Yves Pugliari trekt als Belgisch kampioen OCR naar EK en WK: “Sport hielp me door moeilijke periodes”

onderschrift
Christophe Lefebvre
Christophe Lefebvre Medewerker KW

50 jaar oud, je leven op de rails, je blikt vooruit op je pensioenjaren en als mens wordt je heel wat rustiger? Het cliché van de oudere man klopt alvast niet voor Menenaar Yves Pugliari. De sportieveling werd zonet Belgisch kampioen in de aartsmoeilijke OCR-competitie en stoomt zich klaar voor het Europees en het wereldkampioenschap.

OCR, Obstacle Course Racing, is een loodzware discipline waarbij kilometers lopen wordt gecombineerd met een resem ijzingwekkende obstakels. Meters hoog in de lucht bungelen aan weinig meer dan een touw, terwijl je net doorweekt uit een modderpoel bent gekropen? Deelnemers moeten niet alleen over een ijzersterke conditie beschikken, een flinke dosis lef en een snuifje waanzin zijn altijd handig meegenomen. Yves Pugliari (50), een naam die voor de man in de straat niet meteen een belletje zal doen rinkelen, is zo een lefgozer. Meer nog, in de wereld van OCR staat de man te boek als een geduchte tegenstander en een absolute topper in zijn klasse. Die reputatie deed hij afgelopen week nog alle eer aan, toen hij Belgisch kampioen bij de masters werd. Een sowieso al verbluffende prestatie die extra schittert wanneer je het rampjaar 2021 bekijkt. “Het is een jaar dat ik niet meteen zal vergeten”, lacht de atleet. “Ik nam toen deel aan de War Race in Bastogne, eveneens een loodzware hindernissenrace. Bij het nemen van de obstakels hoorde en voelde ik mijn biceps gewoon los knappen. De pijn was niet te beschrijven maar meer nog dan het fysieke kwaad wist ik meteen dat mijn seizoen erop zat. Daags nadien werd ik geopereerd en moest ik starten met een maandenlange revalidatie, dus mijn wedstrijden waren afgelopen.”

In een hoekje gaan zitten treuren, in de hoop dat zijn arm zou genezen? Het was geen spek naar de bek van Yves. Hij begon met een revalidatietraject dat al even intensief was als de wedstrijden die hij afhaspelde. “In 2023 werd ik 50 jaar dus kon ik deelnemen in de categorie ‘masters’. Mijn aandacht ging dan ook volledig daar naar uit. Onder strikte medische begeleiding knokte ik terug en kon ik in 2022 al enkele wedstrijden meepikken. Het waren geen hoogvliegers natuurlijk want ik wilde absoluut vermijden dat ik opnieuw geblesseerd raakte. Tijdens de Spartan Race in Mallorca waren mijn longen nog niet hersteld van een stevige ziekte, wat ook zijn impact had op de prestaties. Een 11de plaats was het maximale dat ik kon bereiken. Ik nam ook opnieuw deel aan de War Race in Bastogne, diezelfde race die me bijna mijn arm had gekost. Het is echter een parcours dat mij ligt want ik train erg veel in de bossen en ik voelde me die dag erg goed. Het resultaat was er dan ook naar want ik nam het goud mee naar huis.”

Afgelopen week stond het Belgische kampioenschap in Bouillon op de planning, de wedstrijd waarvoor Yves zich klaar had gestoomd. “14 kilometer, 550 hoogtemeters en een resem hindernissen die allemaal foutloos moesten verlopen”, blikt hij terug. “Loodzwaar is de juiste term wanneer je dit zou gaan beschrijven en dan waren de regels nog strenger geworden. Wie punten wil sprokkelen mag niet langer zomaar hindernissen opnieuw proberen als het niet lukt. Je krijgt er vanaf nu strafpunten en tijd voor, zaken die te vermijden zijn. Alles zat gewoon goed die dag, zowel de conditie als mijn hoofd. Na 2 of 3 kilometers van de race waren mijn directe concurrenten al buiten zicht maar moest ik toch zorgen voor een foutloze afhandeling van de obstakels. Niets kon mijn concentratie breken waardoor ik alles in één keer juist kon doen. Halverwege de race liep ik de laatste tegenstander volledig los, waardoor ik als kersvers Belgisch kampioen over de finish kwam.”

Genieten van de winst, vieren en op de lauweren rusten? Het staat niet meteen op de planning van Yves. “Door mijn Belgische titel kan ik deelnemen aan het Europese en wereldkampioenschap en daar ligt het niveau nog een flink pak hoger. Trainen zal dus de boodschap zijn. Waarom ik dat allemaal doe? Om aan te tonen dat ik als 50’er nog steeds uitdagingen kan aanpakken waar zelfs 20’ers moeite mee hebben. Dankzij sport kon ik al enkele moeilijke periodes in het leven overbruggen, waardoor de motivatie groter is dan ooit.”

Lees meer over:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier