rommel.

Eat, sleep, mountainbike en repeat

Er staat hier nog een heerlijke barbecue op het programma met een panoramisch uitzicht op de achtergrond. Het is een gek gegeven dat het morgen de laatste etappe is. Slechts 58km, met wel enkele hoogtemeters en een afdaling richting zee, maar dan zit het er werkelijk al op.

Ik kon dit wel gewoon worden. Eat, sleep, mountainbike en repeat. Het waren fantastische dagen en de groep werd hechter en hechter. Iedereen heeft superveel respect voor elkaar en iedereen heeft dan ook meermaals Tom zijn gezondheidstoestand gecheckt.

We zullen iedereen hier missen, minus een paar lastpakken dan misschien 😉