Diederiek Voordecker is de gedroomde schoonzoon. Hij staat iedereen bij met raad en daad, is een fantastisch baasje voor zijn twee honden en leest het voetbal vlekkeloos tussen de krijtlijnen. In Blankenberge bracht hij toegevoegde waarde tot corona toesloeg. Na de pandemie nam niemand van Sporting Club nog met hem contact op. Hij was vrij als een vogel, maar op mentaal vlak werd de gevoelsmens geraakt. Het voorbije kampioenschap schitterde ‘Dieter’ in Heist.
In zijn jonge jaren, destijds bij Knokke, heeft men de stervoetballer pijn gedaan door hem onterecht niet te selecteren voor het vlaggenschip. Diederiek gaf geen krimp, moest maanden later toch opdraven tijdens een promotiematch, blonk uit en genoot in stilte van zijn sportieve revanche. Toen hij bij Blankenberge aantrad, brak corona uit. Na de pandemie waren ze hem vergeten. Diederiek vervolgde zijn carrière bij Heist, op vraag van de voorzitter, en loodste het piepjonge team naar de nacompetitie. We gingen hem opzoeken in zijn stulpje, dat hij volledig aan het opknappen is.
Toegevoegde waarde
“Bij Heist groeide ik op. Tijdens mijn jeugdjaren wonnen we het ene kampioenschap na het andere. Toen ik 16 jaar werd ,verhuisde ik naar Maldegem, twee jaar later naar Knokke, waar ik de eerste ploeg haalde. Damme, Maldegem, Westkapelle en Blankenberge waren mijn volgende uitdagingen. Telkens slaagde ik erin toegevoegde waarde te bieden.”
“Nog steeds begrijp ik niet waarom ik na corona geen kans meer kreeg in Blankenberge. Huidig voorzitter van KFC Heist, Philip Van Eeghem, hoorde dat ik nergens was aangesloten en contacteerde mij. Net op dat moment had de kustformatie een drastische verjonging doorgevoerd. Alle sterkhouders waren naar Lissewege vertrokken. Dit was mijn beste seizoen ooit. Coach Dimitri Delporte beschouwde me als zijn verlengstuk op het terrein. We plaatsten ons met die piepjonge bende voor de nacompetitie. Het liep als een trein, die tieners streden tot ze er bij wijze van spreken bij neervielen en elke opponent sloegen we met verstomming. Het daaropvolgende kampioenschap verliep minder, deels te wijten aan het feit dat onze topscorer Midas Catteeuw een jaar in de lappenmand lag wegens gescheurde kruisbanden. Het voorbije kampioenschap startte denderend. Na 12 op 12 werd Dimitri Delporte ontslagen, na de thuismatch tegen Tielt. De coach lichtte ons persoonlijk in, zonder rancune. Natuurlijk waren we verbaasd maar realiseerden ons dat wij ons ding moeten doen op het veld en de beleidsploeg de strategie bepaalt. De assistent van Dimitri nam ook ontslag, de keeperstrainer evenzeer. We zaten dus, voor de trip naar Snaaskerke, zonder trainersstaf. Op vraag van de spelers nam ik tijdelijk over. Ik ben leraar lichamelijke opvoeding van opleiding en beschik over een UEFA B- diploma. Ik organiseerde een gedreven oefensessie en loodste de groep naar de overwinning. De week daarop fungeerde ik opnieuw als speler en coachte Geert Versavel ons tegen De Haan. Misschien ben ik wel een geboren leider want op het terrein aanvaarden de jongens altijd mijn bijsturingen in het heetst van de strijd. De rest van de competitie kenden we ups en down. Vooral bij aanvang van de terugronde stuntelden we. Daarna herpakten we ons en plaatsten we ons net niet voor de eindronde.”
Haven
“Geert Versavel is een voetbalmonument, gestructureerd, disciplinair en vol begrip voor zijn spelersgroep. Misschien waren we nog niet voldoende rijp voor de intensiteit die hij vereist maar die troef zal hij volgend kampioenschap ongetwijfeld uitspelen. Zelf zal ik gedreven doorgaan, zolang mijn lijf het toelaat. Ik ben allang blessurevrij, hopelijk blijft dat zo.”
“Vroeger stond ik in het onderwijs, maar ik kreeg geen vast contract. Dus maakte ik een carrièreswitch en werk nu in de haven. Ik moet beginnen op 6 uur maar heb een lange namiddag voor mij. Dan kan ik genieten van mijn honden. En neen, het zijn geen vechtmachines: ze hebben het karakter van hun baasje: braaf en proberen goed te doen voor iedereen.” (JPV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
