“Plots stond mijn beste vriendin daar met haar kindje”: hoe Emma Meesseman haar geloof terugvond tijdens de Olympische Spelen

De Belgian Cats grepen op de Spelen net naast een medaille, boegbeeld Emma Meesseman was er toen ‘ziek’ van. Maar vier maanden later beseft de Ieperse: ‘We moeten trots zijn op Parijs 24.” Trots op hun zomer van 2024. Het kindje van haar beste vriendin, een mirakel in Rijsel, net geen extra juweeltje op haar hangertje… Emma from Ypres op haar best.

Wat vooraf ging: de Spelen van Tokio 2020, afgewerkt in de zomer van 2021. De Belgian Cats verloren in de kwartfinales van Japan, weg kans op een medaille. “Toen dacht ik nog: dit was een once in a lifetime kans,” kijkt Emma terug. “Ik dacht toen nog niet: in 2024 kan het wéér.”

Fast forward naar de zomer van 2024. De Cats hebben zich in februari op het kwalificatietornooi in Antwerpen toch opnieuw geplaatst voor de Spelen, ze mogen weer dromen van een medaille. Al worden ze in een loodzware groep uitgeloot, de poule des doods zelfs, met Duitsland, de Verenigde Staten en Japan als tegenstanders. Emma: “Eerlijk? Na die loting dacht ik meteen: een medaille zal heel moeilijk zijn.”

Na de straffe reeks oefenmatchen die ze in hun voorbereiding op de Spelen neerzetten zes overwinningen op zes tegen China (twee keer), Servië, Spanje, Canada en Japan – lijkt dat evenwel al minder moeilijk. Net in die periode laat Ann Wauters, vorig icoon van het Belgische vrouwenbasketbal, in deze krant optekenen: “Voor een medaille zal veel, zo niet alles, afhangen van Emma…” Dat kan tellen als druk.

Emma: “Ach… Iedereen mag rekenen op mij om te proberen de ploeg beter te maken, dat zit ook in mijn spel. Maar ik kan het ook niet zonder mijn ploegmaats. ‘Geef mij maar de bal’, zo werkt het niet.”

Cats zijn vriendinnen

De Cats hebben in hun aanloop naar de Spelen hun basecamp in Kortrijk. Onder meer dankzij de boost die hun oefenmatchen hen geeft, is de stemming in Het Parkhotel en sportzaal De Lange Munte opperbest. De Cats zijn al langer meer een bende vriendinnen dan een topsportteam. “Zo bekijken we onszelf ook, eigenlijk. We komen dan van over de hele wereld, het is echt elke keer weer uitkijken naar de samenkomst. Zowat de helft van de groep ken ik al bijna van kleinsaf. Het is bijna absurd, met Hanne (Mestdagh, ex-Cat, 103 caps, red.) zat ik nog in de kleuterklas.”

En de pret van de vriendinnen kan al helemaal niet meer op als Meesseman in Kortrijk te horen krijgt dat ze als eerste Belgische basketballer ooit op de openingsplechtigheid in Parijs op 26 juli de Belgische vlag mag dragen. Bij het inschepen op de Belgische boot – alle teams worden op de Seine rondgevaren toont de Ieperse zich al emotioneel: “Dit is een van de momenten die ik zeer hard ga koesteren.”

Het wordt een fenomenaal spektakel, de onophoudelijke regen stoort nauwelijks de mooiste openingsshow ooit. Emma, grinnikend: “Het was niet koud, dat was al positief. En uiteindelijk duurde de boottocht voor het publiek maar een halfuurtje. (nog nagenietend) Ik denk dat de Belgische boot er van alle boten het meest sfeer heeft ingebracht.”

Afgang tegen Duitsland

Maar op maandag 29 juli begint het serieuze werk, in een tot de nok gevuld Pierre Mauroy-stadion in Rijsel, waar de Belgen een halve thuismatch mogen spelen. Eerste tegenstander in de groepsfase is Duitsland een must win voor kwalificatie. Maar de Cats gaan af als een gieter: 69-83!

Emma achteraf, wanhopig: “Hebben we hier drie jaar lang voor gewerkt?! We deden alles wat we niét moesten doen. Ik heb nooit rekening gehouden met dit scenario. Geen flauw idee wat er nu nog nodig is. Dat moet je aan de coach vragen.”

“De fans, de familie en de vrienden, dat was het mooiste”

Emma vandaag: “Voor mij was het toen al einde verhaal….” Ze blijft twee dagen boos, al doet Julie Vanloo er alles aan om Emma toch eens te doen lachen. Maar ze kan pas lachen als haar beste vriendin uit Ieper opduikt. “Met haar kindje. Op dat moment heb ik dat zó nodig, de spontaniteit van een kindje dat mij uit die negatieve spiraal kon trekken. Ik stond weer op mijn poten toen ik weer in de zaal kwam…”

En dan komt de vechtjas in Meesseman boven: “We hebben wat goed te maken!”

Eerste opdracht: tegen de onverslaanbare Verenigde Staten de schade zoveel mogelijk beperken om dan in de laatste groepswedstrijd tegen Japan met een zo ruim mogelijk verschil proberen te winnen. Donderdag 1 augustus: de Cats doen nu wel alles wat ze moeten doen en houden het verlies knap klein: Belgium – United States 74-87. Wat na enig telwerk de opdracht voor de laatste groepswedstrijd tegen Japan op zondag 4 augustus akelig scherp stelt: er moet gewonnen worden… met 27 punten verschil.

“Eerlijk: ik geloofde nauwelijks dat het kon. Maar ik wist wel: we gaan gewoon álles geven. En niet eens kijken naar het scorebord. Ik wist nauwelijks van 27 punten.”

Het Mirakel van Rijsel

Zo doet la Emma het ook: geen moment telt het scorebord, ze heeft écht alleen oog voor de korf… Resultaat: 30 punten! Waarop dezelfde absolute uitblinker (ook nog 11 rebounds, 4 assists) in het bloedstollend einde – de Japanners mogen niet meer scoren zelf nog met balverlies voor de langste 16 seconden in haar carrière zorgt. Maar jawel, in een alweer kolkend tricolore Pierre Mauroy-stadion voltrekt zich het Mirakel van Rijsel: Belgium – Japan: 85-58! Gevolgd door een ongeziene explosie van vreugde en trots.

“Zit bij één van mijn mooiste herinneringen in mijn carrière”, aldus de veelvoudige MVP, winnaar van landelijke en Europese titels, WNBA-kampioen, Sportvrouw van het Jaar… “Vooral dan omwille van het contrast, na misschien wel mijn grootste ontgoocheling een week ervoor.” De Belgian Cats gaan naar de kwartfinales van de Olympische Spelen! In Parijs nu wel, de Cats trekken van Kortrijk via Rijsel naar het olympisch dorp in de hoofdstad.

Emma: “Heel leuk, zo’n olympisch dorp. Al ben ik van nature niet zo starstruck. Ik weet ook niet of die sterren mij wel kenden. De basketters wel, denk ik.”

Op woensdag 7 augustus spelen de Cats in de Bercy Arena hun kwartfinale tegen Spanje. Ze zijn nu helemaal onder stoom, de Spanjaarden worden weggezet met 79-66. Uitblinker: Emma Meesseman. Die nu nog nageniet: “Opnieuw zoveel Belgische fans in de tribunes! Geschift! Dan kijk ik rond en herken ik mensen… Dat is zo speciaal voor mij, dat ken ik niet van mijn wedstrijden met mijn clubs overal ter wereld. (mijmerend) Wat mij het meest zal bijblijven van de Spelen 24 zijn die fans, echt.”

Op haar shoes staat Juju #55. Troost voor de ongelukkige Julie Lallemand, die geblesseerd op het thuisfront haar verdriet moet verbijten. Het geloof in een olympische medaille is nu wel heel groot. In Parijs laat Emma weten: “We gaan onze droom waarmaken, ik voél het.”

Gouden hangertje

Het hele land is intussen in de ban van de Cats. Ieper, thuisstad van Emma en Elise Ramette, voorop. De straat waar Emma woont hangt vol tricolore vlaggen en juwelier Francis Devick denkt al luidop aan een nieuw steentje voor het hangertje met de initialen van Emma. Emma koestert het hangertje: “Ik beschouw het als de samenvatting van mijn carrière.”

“Iedere keer als Emma iets wint of MVP is, zet ik er een steentje, meestal een briljantje, bij”, verkondigt Devick begin augustus. “Als ze olympisch kampioen worden, maak ik voor Emma én Elise een gouden juweeltje, beloofd!”

Maar dan moeten de Cats eerst in de halve finale voorbij thuisland Frankrijk. Maar de Fransen steken hun vrees voor la Emma niet weg. In de gerenommeerde sportkrant L’Equipe wordt de Ieperse de vrouwelijke Nikola Jokic, de beste basketter ter wereld, genoemd. Dan is Emma evenwel liever Emma from Ypres, naar de Nikecampagne rond de Belgische wereldster. Bijna verontwaardigd: “Jokic is écht wel een zotte wereldster, hé. Maar allez vooruit, het was een mooi compliment.”

Maar dan volgt de eerste ontgoocheling. Het wordt op 10 augustus een bloedstollend duel. Op 8 seconden van het einde lijkt Frankrijk zijn droomfinale tegen de VS binnen te hebben, maar dan is daar ene… Emma Meesseman die met een driepunter de stand zowaar op 66-66 brengt. Maar het is uitstel van executie, in de verlengingen maken de Fransen het af: 81-75.

Emma, vier maanden later: “Ik blijf erbij: ze waren niet beter.”

Lege tank

Een medaille kan evenwel nog steeds, in de troostfinale wacht Australië. “Ik besefte toen al dat het moeilijk zou worden. Ik voelde dat de tank op was. Ik kon alleen hopen op een laatste opstoot.”

Zondagochtend, 11 augustus 2024, Belgium-Australië. De Cats proberen nog, met alles wat nog in hun lijf zit. Maar ze moeten ultiem, na alweer een zenuwslopende thriller, buigen voor de Aussies: 81-85. België eindigt vierde op de Olympische Spelen een historisch resultaat. Maar meteen na de match is er alleen pijn en verdriet. Want geen medaille. Zoveel pijn dat Emma bij de pers ziek wordt gemeld, niet in staat tot enige commentaar. Nu heeft ze daar ook nog een praktische uitleg voor.

“Normaal kom je meteen van de zaal in de perszone en dan was het wellicht geen probleem geweest. Maar daar kwamen we eerst in de kleedkamer, helemaal uitgeteld, en ik kon het echt niet meer opbrengen nog eens terug te keren.”

Ze bericht even later wel nog via Instagram: “Fysiek, mentaal en emotioneel uitgeput. We hebben alles gegeven en we waren zo dicht bij onze droom. Ik ben er zeker van dat we hier later trots op zullen zijn, maar nu voelt alles nog te rauw aan.”

“De Spelen van ‘28? Zo ver denk ik nog niet. De seizoenen worden steeds zwaarder en ooit wil ik kindjes”

Dat Emma Meesseman from Belgium, gemiddeld 23 punten, 7,5 rebounds en 4,3 assists in zes wedstrijden, opnieuw wordt verkozen tot de olympische All-Star Five Women’s Basketball is voor haar maar een voetnoot. Zoals ze bij élke individuele prijs altijd meteen uitroept: basket is een ploegsport!

Tegen de sluitingsplechtigheid van de 33ste Olympiade in Parijs dezelfde avond is het verlies tegen Australië nog steeds niet verteerd. “Moeten toekijken hoe de Fransen en de Australische basketvrouwen juichten en dansen… toch maar zuur…”

Maar “dit was misschien onze laatste kans”, was er deze keer niet bij. En nog steeds niet. Al zal Emma tegen de Spelen van 2028 in Los Angeles 35 jaar zijn… “Neen, zo ver denk ik niet. Nog niet. Welke ploeg hebben we dan nog? En hoe fit ben ik nog, de seizoenen worden zwaarder en zwaarder en ik wil ooit nog kindjes. En ik geniet er nog steeds ontzettend van thuis te zijn. Maar ik ga nooit beslissen voor een jaar ver, laat staan voor vier jaar. Ons nu eerst kwalificeren voor het EK en dan zien we wel verder.”

Maar als ze vandaag nog een laatste keer achterom kijkt naar haar zomer van 24? Jawel: “Met heel veel trots.”