De Wevelgemse Elien Allaert verraste onder meer zichzelf door derde te worden op het wereldkampioenschap seated wakeboarden in Parijs. Enkele weken geleden pakte ze zilver op het Belgisch kampioenschap. “Dit was met spijt in het hart meteen ook mijn laatste wedstrijd”, klinkt het teleurgesteld.
Elien Allaert beëindigde vorige maand haar succesvolle carrière als seated wakeboarder met een kers op taart door brons op het WK te pakken. Bij seated wakeboarden nemen de deelnemers plaats in een zitje op een seated wakeboard, aangezien ze door een fysieke beperking niet kunnen rechtstaan. Ze proberen zoveel mogelijk tricks uit te voeren en obstakels te nemen. Daarna geeft de jury punten.
Alles of niets
“In de eerste run ben ik halfweg gevallen”, doet Elien (35) haar verhaal van het wereldkampioenschap. “In de tweede run ben ik gestart met het idee dat het alles of niets was, en ik wou proberen eens iets zots te doen. Ik stond zelfs een tijdje op de eerste plaats. Uiteindelijk werd ik nog ingehaald door twee Fransen.”
“Ik zakte naar Parijs af met het idee om vierde te worden. Wat ik gepresteerd heb geeft me een fantastisch gevoel. Ik kan het nog niet geloven. Als ex-paralympische skiester ben ik hier heel tevreden mee. Een week later nam ik deel aan het Belgisch kampioenschap. Daar pakte ik zoals verwacht het zilver. Dat was voor mij het hoogst haalbare. Ik zou al op een fout van Inge moeten gerekend hebben als ik goud wilde halen.”
Rugblessure
“Dit was met spijt in het hart meteen ook mijn laatste wedstrijd. Vorig jaar liep ik een zware rugblessure op. Sindsdien heb ik constant pijn. Ik heb alles geprobeerd om dat te verhelpen, tot toebranden van zenuwen toe. Ik heb kindjes van 4 en 7, dus mijn hart breekt als ik moet zeggen dat we niets samen kunnen doen.”
“Toen ik maandag naar de dokter ging stelde ze mij de vraag opnieuw. Ga je stoppen? Er is misschien nog een waterkansje dat ik door doe. Ik zeg wel waterkansje (lacht). Er zijn nieuwe ontwikkelingen in de sport naar schokdemping toe waardoor ik veel minder last zou hebben. Maar zoals ik er nu over denk is dit het einde. Naast het fysieke is er ook nog het aspect sponsors. Het is geen goedkope sport. Een frame kost al vlug 4.000 euro. Dan heb je nog de kosten van het transport, het verblijf…”
Lesgeven
“Ik zeg de sport niet definitief vaarwel. In Oudenaarde leer ik mensen met een beperking wakeboarden. Competitie is niet meer aan mij besteed. Ik zal dus enkel voor het plezier nog eens op het water te vinden zijn. Met deze WK medaille kan ik zeggen dat het mooi is geweest. Als skiester haalde ik de paralympische spelen net niet. Ik leerde in mijn carrière heel veel leuke mensen kennen. Ik ben daar heel dankbaar voor.”
“Nu zal ik meer tijd hebben om met mijn zoontje afdalingen te doen in de sneeuw (lacht). Daar zal hij heel blij om zijn. Ik heb het gevoel dat ik alles uit mijn carrière gehaald heb. Het brons op het WK was voor mij het hoogste haalbare Ik ben naar dit WK gegaan om onze sport te promoten. Ik wil mensen warm maken om te sporten, plezier te hebben op het water en een nieuwe uitdaging te ontdekken.”
Steun
“Zonder de steun van mijn man Wouter zou ik deze prestaties nooit hebben kunnen leveren. Het is niet iedereen gegeven om deze opofferingen te doen voor een sportende partner. Hij was er steeds voor mij en lette op de kinderen. Ik kreeg de kans om te blijven evolueren. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ook de ouders hebben een grote rol gespeeld in dit succesverhaal. Ook zij sprongen steeds in de bres.”
“Ik leerde mijn man in 2010 kennen door rolstoelbasketbal in Gent. Zijn passie voor mindervalidensport bracht ons samen. Ondertussen heeft Wouter zich gespecialiseerd als hobbyfotograaf en legt hij veel van mijn activiteiten vast op de gevoelige plaat. Nu is hij trainer bij Holstra Wevelgem, waar ook mijn zoontje Ewout is begonnen. Hij heeft er de U6 onder zijn vleugels. 32 gastjes. Ook Kobe lijkt de smaak te pakken te hebben. Daarnaast gaan ze ook nog eens zwemmen. Ewout speelt saxofoon. We skiën alle drie en de oudste is begonnen met wakeboarden. Ikzelf sluit een mooie periode af, maar zoals je ziet blijf ik in de sport. Ik werk in de thuiszorgwinkel West-Vlaanderen. Daarnaast heb ik ook nog Stabiloski. Stabiloski; dat is een onderneming die gestart is vanuit de passie en het leven.”
Leven met beperking
“Ik ben geboren in 1989, met de ziekte van Strümpell Lorrain. In de medische wereld beter bekend als hereditaire spastische paraparese. Van kleins af aan wil ik de mensen bewijzen dat ik niet iemand ben met een beperking, maar dat ik leef met een beperking. Voor mij was doen wat iemand anders van mijn leeftijd ook deed het belangrijkste. Ik wou sporten, op kot gaan, genieten van het studentenleven en een job uitoefenen waar ik een meerwaarde was als werknemer. Veel van deze dingen heb ik tot nu toe al kunnen waarmaken.
Ik hoop hiermee mensen die een onverwacht probleem op hun weg krijgen een hart onder de riem te steken, en te inspireren om ook te gaan leven met hun beperking”, besluit Elien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
