“Als vurige fans blijven we erin geloven”: gejuich en gevloek in thuisstad Emma Meesseman na tweede olympisch verlies

Veel gejuich en af en toe eens gevloek bij de supporters van de Belgian Cats in de kantine van het Ieperse sportcentrum. Toch overheerste vooral trots: “Dit keer speelden ze wel een beirematch.” © Collage TP
Redactie KW

In de thuisstad van Emma Meesseman en Elise Ramette leven ze op hoop na het tweede olympisch verlies van de Belgian Cats donderdagavond. “Dit keer speelden ze wel een beirematch”, klonk het voor de schermen van het sportcentrum.

“Allé Rammette’je!” In hun thuisstad Ieper werden Elise Ramette en Emma Meesseman luid aangemoedigd voor de schermen in de kantine van het Iepers sportcentrum. “Ik mag Ramette’je zeggen”, lacht Marc Durieu (62), cafébaas van De Torrepoort. “Ik ken Elise zeer goed en krijg kippenvel wanneer ik haar zie spelen op haar eerste Olympische Spelen. Ik heb speciaal mijn café gesloten om hier te supporteren met andere inwoners van de Kattenstad. De klanten die nog in mijn café zaten, zijn meegekomen.”

Zoals Nancy Verhelle (52). “Het zit erin om te winnen”, analyseert ze. “De Belgen spelen goed, maar er wordt meer tegen hen gefloten dan voor fouten van die Amerikoanders.”

Af en toe vloekten de supporters bij bepaalde scheidsrechterlijke beslissingen. Achteraf kunnen de meeste zich wel vinden in een ‘logisch’ verlies tegen de onoverwinnelijke Amerikanen. “Maar onze Cats hebben dit keer wel een beirematch gespeeld”, klinkt het aan de kantinetoog.

Philip Mestdagh

Met een historische stunt tegen de States hadden de Belgian Cats de olympische droom levendig gehouden na het onverwachte verlies tegen Duitsland. “Toen waren de Cats onherkenbaar”, stelde ex-bondscoach Philip Mestdagh kort voor de match tegen de Amerikanen. Hij blijft de nationale ploeg van dichtbij volgen. “Ik ben nu even in Ieper om te genieten van rust en de familie voor ik weer naar Polen trek voor een nieuw basketseizoen. “Er heerste ongeloof na die eerste match tegen Duitsland. We hadden nochtans lessen gekregen in Tokio. Ik sprak er onlangs over met Emma: we moesten klaar zijn vanaf de eerste seconde. Als je één slag mist op een olympisch tornooi kan het over zijn. Gelukkig is het basket en geen judo.”

Ook dochter Kim is thuis. “Ik volg de matchen van de Belgian Cats in de zetel met baby’tje Ellis op de schoot. Mama zijn is leuk. Het is vermoeiend, maar geeft veel voldoening. We zijn nu in Ieper tot we terugkeren naar Italië voor het nieuwe basketseizoen van mijn partner. Voor mij wordt het een seizoen waarin ik niet zwanger ben maar ook niet basket. Iets nieuws. Ik zal moeten zoeken om mijn eigen ding te vinden, maar ik zie het wel zitten. ”

Schade beperken

Kim nam afscheid van de Belgian Cats na de olympische campagne in Tokio. Voor de match tegen de VSA wou Kim “meer snelheid en vuur” zien bij haar voormalige teamgenoten. “Je moet beginnen om te winnen en anders de schade beperken.”

Na het tweede verlies hebben de Cats een klein mirakel nodig om door te stoten in deze gevreesde ‘groep des doods’. “Ach, tegen topland Amerika zou het altijd moeilijk geweest zijn”, relativeert Marc. “De derde plaats is nu het hoogst haalbare.”

Hoop

Op de slotspeeldag van zondag wachten de Japanners, die de Cats van een medaille hielden in Tokio. “Als vurige fans blijven we erin geloven”, houdt Marc de hoop levendig. “Als je niet blijft geloven, ben je geen echte supporter. Wij supporteren zondag weer in onze Kattenstad, een echte basketstad.” (TP)