Zonder de kernwaarden inzet en passie staat dit Club Brugge nergens

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Wig

De laatste weken zijn voor de blauw-zwarte fans één lange aaneenschakeling van halve en volledige sportieve ontgoochelingen geworden. Club is verzeild geraakt in een soort hobbelige afdaling met allerlei hardnekkige obstakels na een jarenlange gestage klim naar de absolute top van het Belgische voetbal. Of wat daarvoor moet doorgaan. De amechtige jaarbalansen, de troosteloze schuldenputten die gevuld worden door binnen- en buitenlandse prinsen of nieuwe rijken maken van het vaderlandse voetbal een scheefgetrokken goednieuwsshow. De rauwe werkelijkheid is dat er weinig opbeurende mededelingen vallen te melden voor zowat iedereen. Als we deze toestand tegen het licht houden dan vind ik als Clubfan troost in het feit dat blauw-zwart – in tegenstelling tot vele anderen waar het slijkwater aan de lippen staat – extrasportief kerngezond is. Dit sportieve dal dient dus in de eerste plaats om lessen uit te trekken voor de beleidsmakers van blauw-zwart. Het zou jammer zijn mocht de huidige sportieve crisis een wig drijven tussen het bestuur en de immer volkse basis van de club. Ik kan leven met een mindere gang van zaken na alle recente titels, maar als het gepaard gaat met gemor over ingangsprijzen, transferprijzen, trainerskeuzes, spelstijlen… dan vraag ik me af of we nog met zijn allen op dezelfde lijn zitten.

De basis

Tijdens de stadsderby vorige week was bovenstaande vraag meer dan ooit aan de orde. Te veel jongens denken dat alles wel goed komt omdat wij nu éénmaal Club Brugge zijn, maar je zet enkel een match naar je hand als je het ook zelf gaat afdwingen. Puur op kwaliteit lukt zoiets niet. Zonder de kernwaarden inzet en passie staat dit Club Brugge nergens. Het is geen geheim dat bij de tegenstander van vorig weekend een kinderhand gauw is gevuld: die thuisderby verbeten grijpen en voor de rest ergens halverwege de rangschikking schommelen, is ruim voldoende qua opwinding. Huisvriend Marec maakt dan nog wel ergens een tekeningetje in de maandagkrant en iedereen kan weer tevreden spinnen. Onze realiteit is echter helemaal anders. Club staat voor dagelijkse uitdagingen, op meerdere vlakken. We zijn het aan onszelf verplicht om deze aan te gaan zonder onze basiswaarden te vergeten. En dit was vorig weekend niet het geval. Voor hetzelfde geld krijg je daar een pandoering die je levenslang zal heugen. De diepe zucht van verlichting die ik hoorde in de talrijke Brugse blauwe huishoudens zondagnamiddag was meer dan terecht. Het was er één van zware ontgoocheling omdat het overduidelijk was dat het Club Brugge van vandaag niet meer weet wat het precies betekent om een stadsderby te spelen. Dat was – veel meer dan de uitslag – ook voor mij ontnuchterend om vast te stellen.

“Ik ga me straks weer laven aan de bron van de hoop”

Vuur

Veel langer dan nodig gaan we er niet blijven bij stilstaan. Deze rit gaat verder. De volgende tegenstanders die we thuis mogen ontvangen zijn ook de ploegen waarmee we in een strijd zijn verwikkeld voor een plaats in de Champions play-offs, met tussendoor bezoekjes aan het fiere Benfica en aan de kustjongens van KV Oostende. Mooie kansen en opportuniteiten om er dit seizoen alsnog iets van te maken. In tegenstelling tot ik her en der mocht lezen is het helemaal niet zo dat de Clubfans afhaken dit seizoen, de massale respons van de supporters tijdens de derby indachtig. Ook in Lissabon zullen straks duizenden blauw-zwarten zijn, het stadion voor de thuismatch tegen Gent vermoedelijk zo goed als vol. Ik voel me niet aangesproken om de motivatiespeech van trainer en bestuur te schrijven, want mijn taak is alvast gekend. Ik ga me straks weer laven aan de bron van de hoop. Ik ga zondag ruim negentig minuten opgaan in een rollercoaster van veel te snelle hartslagen, kreten en een soort fanatisme dat ik pas uren later na affluiten weer deftig op stal kan plaatsen. In een stil moment vraag ik me soms wel eens af waar dit allemaal vandaan komt. Jarenlange dienst bij de club van mijn hart had me toch op zijn minst wat meer relativeringsvermogen mogen schenken. We hebben het nochtans allemaal al meer dan één keer zien passeren. En toch… Had iedere speler maar datzelfde vuur in zijn lijf tijdens de wedstrijden. Dan kon ik alvast wat rustiger ademen.