Wielrenster Sjoukje Dufoer is mee als verzorgster naar de Ronde van Ivoorkust, met meerdere West-Vlaamse renners: Dieter Bouvry, Louis Verhelst, Sven De Meydts en Jaak Lepere als ploegleider.
Abidjan heeft alles wat een welvarende stad moet hebben: een zeer grote haven met directe verbinding met de Atlantische Oceaan, een spoornetwerk (of toch een aansluiting met de haven), een luchthaven en een fantastisch klimaat om de meest exotische producten de produceren, zoals het zwarte goud: koffie. Wij als koffieliefhebbers hebben enkel nog maar zakjes Nescafé gedronken, hier blijkbaar het favoriete drankje dat zelf droog wordt binnengespeeld. Dan vragen wij ons af waarom al die mannen zo agressief staan. Cafeïne?
Abidjan kent ook héél wat problemen die te wijten zijn aan de overbevolking met een smeltkroes aan sloppenwijken. Overdag valt nog eens extra op hoeveel afval hier geproduceerd wordt, zonder afvalbeleid is het hier dus vuil door open rioleringen en het regenseizoen dat regelmatig overstromingen teweegbrengt. Je kan je er iets bij voorstellen. Vanwaar deze verslaggeving van Abidjan? Omdat wij eindelijk deze stad eens bij klaarlichte dag hebben gezien. Onze coureurs hebben er 20 rondjes in gereden. Dat brengt mij dus naadloos bij de koers van vandaag. Geen UCI-koers, maar toch wel onofficieel deel van de ronde van Ivoorkust, met vooral een officiële ceremonie van de Ronde van Ivoorkust, die maar bleef duren…
De koers dus: Vanaf het begin lag het volledige peloton in stukken en brokken met enkele Belgen vooraan. Na vijf rondes was er een grote kopgroep met Tom, Mathias, Louis én Dieter. Een perfecte situatie dus. Van hieruit werd een kopgroep van vijf vanuit de kopgroep gevormd met Louis, twee Marokkanen en twee andere renners. De tweede kopgroep smolt bijna samen met het peloton, maar dat verloor dan zoveel terrein dat uit de koers verdween. De vorige kopgroep werd plots peloton en ook Lukas wist aansluiting te vinden. Dan kreeg Mathias plots een lekke band… Pech weeral. Het was voor Louis een dubbeltje op zijn kant natuurlijk. Gelukkig won hij de spurt van twee Marokkanen die het ploegenspel speelden, een ongelofelijke prestatie, met toch heel wat druk op de schouders. In de achtergrond kwam het peloton nog sterk opdagen met een ontsnapping van Tom, die nog zevende werd.
Na al het saaie ceremoniegedoe met veel lange toespraken waarbij wij als Belgen meermaals bedankt werden voor onze komst en bijdragen aan het koersverhaal. Om niet te zeggen dat wij de koers bijna volledig geschreven hadden. Toen bijna iedereen in de vip-tent in slaap viel, kwam Tom op het lumineuze idee om mij ten huwelijk te vragen op het podium. Plots stond heel de boel op zijn kop en was het één groot feest waarbij we omsingeld werden om ons te feliciteren. Het was natuurlijk volledig fake. Tom heeft me twee maanden geleden al op een zeer romantisch manier op het eind van de Bike TransAlp ten huwelijk gevraagd aan het Gardameer.
Na het fake huwelijksaanzoek bracht Tom me als de perfecte bruidegom in spe, op het stuur van zijn fiets (sorry Shifting Gears voor het mishandelen van Tom zijn fiets) naar ons hotel, waar we onze voor-huwelijksnacht of zeg maar gewoon avond beleefden met duizend én één gewonnen condooms. Ik kreeg zelf voor de gehele podiumceremonie eindelijk mijn gedroomde roze klakske van ‘Pure Plessure’. Ons favoriete merk condooms mét aardbeiensmaak, moest ik dat nog niet verteld hebben.
Voor de mensen die zich afvragen hoe we het gisterenavond nog gered hebben met onze bagage en late night zoektocht naar eten. Wel, momenteel zit ik in het restaurantje naast het hotel waar we gisterenavond dus ook eten hebben gevonden. We hadden ‘proberen’ uitleggen dat we een groot bord frietjes wilden en rijst en pasta en warme groetjes in combinatie met brochettes. Gisterenavond kregen we dus elk een mooi gedresseerd bord met twee brochettes en daarbij op ons bord oftewel frieten, rijst, gebakken banaan, pasta, of… We moesten dus letterlijk van elkaars bord eten. Maar het smaakte hemels. We hadden gisteren van 7 uur ‘s ochtends geen eten gezien tot 21.30 uur ‘s avonds. Ze konden ons bij wijze van spreken een kakkerlak voorschotelen, we aten het nog met veel smaak op.
Maar deze avond hadden ze het principe van grote schotels toch begrepen na een met-handen-en-voeten-uitleg van Tom. Deze hebben we net binnengespeeld. Met toch wat te weinig frietjes ook al hadden we véél frietjes besteld. Sorry België, en vooral De Bosrand in Brugge, maar ik denk dat de Afrikaans frietjes toch de Belgische hebben voorbijgestoken. Hiermee zit mijn dagboek over de Ronde van Ivoorkust erop. Dankjewel aan de trouwe (en ook de niet-trouwe) lezers die onze spannende avonturen dagelijks volgden. Helaas zal dit verslag met een dag vertraging jullie ogen bereiken wegens de niet aanwezige wifi.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier