Erik Borra, kampioen van België bij de nieuwelingen (1976) en juniores (1978), werd nooit prof

Ze zijn als witte merels, de tieners die eerst kampioen van België bij de nieuwelingen werden en daar één of twee jaar later ook bij de juniores in slaagden. Erik Borra (°29 januari 1960) is er één van. Die gecombineerde titelverovering werd hem nagedaan door onder andere Eddy Planckaert, Steven Vanden Bussche en Frank Vandenbroucke.

Het viel Erik Borra te beurt in Hasselt 1976 en Aubel 1978. In Hasselt bleef de biljartvlakke koers helemaal op slot en rondde Erik het als topfavoriet in de verzengende hitte mooi af voor Marc Maertens en Peter Carbonelle. In Aubel kende hij tijdens een barslecht jaar een zeldzame superdag, achterhaalde hij de ontsnapte Erwin Marievoet en liet hij zijn concurrent in de laatste hectometers achter zich. De meer illustere Luc Meersman werd derde, Dirk Demol vierde, Jan Blomme twaalfde. “Zoals ik in Hasselt met de vingers in de neusgaten won, zo haalde ik het op karakter in Aubel”, herinnert Erik zich nog. “Bovendien viel alles op die bewuste 21 mei in de juiste plooi.”

Erik was een allrounder. Tussendoor hielp hij, op Kerstmis 1977, West-Vlaanderen aan de Belgische titel ploegenachtervolging op de piste met Luc Meersman, Frank Soete en Eddy Vandesteene als sidekicks.

Al gestopt op 21ste

En toch brak Erik daarna niet door. Al in januari 1981, op zijn 21ste verjaardag, stopte hij met koersen. Als twintiger was hij nog slechts de schim van als tiener. In 1979 behaalde hij één en in 1980 vijf overwinningen, kleinvouden van seizoenen ervoor. Zijn ultieme overwinning behaalde hij op 26 juli 1980 in Lichtervelde, waar hij Patrick Vanvyaene en Eddy Malfait overwon. “Ik werd almaar meer opgejut door mijn entourage”, zucht Erik.

“Ik werd almaar meer opgejut door mijn entourage. Het was nooit goed genoeg, ik werd er bijna gek van en brandde mentaal helemaal op”

“Het was nooit goed genoeg, ik werd er bijna gek van en brandde mentaal helemaal op. Ik trok in januari 1981 nog op stage met Walter Godefroot en Capri-Sonne maar ik had tijdens de aanloop, in tegenstelling tot de beroepsrenners, geen basisconditie opgebouwd. Dat brak mij zuur op. Ik werd tijdens de trainingsritten helemaal zoek gereden en gooide bij mijn terugkeer de handdoek. Tijdens de zomer kreeg ik wel nog een kortstondige opwelling om te herbeginnen, maar dat ging snel over.”

“Ik had nog geen jong leven gehad en liet mij helemaal gaan, stortte mij gulzig op alles wat God en klein Pierke mij tijdens de voorgaande jaren verboden hadden en dat had zo zijn zichtbare gevolgen: ik kwam maar liefst 50 kilo bij.” Het was niet eens overdreven. In die dagen kwam ondergetekende hem toevallig tegen aan de haven in Blankenberge en Eric was blij dat ik hem meteen herkende.

Truckchauffeur

“Ik was intussen aan mijn beroepsleven begonnen als gewone arbeider bij Beaulieu”, vervolgt Erik. “De knop omdraaien viel best mee. Het was veel minder erg dan verder te moeten aanmodderen als coureur. Later begon ik een veel langdurigere fase als truckchauffeur, eerst bij Ter Vichten en daarna (nu nog steeds, red.) bij RTS (betoncentrale, red.) in Zedelgem.”

“Met de huidige aanpak zou ik veel meer slaagkansen gehad hebben, maar achteraf is het altijd makkelijk praten”

“In het huidige tijdvak zou het helemaal anders gelopen zijn”, meent Erik. “Veelwinnaar zijn en bovenal tweemaal kampioen van België worden was een vergiftigd geschenk. Ik werd geleefd en was opgelucht toen ik ervan af was. Inmiddels kijk ik er helemaal anders tegenaan. Met de huidige aanpak zou ik veel meer slaagkansen gehad hebben, maar achteraf is het altijd makkelijk praten.”

Ideale 77 kg

Erik Borra leidt nu een kabbelend bestaan. Met zijn echtgenote Annie Meuleman woont hij vlakbij het station van Torhout. Hij meet 1,77 meter en weegt een ideale 77 kilo. “Ik ben een gelukkige rijpe vijftiger”, knipoogt hij. “Het wielrennen volg ik nog, maar niet intens. Ik zal er niet speciaal voor thuisblijven.” (Bernard Callens)