0 op 6 voor Cercle Brugge. Dat is voor de Vereniging, die vrijdagavond op bezoek gaat bij KV Kortrijk, al geleden van januari. Ook Kévin Denkey heeft het er lastig mee – “Het is pas als je verliest, dat je realiseert hoe leuk winnen is”. Al is de Togolese aanvaller met vijf goals wel als een kanon aan het seizoen begonnen. Een portret.
Hij ziet eruit als een blok graniet en is dodelijk in de zestien meter, maar vanbinnen is Kévin Denkey een uiterst sympathieke gast. Eentje met de voeten op de grond en die niet te veel rond de pot draait, maar zegt waar het op staat. “Ik ben gewoon een eenvoudig iemand”, omschrijft hij zichzelf. Net daarom maakte hij er ook geen probleem van dat hij ondanks zijn goede statistieken – 13 goals en 9 assists – vorig seizoen in de schaduw stond van zijn spitsbroeder Ayase Ueda. “Want”, zegt Denkey, “mensen die wat van voetbal kennen, weten wel wat ik ook vorig seizoen al betekende voor de ploeg. En zo gaat het nu eenmaal: iedereen heeft wel eens zijn moment de gloire.”
En net dat moment lijkt nu aangebroken voor Denkey. Vijf goals in de eerste acht matchen van het seizoen, allesbehalve een slechte start voor een spits. Al is Denkey – meer dan met zijn eigen prestaties – vooral bezig met de twee nederlagen die Cercle met een 0 op 6 opzadelden. “Ik trek me dat aan, ja”, klinkt het onomwonden. “Tegen RWDM scoorde ik bijvoorbeeld en was iedereen blij voor mij. Trek het je niet aan, je hebt toch gescoord?, zeiden de mensen me. Maar weet je dat ik in die match maar één keer op doel getrapt heb? Eén keer op 90 minuten. Dan vraag ik me af of ik niet meer had kunnen doen.”
Mentaliteit
Het is de rode draad in de mindset van Denkey: hij wil progressie maken. Hard work beats talent, zoiets. “Mentaliteit is het allerbelangrijkste. Als ik een goal maak of een goeie dribbel doe, wijt ik dat niet aan mijn talent. Nee, voor mij is dat een gevolg van mijn mentaliteit.”
“Een goede dribbel of een goal is niet te wijten aan mijn talent, wel aan mijn mentaliteit”
En die mentaliteit had hij al als kind. Toen hij twee jaar was, verhuisde hij samen met enkele familieleden van Togo naar Lyon. Zijn ouders bleven achter in hun thuisland. “Dat heeft wel een invloed op een kind”, geeft Denkey toe. “Gelukkig was er het voetbal.” Als jonge snaak sloot Denkey zich aan bij Cascol Football, een kleine club in Oullins. “Toen ik in Frankrijk woonde, had ik eigenlijk twee opties: of je raakt van de wijs en je doet maar wat, en dan heb ik het vooral over dingen die niet horen. Of je focust je op je passie. Ik heb voor de tweede optie gekozen. Ik ben beginnen voetballen en dat heeft me geholpen. We trainden drie keer per week en speelden een match op zondag. Dat waren voor mij cruciale momenten, want toen kon ik mijn hoofd leegmaken.”
Liever middenvelder
Snel bleek ook dat de spits over het nodige talent beschikte. Ook al was hij op dat moment nog geen spits. “Ik was eigenlijk een middenvelder”, lacht Denkey. “Ik speelde het liefst als verdedigende middenvelder, want dan kreeg je veel de bal en kon ik dribbelen, terwijl je als spits gewoon staat te wachten tot je de bal krijgt. Dat vond ik maar saai. (lacht) Alleen vlogen de ballen op training vlot binnen en scoorde ik ook in de matchen meer dan de spitsen. Ze zetten me daarom wel af en toe in de spits, maar dan kwam ik gewoon continu ingezakt om de bal zoveel mogelijk te raken.”
“Als ze me vroeger in de spits zetten, kwam ik gewoon continu ingezakt om zoveel mogelijk de bal te raken”
Het duurde dan ook maar twee jaar vooraleer Denkey opgemerkt werd door Nîmes, nu een derdeklasser, maar toen nog op het hoogste niveau. Daar maakte hij uiteindelijk wel de klik om aanvaller te worden. “Omdat ik daar ben beginnen houden van scoren en assists geven”, grinnikt hij. “Vroeger wilde ik dribbelen en dan was ik tevreden. Ook al leverde het uiteindelijk niets op. Nu wil ik evenwel dribbelen en daarbij vooral efficiënt zijn! Daarbij wilde men mij ook bij Nîmes in de spits zetten en daar ging het er toch nog iets professioneler aan toe dan bij Cascol, dus durfde ik daar niet te veel tegenin gaan. (lacht)”
Ondanks die korte periode hield Denkey aan zijn tijd bij Cascol wel twee mentoren voor het leven over. “Frank en René Arlabosse. Zij waren mijn eerste trainers en ik zal hen altijd dankbaar zijn. Vandaag zijn er veel mensen die aan mijn zijde staan, omdat ik Kévin Denkey ben en omdat ik het nu goed doe. Maar zij geloofden al in mij toen ik nog maar twaalf jaar was. Zij waren de eerste mensen die ervan overtuigd waren dat ik misschien wel een carrière kon maken. Nog eerder dan dat ik daar zelf rekening mee hield. Ze zijn me ook altijd van nabij blijven volgen, want toen ik naar Nîmes ging, kwamen ze geregeld kijken en zelfs nu komen ze nog af en toe naar Brugge om me te zien spelen. Sowieso kijken ze naar al mijn matchen. Ze zijn fier op de weg die ik heb afgelegd en dat raakt me wel.”
Complimenten van Adebayor
En die weg waarover Denkey spreekt, is nog lang niet ten einde. De Togolees heeft immers nog grote plannen. En niet in het minst met de Togolese nationale ploeg. “Togo kon zich in zijn geschiedenis nog maar één keer plaatsen voor het WK, dus waarom zouden we niet proberen om een tweede deelname af te dwingen? Ook de volgende Afrika Cup is een doel.”
Daarvoor zullen ze in Togo alleszins naar de Cercle-spits kijken. Zelfs legende Emmanuel Adebayor hoopt dat Denkey zich zo verder zal blijven ontwikkelen. “Toen ik voor het eerst geselecteerd werd voor de nationale ploeg, kwam hij na een training bij mij en stelde hij me vragen om me te leren kennen. Ik ben oud en stop bijna, begon hij te vertellen. Togo heeft niet zoveel topspelers, dus je moet serieus blijven en hard werken. Dan zal je een grote carrière maken en kan je in mijn voetsporen treden. Als iemand als Adebayor – die toch voor Real Madrid en Arsenal speelde – zoiets tegen je zegt, dan geeft je dat natuurlijk een serieuze boost! Weet je, toen ik voor het eerst opgeroepen werd voor Togo, had ik ook een oproepingsbrief gekregen voor de U19 van Frankrijk, maar na dat gesprek met Adebayor was ik helemaal overtuigd: ik besefte dat ik Togo veel kon geven. Dat ik dan uiteindelijk bij mijn debuut ook nog in het veld gekomen ben om hem te vervangen, maakt het helemaal symbolisch.”
Aanvalsleider
Niet alleen bij Togo, maar ook bij Cercle rekenen ze ondertussen meer dan ooit op Denkey. Na het vertrek van Ayase Ueda moet hij dit seizoen de absolute aanvalsleider van de Vereniging worden. Al zorgt dat bij Denkey allerminst voor extra druk. “Het is normaal dat ze dingen van me verwachten en op me rekenen. Vorig jaar was er natuurlijk Ayase, waardoor ik meer passeur was dan doelpuntenmaker, terwijl ik nu wel iets meer die doelpunten moet maken. Maar ik maak me daar niet druk in. Voor mij draait het om progressie. Ik wil elke dag beter worden. In januari zal ik hier drie jaar zijn, dus is het logisch dat de verwachtingen hoog liggen. Ik heb een belangrijke rol in de ploeg, maar hoe dan ook moet ik die rol ook wel verdienen. Want zelfs al ben ik op dit moment de eerste keuze van de trainer, moet ik wel nog steeds bewijzen dat ik het verdien om te spelen. Ik mag me niet gek laten maken. Evident is dat niet, want zelfs je familie maakt soms je hoofd gek. Dan zeggen ze dat je goed gespeeld hebt omdat je gescoord hebt. Maar dat wil ik niet horen! Ze bedoelen het goed en zeggen het natuurlijk om me te steunen, maar soms klopt het gewoon niet. Ik weet wanneer ik het goed gedaan heb, maar vooral ook wanneer ik het niet goed gedaan heb. Ik ben streng voor mezelf, ja. Enkel zo kan ik die volgende stap zetten.”
“Ik ben streng voor mezelf. Enkel zo kan ik volgende stappen zetten”
En wie weet is die volgende stap wel eentje naar het buitenland. Vorige zomer al was er interesse voor de Togolees, maar tot een transfer kwam het toen niet. “Het is geen geheim dat er redelijk wat interesse was. Ook van Union bijvoorbeeld”, is Denkey eerlijk. “En als ik dan Charles (Vanhoutte, red.) zie spelen tegen ons: hij was nog beter dan toen hij bij Cercle speelde. Al is dat ergens ook logisch, want je speelt toch bij een beter geheel. Net daarom zou ik ook graag ontdekken waar mijn plafond ligt. Niet dat Cercle geen grote club is, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb nog nooit bij een écht grote ploeg gespeeld. Overal waar ik al speelde, hier en bij Nîmes, zaten goede spelers, maar geen jongens die al bij de absolute top hebben gespeeld. Ik ben gewoon benieuwd wat dat zou geven. Toch wil dat niet zeggen dat ik wil vertrekken, gewoon om te vertrekken. Nee, ik zou enkel vertrekken als alle partijen er beter van worden en als het een goed project is waaraan ik iets kan bijdragen. Ik zal er honderd procent moeten achterstaan. Zo niet, dan blijf ik gewoon met plezier hier. Want hier mag ik spelen en krijg ik vertrouwen. Mensen denken altijd dat het gras elders groener is, maar dat is zeker niet altijd waar. Daarom wil ik zeker ook geen stappen overslaan. Al droom ik natuurlijk wel van het allerhoogste.”
Dineren met Obama
Maar Denkey heeft ook buiten het voetbal nog dromen. “Ik droom ervan om interessante mensen te ontmoeten. Barack Obama bijvoorbeeld. Of Carlo Ancelotti. Ik wil dat soort mensen ontmoeten om ermee te spreken en om hen te proberen begrijpen.”
“Als ik drie mensen zou kiezen om mee te dineren, zou ik voor Obama, Ronaldo en Drake gaan”
Denkey heeft zelfs een idee met wie hij zou willen tafelen mocht hij drie personen kunnen kiezen voor een diner: “Barack Obama zou er sowieso één van zijn. Hij heeft aan het hoofd gestaan van één van de machtigste landen ter wereld. Hoe zot is dat? Als tweede zou ik Ronaldo kiezen. Cristiano weliswaar. Ik zou hem vragen stellen over zijn mentaliteit en over zijn motivatie om al die jaren zo te blijven presteren. Ten derde zou ik voor Drake gaan. Niet omdat ik per se zo’n fan ben van zijn muziek, maar wel voor de weg die hij heeft afgelegd. Dat het niet allemaal voetballers zijn? Dat lijkt me logisch! Het leven is meer dan voetbal alleen, hé. Al is het voetbal voor mij natuurlijk wel het allerbelangrijkste.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
