De ideale dag voor de Ironman op Hawaï van Kenneth Vandendriessche: “Hoop op een schildpad”

Kenneth Vandendriessche (31) is zaterdag, om 6.30 uur plaatselijke en 18.30 uur Belgische tijd, de enige West-Vlaamse proftriatleet aan de start van het WK Ironman van Hawaï. Na zijn straffe zege in Lanzarote is de Izegemnaar benieuwder dan ooit voor zijn vuurdoop in Kona. Zijn ideale dag.

“Op dat uur zal mijn alarm gaan, want een kwartier later, om 3.30 uur, moet ik eten. Dat is drie uur voor de start. Meestal neem ik eerst een douche om wakker te worden, want zo vroeg aan de ontbijttafel gaan zitten, werkt niet voor mij. Normaal eet ik yoghurt met granola en wat havermout. En drink ik een isotone sportdrank om mijn lichaam nog extra up te loaden.”

“Ik houd het bij een traditionele voorbereiding. Mijn drinkbussen klaarmaken bijvoorbeeld. Maar net voor ik vertrek, neem ik nogmaals een warme douche. Dat is mijn kleine relaxmomentje. Meteen erna neem ik mijn tas en ben ik weg. Ik logeer op twee kilometer van de start op Ali’i Drive. Mijn beste vriend, Hannes Callebaut, is mee als begeleider. Hannes is zelf triatleet geweest en kent me ook als persoon. We zijn samen al heel vaak op stage gegaan. Hij weet wanneer hij kan praten en wanneer niet. Mijn vrouw Rachel is hoogzwanger en kon niet mee. De aanwezigheid van Hannes is het beste alternatief.”

“Wat ik hoop voor het zwemgedeelte? Dat er op dat moment een schildpad onder me komt en ik aan hem kan hangen. (grijnst) Neen, we hebben enorm veel op het zwemmen, mijn zwakste onderdeel, gewerkt. Eén probleem: de Noren doen mee. Als zij geklopt kunnen worden, moet het al in het zwemmen gebeuren. Ik verwacht dus dat het snoeihard zal gaan en er meerdere groepjes gevormd zullen worden. Hopelijk raak ik daarna in een mooi groepje met sterke fietsers terecht. Bij voorkeur door in de voeten te zwemmen, waardoor ik met hetzelfde energieverlies één tot twee seconden per kilometer sneller kan gaan. Maar ik ben mentaal voorbereid. Waarschijnlijk zal ik in het water terechtkomen bij Michael Weiss, een heel goeie fietser.”

“Na het zwemmen zijn er twee scenario’s tijdens het fietsen. Als ik met maar een minuutje achterstand op de groep voor mij uit het water kom, kan het zijn dat ik de eerste 20 km op de fiets voluit ga om de kloof te dichten. In het andere geval zal ik de hele dag een eigen tempo moeten kiezen. In Lanzarote hadden we het plan om op een bepaald punt in het parcours te versnellen en mijn eigen vermogen te trappen. Hawaï ken ik nog niet zo goed. Als ik op mijn eentje uit het water kom, zal ik de hele dag dezelfde wattages moeten trappen. Net voor het keerpunt is er wel een beklimming, wat voor mij interessant is. Men zegt dat Hawaï vlak is, maar het fietsparcours telt wel 1.800 hoogtemeters met veel rolling hills.”

“Ik ben heel benieuwd naar hoe ik me verhoud ten opzichte van de absolute wereldtop op de Ironman-afstand”

“In Lanzarote kwam er in de marathon wel tactiek aan te pas. Ik moest de kloof op de leider op een zo hoog en efficiënt mogelijk tempo dichtlopen en vervolgens meteen van hem weglopen. In Hawaï wordt het vooral een mentale strijd, denk ik, omdat ik na het fietsen niet bij de eersten zal zitten. Ik zal tot Energy Lab, het heetste punt op het loopparcours, moeten consolideren en pas op de terugweg alle kaarten op tafel gooien.”

“Van het extreme weer heb ik niet zoveel schrik. Tijdens mijn trainingsstage op Lanzarote was het eveneens warm en vochtig, met dan ook nog eens een heel warme wind. Ik heb mijn peren gezien, maar het was een goeie voorbereiding op Hawaï. Enkele weken geleden onderging ik ook een zweettest in de klimaatkamer van Leuven en ik trainde veel indoor op de rollen en de loopband. Die zweettest leverde een mooie indicatie op om eventueel extra zouten op te nemen. Gelukkig ben ik geen grote zweter. In de Ironman van Lanzarote heb ik nooit extra zout nodig gehad. Maar ik wil geen risico’s nemen. Ik zou in Hawaï niet graag aan de kant staan.”

“Mijn voedingsplan ligt klaar. Sinds vorig jaar heb ik de goeie formule gevonden. We weten nu perfect wat en hoeveel ik waar moet innemen. Door een blessure heb ik een maand niet kunnen lopen, maar ik fietste en zwom heel veel en deed stabilisatie-oefeningen en aquajogging. Mijn conditie staat op punt. Ik ben trouwens toch niet een atleet die heel veel kilometers moet lopen. De weken voor mijn zege in Lanzarote kwam ik aan 60 km per week. Tijdens mijn duurlopen liep ik vlot aan een tempo van 3’50” per km. Dat heeft me vertrouwen gegeven.”

“Ik heb Bart Aernouts, vier jaar geleden tweede op Hawaï, de voorbije maanden een paar keer gehoord. Hij zei: doe gewoon je eigen race zoals in Lanzarote en dan komt het wel goed. Er is een ideaal scenario voor mij: de schade beperken in het zwemmen, opschuiven in het fietsen en een normale marathon lopen. Dan moet een plaats in de top vijftien mogelijk zijn. Ik ben heel benieuwd naar hoe ik me verhoud ten opzichte van de absolute wereldtop op de Ironman-afstand. Speciaal voor Hawaï heb ik een app met een countdown op mijn gsm geïnstalleerd. Rachel en ik doen dat ook al om af te tellen naar de geboorte van ons eerste kindje. Het komt er beide snel aan. Door die blessure is het op het randje geweest, maar kijk, het is gelukkig allemaal in orde gekomen en dit weekend sta ik eindelijk aan de start van de mythische wedstrijd die Hawaï toch is.”