Meer dan drie maanden nadat de corona-ellende begon, kan de familie Degroote-Blanchaert opgelucht ademhalen én knuffelen met mama ‘matje’ Yvette Blanchaert. Het was een eerste lijfelijk weerzien én emotioneel moment, nadat op 30 maart familievader Hubert Degroote in quarantaine in het ziekenhuis aan corona overleed en Yvette, die risicopatiënte was, diezelfde dag opgenomen werd op spoed en ook positief testte.
Het was een harde klap voor de 87-jarige Yvette Blanchaert, toen haar man en steun en toeverlaat Hubert Degroote op 30 maart aan de gevolgen van corona overleed in het ziekenhuis. Alleen. Hubert, een gekend Iepers amateur-astronoom, zou in november 90 jaar worden en was nog in prima gezondheid. Maar het virus besliste er anders over. De zeven dochters bleven verweesd achter zonder afscheid te kunnen nemen, vol bezorgdheid om hun hoogbejaarde mama Yvette die ook nog eens de ziekte van Kahler, een soort beenmergkanker, heeft.
“Die 22 maart, de dag dat papa weggevoerd werd ‘voor de zekerheid’, omdat hij een kuchje had, moest mama alleen achterblijven in hun huis. Wij mochten niet bij papa in de kliniek en ook niet bij mama thuis. Beiden behoorden tot de risicogroep waardoor we voordien ook al weken niet meer bij hen in huis kwamen, enkel op veilige afstand in de tuin”, vertelt de oudste dochter Claudine. “Het was hard voor matje dat ze niet bij papa mocht, met wie ze altijd alles samen deed en op stap ging. Ze woonden al van 1975 in de Dikkebusvijverdreef, nadat ze 17 jaar café De Fontein in de Rijselseweg uitbaatten. Er was die laatste week enkel contact via de telefoon of video, de eerste dagen maakte hij nog grapjes. Tot hij ineens snel verslechterde en overleed. Hij nam die laatste nacht nog moedig een afscheidsfilmpje op.”
Beschermende kledij
De dag dat Hubert stierf op 30 maart, werd Yvette naar de kliniek gebracht waar ze ook positief testte op corona. “Toen we hoorden dat papa corona had, drongen we er bij de huisdokter op aan om mama ook te testen, maar toen waren er nog niet genoeg tests beschikbaar. De dag dat hij stierf, mochten we nog niet bij mama thuis op bezoek, maar het kon niet dat ze dat alleen thuis zou moeten verwerken. Dus werd ze naar het ziekenhuis gebracht waar ze ook positief testte op covid-19. Enkel twee zussen in beschermende kledij zijn even bij haar geweest en af en toe Arne, een kleinzoon die in het ziekenhuis werkt.”
Yvette knikt. Door de ongewone situatie, het ziek zijn, de afzondering de laatste maanden en het verwerkingsproces, herinnert ze zich niet alles meer. “Maar ik ben niet heel zwaar ziek geweest”, zegt ze. “Ik had een beetje koorts en wat buikloop. Ik zat niet graag opgesloten zonder mijn familie te mogen zien.”
Yvette bleef uiteindelijk vier weken in het ziekenhuis. Na drie dagen na elkaar geen 37 meer op de koortsthermometer, mocht ze de covid-afdeling verlaten. “Matje heeft in het ziekenhuis in Ieper veel steun gehad van de psychologe. Die liet haar ook skypen met onze zus Martine, die zelf heel de tijd in quarantaine zat in De Briekedreef, een afdelingshuis van de Lovie.”
Omdat ze verflauwd was en in afwachting tot ze kon beslissen, ging Yvette naar een herstelflat in WZC Sint Jozef. Omdat ze van buiten kwam, moest ze daar weer eerst veertien dagen in quarantaine op een kamer. “Ik zat daar niet graag alleen. Het had het zwaar daar. Ik heb in die beperkte ruimte veel toertjes rondgestapt, zodat ik toch mobiel bleef. Ik ging anders niet meer kunnen stappen. De laatste van de zes weken daar waren beter, ik mocht buiten in de tuin en kon weer spreken met andere mensen. Claudine, het moest steeds dezelfde dochter zijn, mocht ook weer op bezoek komen, al was het maar om één uurtje te babbelen in de tuin op afstand of met een scherm tussen. Ik heb haar gesmeekt om weer naar huis te mogen.”
vastpakken
De dochters zorgden dag en nacht voor oppas via de poets- en zorgdienst van I-mens, waardoor matje nooit alleen thuis zal zijn, of ze is een dag bij de een of de ander. “Maandag 15 juni ben ik haar gaan halen, het was de eerste keer in al die maanden en na het overlijden van papa dat we elkaar konden vastpakken. In het begin van heel die corona was het van: ‘als mama dat virus krijgt, komt ze dat nooit te boven’. Door haar leeftijd en kankerbehandelingen heeft ze geen weerstand genoeg, dus moesten we extra afstand nemen. Maar kijk, ze heeft intussen nog veel meer meegemaakt, is genezen van corona én weer thuis, iets wat we hoopten, maar nooit hadden durven denken.”
“Ik ben content dat ik zo’n goeie dochters heb”, zegt Yvette dankbaar. “Bij momenten is het wel allemaal heel emotioneel, zoals gisteren”, snikt ze. “Het was de eerste zondag dat Martine, die in de instelling verblijft, uit quarantaine eens buiten mocht en ze kwam de eerste keer hier thuis sinds haar papa overleden is. Martinetje en papa waren twee handen op een buik, ze hadden een speciale band. We hebben geweend samen, we missen Hubert. We konden geen afscheid nemen, waren niet op het kerkhof…” Enkele minuten later staat Yvette recht en wandelt naar buiten voor de foto. “Daar bij mijn bloemen, dat is mooier. Sta ik er redelijk recht op?”, vraagt de kranige dame nog. (FB)
Omdat er door de coronamaatregelen geen afscheidsdienst was voor Hubert Degroote, is er volgens de laatste wil van Hubert op zondagnamiddag 5 juli om 14 uur een openbare afscheidsdienst in de OLV Middelareskerk van de Capucienen in Ieper.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier