Al meer dan veertig jaar is Fons Roets – (FRO) – schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes. Deze week: Inge Clement.
In onze speurtocht naar Oostendse sportvedetten, kwamen we ook terecht in de judowereld. Robert Vandewalle, Olympisch goud en brons, is absolute wereldtop, maar de carrière van judoka Inge Clement (44), twee keer Europees goud, vijf keer Belgisch kampioen en tweemaal Trofee van Sportverdienste in Oostende (in ‘93 en ‘94), hebben we van heel dichtbij meebeleefd. Inge is een van de Oostendse sporticonen, getrouwd met ex-judoka Harry Van Barneveld. Samen hebben ze een 12-jarige dochter, Kaat.
Inge Clement is de dochter van ASO-voetballer en KVO-jeugdtrainer Albert Clement en Sonja Meulemeester. Samen met broer Sven, voetballer bij KVO, groeide ze op in Stene. Voor atletiek was ze te jong en van pa mocht ze niet voetballen. De kinderen van hun beste vrienden, Aimé en Marjan, deden judo. Na een bezoekje aan de judoclub in Oostende stond kleine Inge op zevenjarige leeftijd zelf op de tatami!
Start in Judo Stene
“Ik ben begonnen in Judo Stene, in de vroegere Vercamerschool, waar nu het nieuwe zwembad Brigit Becue staat”, opent Inge haar verhaal. “Ik was gebeten door de judomicrobe en heb snel vorderingen gemaakt, mede door mijn karakter en ook dankzij mijn goede trainers, Daniël Degrendele en Hubert Lauwers. Van jongs af aan, bij de miniemen en cadetten, heb ik provinciale en nationale titels behaald. Ik werd geselecteerd voor internationale wedstrijden en kampioenschappen.”
Coach Jean-Marie Dedecker verklaarde toen al dat Inge rijp was Olympisch goud. Op 15-jarige leeftijd verhuisde Inge van Judo Stene naar de judoclub in Hooglede, waar Jean-Marie Dedecker coach was.
“Ik had veel te danken aan Judo Stene, maar onder de vleugels van Jean-Marie heb ik nog grote sprongen in mijn carrière gemaakt. Als belofte werd ik kampioen van België en ben ik geselecteerd voor deelname aan het EK -17 in Israël, waar ik de finale verloor en zilver haalde. Het jaar erop, in 1993, pakte ik de Europese titel bij de juniores. Als junior heb ik Europees brons, zilver en goud behaald en in 1994 werd ik ook tweede op het Belgisch Kampioenschap bij de seniores.”
Inge trainde jarenlang soms dagelijks in de club, provinciaal in Nazareth of nationaal in Brussel. Het was keihard, maar ze deed het graag.
“Ik reed mee met Jean-Marie of met mijn ouders, waaraan ik veel te danken heb. Zelf heb ik tien jaar lang het beste van mezelf gegeven, op karakter, uit liefde en passie voor de sport. Van al mijn trainers heb ik veel geleerd, zowel van Daniël en Hubert als van Jean-Marie of van Alexander Jatskevich.”
“In 1995 moest ik nog tevreden zijn met brons op het BK, maar dan is mijn succesperiode ingezet, het resultaat van keihard werken, met vijf Belgische titels cat. -56 (1996, 1998, 2000, 2001 en 2002 en twee Europese titels (1997, 2001).”
“Een van mijn hoogtepunten was het jaar 2001 met een dubbelslag: Europees kampioen in Parijs en Belgisch kampioen -52 kg. Dankzij de sport heb ik ook veel gereisd en gezien met buitenlandse stages in Japan, Korea, Canada, Cuba en overal in Europa. We gingen van de ene stage naar de andere met wedstrijden in het voorjaar in Parijs en dan volgde de voorbereiding op tornooien in Duitsland, Polen, Nederland. Ons leven was judo en nog eens judo! In 2002 heb ik nog eenmaal meegedaan aan het BK en gewonnen. Daarna heb ik een punt gezet achter mijn nationale en internationale ambities. Mentaal was het op en ik had ook last van enkele blessures.”
Maatschappelijk werk
Inge Clement besefte tijdig dat topsport judo niet eeuwig duurt en ze had in 2000 de studies maatschappelijk werk aangevangen. Vanaf 2000 combineerde ze de opleiding maatschappelijk werk in Gent met de dagelijkse judotrainingen.
“In 2002 werd het te zwaar. Als regerend Belgisch en Europees kampioen en als beste judoka van België in mijn reeks, moest ik nog deelnemen aan vermoeiende stages en dat was mentaal en fysisch niet meer te combineren met mijn studies. Ik heb er toen een punt achter gezet.”
“Ik was ook al twee jaar samen met Harry. We zijn getrouwd in 2002 en samen smeedden we toekomstplannen. We woonden eerst in Ronse, waar Harry lid was van de judoclub. In 2003 verhuisden we naar Oudenburg en onze dochter Kaat werd geboren in 2008. Ze zwemt veel, is (nog) niet competitiegericht en studeert Latijn.”
“Harry is na zijn judocarrière tien jaar politie-inspecteur geweest in Brussel. Sinds zes, zeven jaar is hij actief in Oostende als motard en bij speciale interventies. Ik heb in Gent mijn diploma maatschappelijk werk behaald, heb in Bredene gewerkt bij het OCMW en na een examen bij de Oostendse politie, ben ik aan het werk als gespecialiseerd hoofdinspecteur politie-assistente, eerst in Gent, dan in het wijkkantoor Mariakerke, nu in het nieuw politiekantoor aan de Lijndraaiersstraat. We dragen geen uniform en zijn vooral bezig met jeugdcriminaliteit.”
” Wanneer ik terugkijk op mijn leven met veel wel en wee in de sport, dan ben ik tevreden. Mijn gouden medailles blijven bijzonder, maar ik ben blij dat Harry, 1m96 groot, 120 kg en medaillewinnaar op BK’s, EK’s en WK’s, in mijn leven is gekomen. Samen zijn we trots op onze Kaat. Nu vul ik mijn dagen met werk, gezin, fitness en kleren naaien. Harry is amateur van fitness, schieten en fotografie. We zijn gelukkig, genieten van het leven, van elkaar en de familie. Als we maar gezond blijven!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
