Na 66 jaar judo en twee nieuwe knieën behaalt Norbert Poissonnier uit Zillebeke op zijn verjaardag de achtste dan-graad in de sport van zijn hart. Een portret van de kranige judoka die z’n ervaring blijft doorgeven aan de jeugd. “Voor kinderen blijft het een moeilijke sport.”
Norbert Poissonnier werd op 1 juni 82 jaar en kreeg een speciaal verjaardagscadeau. “Ik mocht die dag examen doen en werd achtste dan, de ultieme bekroning van mijn sportieve leven”, vertelt de man die afkomstig is van Poperinge en nu woont in de Ieperse deelgemeente Zillebeke.
“Ik sleet ontelbaar veel uren in heel het land sinds ik de sport ontdekte in 1958. Ik begon niet met de bedoeling om judokampioen te worden. Ik voetbalde, fietste, zwom en wou judo eens uitproberen. Vroeger was ik tot vier uur per dag bezig met judo. Nu nog een drietal uur per week, naast mijn loop- en fietstrainingen, want bewegen blijf ik zo veel mogelijk doen. Ik heb het geluk geen al te zware blessures te hebben opgelopen in mijn leven.”
Nieuwe knieën
De judoka heeft intussen wel twee nieuwe knieën. “Ik ken velen die dit hebben zonder judo te doen. Misschien waren ze ook versleten geraakt zonder deze sport. Mijn nieuwe knieën zijn trouwens beter dan mijn oude (lacht). Ik kan er alles mee doen en ze doen minder pijn. De soepelheid van de rest van mijn lichaam is wel verdwenen door de ouderdom. Het grootste verschil: vroeger voerde ik uit zonder nadenken, nu denk ik meer na en ben ik soms te laat in de uitvoering. Maar ik kan u nog over mijn rug gooien, hoor, zolang je niet te veel weerwerk biedt.”
“Ik ben een laatbloeier: in mijn jonge jaren verkoos ik competitie boven technische trainingen en ik legde me pas op relatief late leeftijd toe op het behalen van hogere gordels. Het werd een drijfveer om mezelf alsmaar beter te maken. Na elke hogere graad in het judo moet je een aantal jaren wachten om je voor te bereiden op een nieuw examen. Het is een enorme erkenning van de mensen van de judobond dat ze mij dit examen lieten doen. Niet iedereen krijgt die kans.”
“Ik behoor tot de gelukkigen die zo oud mogen worden en nog judo kunnen doen. Deze achtste dan is een verworven recht dat ik nooit meer kan verliezen” – Norbert Poissonnier
Naast het beoefenen van de sport blijft Norbert ook lesgeven. Hij gaf al meer dan een halve eeuw training in Wervik. “Ik deel mijn ervaring zo veel mogelijk met de jeugd. Voor kinderen blijft judo een moeilijke sport. Daarom probeer ik het zo speels mogelijk aan te brengen, zonder verplichtingen en opgelegde druk, want de sport vergt veel discipline en fysieke kracht.”
“Daarnaast moet je moeilijke technieken uitvoeren en Japanse woordjes leren”, zegt Norbert. “Ik blijf daar heel soepel in, want kinderen blijven kinderen. Dat Japans praten gaat wel vrij goed, merk ik, want ze beginnen vaak met judo omdat het tot de verbeelding spreekt. Dankzij onze federatie en voormalige olympische kampioenen kreeg de sport een boost in ons land, waardoor je zelfs in de kleinste gemeenten judoclubs kan vinden. In mijn tijd waren er amper drie clubs in heel West-Vlaanderen.”
Olympisch kampioen
“Ik ben nog coach geweest van de nationale ploeg en zag hoe een jonge snotter zilver behaalde op een wereldkampioenschap en uitgroeide tot olympisch kampioen. Robert Van de Walle is nu negende dan, maar hij is een pak jonger dan ik. Andere achtste dans in Vlaanderen zijn niet ouder, voor zover ik weet. Ik behoor tot de gelukkigen die zo oud mogen worden en nog judo kunnen doen. Deze achtste dan is een verworven recht dat ik nooit meer kan verliezen.”
“Een negende dan? Daarvoor is geen examen meer nodig, maar je kan pas na een dertiental jaar voorgesteld worden door de federatie aan de ‘Kodokan’ in Japan. Robert is voorlopig de enige in ons land, anderen leefden niet lang genoeg. Ik heb nog de ambitie om 120 jaar te worden. Maar als ik geen negende dan kan worden door niet-erkenning of mijn overlijden, dan zal ik daar niet meer van wakker liggen.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
