Charlotte Vandersarren heeft energie voor twee en combineert misschien net daarom twee jobs: een als diëtiste en een als trainster in het kunstschaatsen, haar grote passie. We spreken haar in De Living, in ‘haar’ Lauwe, waar ze openhartig vertelt over de hoogte- en dieptepunten in haar carrière.
Charlotte, je hebt al van alles beleefd dankzij het kunstschaatsen, maar weet je nog hoe je in eerste instantie verliefd bent geworden op de sport?
“Toen ik volgens mij acht jaar oud was, namen mijn ouders me met een paar vrienden mee naar de kerstmarkt in Roeselare. Papa wou er graag een pintje drinken, dus de kinderen werden gedropt op de ijsbaan van de kerstmarkt. Ik amuseerde me er rot. Mijn moeder vertelde me onlangs nog ‘dat er maar één iemand niet van het ijs wou’, en dat was ik natuurlijk. (lacht) Ze nam me iets later mee naar Finlandia in Gullegem (een ijspiste die sinds een paar jaar is omgevormd tot een indoorspeeltuin, red.) en daar was het hetzelfde verhaal. De baan zou sluiten zodat het personeel het ijs opnieuw kon klaarmaken voor de volgende dag en ik zat er nog op. Trouwens, nog voor ik die kriebel voor het kunstschaatsen kreeg, deed ik allerlei trucjes na op mijn rollerskates bij mijn mémé. Dat was de periode van Dancing on Ice op televisie en ik wou dat allemaal nadoen. Ik werd daarna al snel opgemerkt door de club in Gullegem die me vroeg of ik geen wedstrijden wou doen.”
Werk
Charlotte (25) werkt als diëtiste bij medisch huis De Statie in Lauwe en geeft vijf dagen op zeven les in de schaatsclub De Kristallijn in Gent.
Privé
Binnenkort verhuist ze met haar vriend Arthur Blondeel naar Wevelgem, waar ze ook haar praktijk zal verderzetten.
Hobby
Charlottes leven staat nog steeds voor een deel in het teken van kunstschaatsen. Daarnaast geniet ze van lopen, ballet, yoga, Pilates, uit eten gaan, afspreken met vrienden en uitgaan.
Welk hoogtepunt zul je voor altijd koesteren?
“Toen ik op mijn zestiende naar het EK trok, was ik de jongste Belgische ooit op een EK. Dat record is nu wel verbroken door Nina Pinzarrone (eveneens een jong schaatstalent uit Brussel, red.). Ik dacht toen totaal nog niet aan die grote wedstrijden en deed enkel maar mijn ding, maar plots stond ik dus op het EK. Twee maanden later was ik gekwalificeerd voor het junior WK, waar er onder andere ook Amerikanen, Canadezen en Chinezen bijkwamen, en toen had ik veel stress. Bijna alles is mislukt tijdens die kür.”
Was dat dan hét dieptepunt?
“Nee. Op het volgende EK, in Moskou in 2018, brak ik mijn been tijdens een training tijdens de official practice voor de korte kür. Ik was heel enthousiast en echt in topvorm toen. Ik kwam uit een sprong en wou me draaien om een nieuwe aanloop te starten. Het kwam waarschijnlijk door de stress, maar ik zat plots veel dichter tegen de rand van de piste dan de bedoeling was. Van zodra ik de boord zag, wou ik nog snel een bocht naar links maken. Te snel, zo bleek. Mijn mes kwam vast te zitten in het ijs en mijn voet draaide volledig om. Kijk, dat moest eigenlijk het hoogtepunt van mijn carrière zijn, maar erna is het bergaf gegaan.”
Hoe ben je daarmee omgegaan?
“De ‘fysieke’ revalidatie ging vlot, maar mentaal heeft dat veel gedaan. Ik zat toen in het eerste jaar in het hoger en deed dat volgens het topsporttraject. Dat was opgesteld om zoveel mogelijk thuis te kunnen meevolgen, zodat ik veel kon trainen. Veel vrienden op de hogeschool had ik dus niet en ik zat vaak alleen thuis. Ik heb één jaar echt in een tweestrijd gezeten. Het was een soort van identiteitscrisis. Ik heb nog één keer alles gegeven richting het BK dat er toen aankwam: ik deed zomerstages en behaalde opnieuw mijn topniveau. En dan … anderhalve maand voor het BK liep ik een barst op in mijn knie na een val. Dat was echt een domper. Ik wou niet meer meedoen, maar de bond wou dat ik het probeerde. Ik had echt het gevoel dat dat niet ging lukken. Ik had steeds meer het gevoel dat ik iets ‘moest’ doen. Dan heb ik de beslissing genomen om te stoppen met schaatsen. Dat was echt een ontlading eigenlijk.”
Ondertussen ben je wel trainster geworden in de sport?
“Ik heb dan een half jaar niet geschaatst, tot Silvie De Rijcke, mijn trainster van destijds bij de Gentse schaatsclub Kristallijn me vroeg of ik wou helpen. Ik deed dat met plezier en er zijn steeds meer uren bijgekomen. Ondertussen geef ik al vijf van de zeven dagen les. (lacht) Ik heb nu een veel gezondere band met de sport. Bij ons in de club is de sfeer ook anders dan in de schaatswereld in het algemeen, toen ik topsportster was althans. Als adolescente had ik het gevoel dat je de mooiste, elegantste en beste moest zijn in de sport. Maar nu is mijn mindset dus compleet veranderd. Iedereen is welkom! Ik zal nooit mijn dromen projecteren op de kinderen aan wie ik lesgeef. Let op: als er zijn die het goed doen en ervoor willen gaan, dan zullen we ze natuurlijk steunen en daarin aansporen. Mijn ervaringen in het buitenland hebben me immers als trainster gebracht waar ik nu sta.”
“Ik zal nooit mijn dromen projecteren op de kinderen aan wie ik lesgeef”
Kunstschaatsen zit niet in onze cultuur. Toch lijkt het erop dat de sport de laatste jaren boomt?
“Jazeker! We zijn inderdaad helemaal geen schaatsland, maar sinds de successen van bijvoorbeeld Loena Hendrickx verandert het wel wat. Wij hebben in Gent zelfs een ledenstop doorgevoerd. We tellen 700 leden!”
Daarnaast ben je ook al twee jaar bezig als diëtiste. Hoe bevalt jou dat?
“Qua job dacht ik aan iets in de zorgsector maar ik wou geen dokter of kinesist worden. Ik ben sinds twee jaar afgestudeerd als sportdiëtist met als specialisatie eetstoornissen. Ik hou vooral van het sociale luik van de job. Ik ben sowieso ook al wel een babbelaar.” (lacht)
Met welke atleet zou je nog eens samen willen schaatsen?
“Carolina Kostner! Ze was altijd al mijn idool en ik werd er vaak mee vergeleken. Ze is, net als ik, 1 meter 70, wat abnormaal is voor een kunstschaatsster. Toch kan ze alles enorm sierlijk brengen, op een moderne manier.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
