Menenaar Yves Pugliari trok richting Oostenrijk om er deel te nemen aan de Spartan Race. Niet alleen slaagde hij erin het aartsmoeilijke parcours af te werken, hij keerde ook huiswaarts met zilver om de hals. De ultrasporter bouwde de afgelopen jaren een indrukwekkend palmares op en haalde ondertussen al een even indrukwekkend aantal medailles.
Een tikkeltje gestoord met een vleugje waanzin. Wie deelneemt aan de ondertussen beruchte Spartan Races moet uit het juiste en vooral harde hout gesneden zijn. Halsbrekende hindernissen die worden afgewisseld met lopen in de wilde natuur? Het staat steevast op het menu van de dag voor de deelnemende Spartanen.
Niet voor doetjes
Yves behoort tot de Belgische top en mocht ons land in het verleden al vertegenwoordigen tijdens hindernissenraces. Nu kan hij zijn palmares aandikken met een podiumplaats in Oostenrijk. “Meer nog dan bij gewone hindernissenraces, lag de nadruk hier vooral op de fysieke uitputtingsslag”, klinkt het bij de medaillewinnaar. “De hindernissen waren niet zo technisch maar je moest telkens de bergen op en af lopen om er te raken. Op minder dan 4 kilometer 850 hoogtemeters overbruggen en dit met zware kettingen of zandzakken is de realiteit voor alle deelnemers. Op bepaalde momenten was er zelfs geen sprake meer van lopen maar klauterde je naar boven. Het lichaam werd op de proef gesteld”, vertelt hij.
Aan de start van het 12 kilometer lange parcours verschenen in totaal 3.000 mensen. “Let wel, het gaat om een volledig weekend. En van die 3.000 waren er slechts 350 deelnemers die zich inschreven voor de competitie”, gaat Yves verder. “Op het parcours waren 30 hindernissen verspreid waarbij je vooral heel wat kracht moest gebruiken. Het was geen parcours voor doetjes, zoveel is zeker.”
Bastogne
Yves bemachtigde in de categorie van veteranen een podiumplaats. Zijn deelname aan de wedstrijd was lange tijd onzeker. “In januari nam ik deel aan een wedstrijd in Bastogne en daar scheurde ik helaas mijn biceps”, vertelt hij. “Het verdict was bikkelhard: 3 maanden buiten strijd. De competitie moest ik opgeven maar ik weigerde me zomaar gewonnen te geven. Mijn arm moest rusten dus begon ik met wandelen, iedere dag opnieuw om toch maar in beweging te blijven. In mei kreeg ik van de dokter groen licht om opnieuw te trainen en ik ben er dan volledig voor gegaan. Ik ging 5 tot 6 keer per week trainen en past mijn voeding volledig aan om me klaar te stomen voor Oostenrijk.”
“Eind augustus haalde ik de derde plaats op het Belgische kampioenschap, maar toen stond ik nog niet zo ver als vandaag. Mijn conditie is scherper dan ooit en dat vertaalde zich in de prestaties die ik neer kon zetten in Oostenrijk. Volgend jaar word ik 50 jaar oud en dan kan ik deelnemen in de categorie van Masters. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik dan mijn allerbeste prestaties wil gaan neerzetten”, besluit Yves.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
