Marc Elslander bewaart alleen maar mooie herinneringen aan FC Wijtschate: “Een van de mooiste velden van de streek”

Het prachtige uitzicht van het veld aan de Vierstraat blijft iedereen die er ooit speelde wel bij. Van 1970 tot 2013 voetbalde eerst Racing en daarna FC Wijtschate met zicht op de Kemmelberg en het omliggende glooiende landschap. Marc Elslander, jarenlang secretaris en manusje-van-alles bij de club, doet het relaas van ruim veertig jaar blauw en geel.

Ooit speelde Marc als tiener zelf nog voor de club. Via enkele omwegen belandde hij in 1986 in het bestuur, later werd hij secretaris. “Het veld dateert nog van de tijd toen ik zelf speler was”, steekt hij van wal. “Het werd in de jaren ’70 aangelegd om het toenmalige Racing Wijtschate van accommodaties te voorzien. Kantines waren er toen niet, wel een aanpalend cafeetje op enkele tientallen meters. De bergruimte diende als kleedkamer. Veel was het niet, maar meer hadden we niet nodig. We klopten een nageltje in de muur als kapstok en plaatsten een tob met water buiten om ons te wassen. De uitbater schilderde zelfs de deuren in de kleuren van de club om ons echt ‘thuis’ te laten voelen. Door een slechte drainage was het hier vaak ploeteren in de modder, maar na de heraanleg hadden we een van mooiste en beste velden uit de streek.”

Enkele jaren later, in 1975, was het veld af. De herinnering aan de ingebruikname tovert nog altijd een lach op het gezicht van Marc. “Het was een prachtig veld. Lang en breed, egaal en dan dat uitzicht, magnifiek. Nadien kwamen beetje bij beetje ook de kantine en de tribune tot stand.”

“Zelfs na een training gebeurde het dat we tot een gat in de nacht bleven plakken”

Wel was er een groot nadeel, legt Marc uit. “Het veld lag er erg moerassig bij. Vaak was het echt ploeteren in de modder. Dat was allemaal het gevolg van een slechte drainage. Toen we op aanvraag van de toenmalige voorzitter in 1994 overschakelden naar de bondscompetitie moesten we dikwijls de matchen noodgedwongen uitstellen omdat het veld er erbarmelijk bijlag. In samenspraak met het gemeentebestuur is er toen een nieuwe drainage aangelegd en sindsdien moesten we nooit nog één matchen uitstellen. Meer zelfs, ik kan gerust zeggen dat we toen de mooiste grasmat van de streek hadden.”

Volks plezier

In 1994 volgde dus de overschakeling naar de bondscompetitie. Voordien speelde de club in de competitie van de Westhoek, waar het mooie tijden beleefde. “Mijn beste momenten bij de club heb ik daar meegemaakt”, weet Marc. “Zowel qua sfeer als qua prestaties was het een fantastische periode. Begin jaren ’90 speelden we twee jaar op rij kampioen en haalden we ook nog enkele bekers. Dat was toch mijn hoogtepunt, vooral nog de festiviteiten die nadien volgden, echte dorpsfeesten. Ik herinner me nog dat we tijdens een kampioenenviering al feestend door de straten liepen. De ene al zwaaiend met de sjaal, de andere al zingend en ik voorop met de trompet in de hand. Veel dorpsgenoten moeten ons toen gek verklaard hebben.”

“Ach, er is toch veel veranderd sindsdien”, bezint Marc. “De jaren waarover ik spreek, dat was nog een echte volkse tijd. Voetbal had toen nog een andere betekenis in het dorpsleven. We speelden nog voor een pint en een boterham, gingen van deur tot deur om de kas te spijzen en amuseerden ons iedere week rot. Dat volkse is er dezer dagen in het provinciaal voetbal toch wat af.”

Het zouden de laatste kampioenenvieringen in Wijtschate worden. Sinds het in 1994 naar de bondscompetitie overstapte, eindigde het nooit meer bovenaan de tabellen. Blauw-geel was veeleer onderaan de rangschikking te vinden, al was dat zeker niet altijd het geval. “Rond de eeuwwisseling hadden we een talentvolle groep spelers die we enkele jaren konden samenhouden”, legt Marc uit. “De winstpremies betaalden we toen ook met plezier, omdat we ervan uit konden gaan dat na de match in de kantine diezelfde premie terug zou uitgegeven worden. Voor ons was dat een win-winsituatie”, lacht Marc.

Einde in mineur

De sfeer was toen ook opperbest. “Na een match was het altijd ambiance, we waren een echte vriendengroep. Zelfs na een training gebeurde het dat we tot een gat in de nacht in het clublokaal bleven plakken. Ik weet nog dat ik toen met enkele anderen een orkestje op poten zette om voor nog wat extra sfeer te zorgen. De resultaten waren er niet altijd, maar het vermaak des te meer. Dat wil wel niet zeggen dat iedere ploeg hier een zondagswandeling kwam maken. Velen hebben zich hier mispakt. De toppers die het varkentje eens even kwamen wassen, keerden wel eens met de staart tussen de benen terug. Toch waren we vaak op het einde van het seizoen onderaan de rankschikking te vinden, maar dat gaf niet. Het plezier heeft hier altijd geprimeerd.”

De laatste jaren verdween het plezier wel en ging het bergaf met de club. Het stadion was verouderd, resultaten bleven net als inkomsten uit. “Er waren nog plannen voor nieuwe kleedkamers, maar die zijn er nooit gekomen. Toen we vernamen dat die aan de kant werden geschoven is het definitief omgeslagen”, weet Marc. “We verloren de vechtlust, zowel op als naast het veld.” Sindsdien ging het snel. In 2013 viel het doek definitief voor FC Wijtschate. “De helft van mijn leven heb ik gespendeerd op en rond dit veld”, mijmert Marc. “Ik stond in de kantine, deed de was, onderhield de kleedkamers en de grasmat. Het is jammer dat het zo is moeten eindigen, vooral omdat het anders had kunnen lopen, maar het zij nu zo. Gelukkig kan ik mij optrekken aan de vele mooie momenten die ik hier heb beleefd.” Tegenwoordig heeft het veld aan de Vierstraat een nieuw doel gekregen als recreatiedomein. Van het mooie uitzicht blijft het er nog altijd genieten. (LR)