Eerst 15 kilometer lopen, dan 117 kilometer fietsen, en daarna 30 kilometer lopen. Na elkaar, in de winter. Kristof Declerck is er dol op, op ‘de Hel van Kasterlee’. Hij houdt van sport waarin hij zijn grenzen kan verleggen. En dus fietste hij in 2020 537 keer na elkaar de Hoge Blekker op. “Ik heb een sterk karakter en een sterke kop. Daarmee geraak je ver in het leven, én in de sport.”
Kristof Declerck heeft een verleden als wielrenner, bij de liefhebbers. Vanaf zijn vijftiende zat hij tien jaar in het zadel. Hij won nooit een koers, maar behaalde bij onder andere Cycling Team Kortrijk enkele mooie ereplaatsen.
Eén daarvan was een tweede plaats in Lierde, nipt na Stijn Vandenbergh, die een mooie carrière als meesterknecht in het profpeloton zou uitbouwen. “Ik was een middenmoter”, zegt Kristof. “Na het fietsen deed ik vooral fitness, en ‘s winters ging ik lopen.”
Na zijn laatste jaar als wielrenner stond hij in 2006 een eerste keer aan de start van de Hel van Kasterlee. Dat is een winterduatlon waarin atleten eerst 15 kilometer lopen, dan maar liefst 117 kilometer mountainbiken, en finaal nog 30 kilometer lopen. Zijn eerste deelname werd meteen iets moois.
“Een wedstrijd die mij wel beviel. Mentaal ben ik sterk en ik kan goed tegen de koude. Ik wisselde na het fietsen als eerste, maar verloor in het tweede looponderdeel wel nog negen plaatsen door een gebrek aan basis.” Hij eindigde als elfde.
Telkens plaatsje hoger
In de jaren die volgden focuste Kristof zich op het fitnessen, maar de fiets en de buitensport bleven aan zijn mouw trekken. Er kwamen deelnames aan wedstrijden voor cyclosportieven zoals La Marmotte en Les 3 Ballons, die zijn liefde voor de bergen en de natuur nog meer aanwakkerden.
Tot hij in de zomer van 2016 nog eens zin kreeg in Kasterlee. Sindsdien nam hij ieder jaar deel aan de Hel, en in de jongste drie edities schoof hij telkens een plaatsje op, zodat hij in december 2021 als derde eindigde, in 7u.22’05”.
De omstandigheden waren in december behoorlijk gunstig: niet te koud en geen al te zware winterse toestanden. “Niet vergelijkbaar met 2019”, zegt Kristof.
“Toen lag het parcours op zaterdag kurkdroog en op zondagmorgen ondergesneeuwd. Waarna die sneeuw nog eens begon te smelten. Dat was toch mijn zwaarste deelname. Die podiumplaats in december was mooi. Ik had er echt naar toegewerkt, goed op mijn voeding gelet, en me in de aanloop ernaar twee weken in Spanje voorbereid.”
Daar had hij zeer gericht getraind, en niet extreem lang – normaal gezien traint hij wekelijks vijftien tot twintig uur. “Mijn grootste kwaliteit is dat ik snel recupereer. Essentieel voor een duursporter.”
Morele steun
Bovendien had hij tijdens de wedstrijd een bijzondere supporter: “Ik heb familiaal een moeilijke periode achter de rug en ik krijg nu vooral veel steun van mijn nieuwe vriendin. In Kasterlee stond zij langs de kant om mij aan te moedigen. Moreel was dat een opsteker, want die derde plaats was wel boven mijn verwachtingen. Met de staat van het parcours achtte ik dat niet mogelijk.”
Kristof finishte op ongeveer twintig minuten van favoriet en winnaar Seppe Odeyn, die voor de negende keer won, op tien deelnames. “Seppe gaat nu nog een keer meedoen om aan tien zeges te geraken. Ik zei tegen hem: ‘Daarna mag je met pensioen gaan, zodat ik een kans krijg om te winnen’”, zegt Kristof met een glimlach.
“Als ik dit jaar voor de tweede plek kan gaan, heb ik in 2023 misschien uitzicht op de eerste plaats. Ik heb altijd gezegd, als ik in de Hel niet meer bij de eerste tien kan eindigen, start ik het jaar erna niet meer. Er zijn nog genoeg andere wedstrijden. Er staan nog veel zaken op mijn bucketlist.”
“Vorig jaar ging ik een wedstrijd rond Frankrijk rijden: de Mont Blanc, in duo met Kevin Van Hoovels. Een uitdaging van 270 kilometer, waarvan twintig kilometer te voet met je fiets op de schouder. Er zijn dus nog voldoende challenges. Zo zou ik graag eens naar Spanje fietsen, naar mijn zuster in Calpe.”
Nee, van extreme uitdagingen is de West-Vlaamse duatleet niet vies. In mei 2020 fietste hij liefst 537 keer de Hoge Blekker op, de hoogste duin in ons land. Dat was een Everesting Challenge van 15 u. 22’, of liefst 341 kilometer. En hij won twee keer de 24 Uren van Gits en eenmaal de North C Trail.
Trainer noch schema
Gek genoeg deed Kristof als kind niet aan sport – hij groeide op op een boerderij en was dus vaak ‘gewoon’ buiten. En een trainer heeft hij nooit gehad.
“Een schema, dat is niets voor mij. Mijn dagen zijn door mijn job zo onregelmatig. Dat zou simpelweg niet lukken. Ik kan wel rekenen op mijn trouwe sponsors: De Sauteuse in Middelkerke, A Bloc in Beernem, en Decathlon. Uiteraard bedank ik ook graag al mijn vrienden met wie ik samen kan sporten. Sporten is voor mij meer dan louter sport.”
“Het is ook een sociale kwestie. Vooral in het weekend, als er wedstrijden zijn. Ik wil daar dan veel mensen inspireren”
BIO
Leeftijd: 38
Woonplaats: Koksijde
Beroep: Kraanman-machinist van een grote machine, altijd in het buitenland, met ongeveer driehonderd dagen per jaar een verblijf op hotel.
Partner: Bianca Cocquyt
Kinderen: Twee dochters van acht
Komende uitdaging: “Ik heb al eens door alle straten van Koksijde gefietst in één rit, goed voor 380 kilometer. Ik fietste voorts al naar Brussel, Amsterdam en Parijs, en dit jaar staat Londen en misschien ook Berlijn op het programma.”
Ultieme droom: als een echte natuurmens ooit de wereld rondfietsen, maar dat zal pas mogelijk zijn als de dochters op eigen benen staan. “Door mijn werk in het buitenland heb ik het geluk dat ik in Europa en daarbuiten op heel veel unieke plaatsen kom.”
(AC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
