Doe het hen maar na: triatleten Jonas Delrue (35) en Gilles Dupon (30) leerden elkaar kennen in de douches van Lago Brugge, trainden sindsdien vaak samen en konden zich beiden kwalificeren voor het WK Ironman 70.3 van dit weekend in de VS. “We gunnen het elkaar even hard.”
Jonas Delrue is oprichter en technisch verantwoordelijke van een bedrijf dat zich sinds 2018 specialiseert in cyber security. Hij is geboren in Brugge, maar woont nu in Assebroek met zijn partner en zesjarige zoontje Viktor. Gilles Dupon is aan de slag als kinesist bij het sportmedisch centrum PeakLevel, waar hij de sportrevalidatie en inspanningstests voor zijn rekening neemt. Hij groeide op in Assebroek en woont met zijn partner in hartje Brugge.
Zoals zoveel triatleten hebben Jonas en Gilles een sportieve achtergrond. “Ik deed tot mijn 16de judo in competitie”, vertelt Jonas. “Daarna heb ik vooral op mezelf gesport tot ik ontdekte wat ik echt graag deed: lopen. Maar na enkele blessures ben ik beginnen te fietsen en zwemmen. Zo rolde ik in de triatlonsport. Ik ben een competitief beestje. Dat zat al in me toen ik judoka was.” Gilles beoefende in zijn jeugdjaren geen enkele sport in competitieverband. “Maar ik heb vanaf de lagere school wel vaak gelopen met mijn moeder. Triatlon zat sowieso in de familie, want mijn moeder deed aan triatlon en mijn nonkel heeft nog meerdere Ironmans gedaan. Ik ben zelf wel beginnen te sporten zonder aan wedstrijden deel te nemen. Mijn allereerste triatlon was pas in 2016.”
Welke wedstrijden staan intussen al op jullie lijstje?
Jonas: “In 2021 deed ik mijn eerste volledige triatlon, de Ironman van Thun. Alleen heb ik daar tijdens de marathon veel gesukkeld en leergeld betaald. In 2015 stond ik trouwens al eens aan de start van het WK Ironman 70.3, toen in Zell-am-See. Ik ben nog altijd heel blij dat ik er toen bij was, maar het was heel warm, tot 40 graden, waardoor ik tijdens het lopen ben ingestort.”
Gilles: “Ik leg me meestal toe op triatlons met meer hoogtemeters. De Vercorsman, waar ik negende werd, en Ardècheman in Frankrijk vond ik twee leuke triatlons op een zwaar parcours. Dit jaar is de eerste keer dat ik me toeleg op een normalere wedstrijd.”
Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Jonas: “Wij kennen elkaar van in het zwembad, Lago Brugge.”
Gilles: (proest het uit) “Van in de douches.”
Jonas: “Door zijn beroep gaat Gilles vaak op minder alledaagse momenten zwemmen: overdag. Ik doe dat ook één keer per week. Zo hebben we elkaar eens aangesproken na de eerste coronalockdown, omdat het is fijn is om op zulke momenten toch een trainingspartner te hebben. We zijn aan de praat geraakt, werkten enkele trainingen samen af en zijn uiteindelijk zelfs samen op stage naar het buitenland geweest.”
Gilles: “Je merkt dat je een volgende stap wil zetten, maar soms een extra duw in de rug nodig hebt. Iemand om samen mee op stage of naar een wedstrijd te gaan, bijvoorbeeld. Jonas en ik leren veel van elkaar op gebied van training en hoe je bepaalde zaken aanpakt. Anders ben je als sporter altijd geneigd om in hetzelfde stramien te blijven hangen.”
Jonas: “Zo ben ik via Gilles twee jaar geleden tubeless (zonder binnenbanden, red.) beginnen te fietsen, omdat je daar volgens hem heel wat watt mee kan uitsparen en dus minder energie verliest. Toen we in mei van dit jaar aan de Ironman 70.3 van Marbella deelnamen, heeft Gilles drie dagen met me zitten lachen, omdat ik met een drinkbus reed die me tien watt extra kostte.”
Hoe hebben jullie je gekwalificeerd voor dit WK?
Jonas: “In Marbella, op een lastig parcours. Hoeveel hoogtemeters waren dat over 90 km? 1.500?”
Gilles: (knikt) “1.500 of 1.600.”
Jonas: “Stevig dus. En het was warm, vooral tijdens het lopen. Gilles eindigde als achtste, ik als veertiende. Ik werd tweede in mijn age group, Gilles derde. Dat ticket voor St-George was meteen binnen. We waren daar vooraf mee bezig geweest, maar ik had het al geprobeerd in Vichy en Weymouth en toen was het niet gelukt. Eén keer had ik een heel goeie wedstrijd afgewerkt, maar werd ik toch pas elfde in mijn leeftijdscategorie. Zo zie je maar. Je weet vooraf nooit hoe goed de concurrentie zal zijn. Maar in Marbella is het ons dus beiden gelukt. Het was een droom om samen naar dit WK te gaan.”
Gilles: “Het was ergens een stoute droom zonder het uit te spreken. In Marbella hebben zowel Jonas als ik een perfecte wedstrijd afgewerkt. Het was er boenk op.”
Hoe ziet jullie trip eruit?
Jonas: “Mijn vrouw en kindjes blijven thuis, dus keer ik na afloop meteen terug naar België.”
Gilles: “Mijn vriendin en ik blijven nog twee weken in Amerika voor een roadtrip. We landen in Las Vegas, reizen met een busje rond en vliegen via San Francisco terug. Het wordt een hele trip. Het is wel niet meer zo warm daar, maar de mooie herfstkleuren zullen veel goedmaken.”
Wanneer zullen jullie na afloop tevreden terugblikken?
Jonas: “Als ik een wedstrijd op mijn beste niveau afwerk.”
Gilles: “Bij mij is de insteek gelijkaardig. Het is op zo’n WK heel moeilijk in te schatten wat je ervan mag verwachten. Ik kan wel dromen van een toptienplaats en dat doe ik ook, maar ik kan maar doen wat binnen mijn eigen mogelijkheden ligt. Ik wil na afloop gewoon het gevoel hebben dat ik alles uit mezelf heb gehaald.”
Is er een kans dat jullie elkaar in de afsluitende halve marathon zullen tegenkomen?
Gilles: “We starten in een verschillende age group, waardoor ik 20 minuten later dan Jonas aan mijn wedstrijd zal beginnen. (grijnst) Ik zal die kloof dus op de fiets moeten dichtrijden.”
Jonas: “In Marbella was Gilles beter dan ik. Onlangs namen we deel aan de kwarttriatlon en was hij een minuut sneller. Ons niveau ligt dicht bij mekaar. Voorlopig geef ik Gilles het voordeel van de twijfel. Hij mag gerust voor mij eindigen. Ik focus me uitsluitend op mijn eigen race.” (lacht)
Gilles: “Zo is dat. We gunnen het elkaar echt wel even hard, omdat we weten hoeveel we voor deze wedstrijd getraind hebben.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
