Yves Martin is vijfde en laatste generatie van familiebedrijf

Een babbel met Yves Martin is een belevenis op zich. Hij schuwt geen oneliners. Zijn bedrijf is nog een van de weinige waar ijzer op de oude, ambachtelijke manier gegoten wordt.

Voor Pekkerspraat moet je eens langs gaan bij Yves Martin, tipte onze fotograaf ons. Zo gezegd, zo gedaan. Onze fotograaf had grote ogen getrokken toen hij een foto mocht nemen van het pensioen van een van de werknemers van Yves Martin, het personeelsbestand van MTI was bij deze gehalveerd. Yves Martin werkt nu nog met één gast. “Een vacature? Iemand opleiden in deze stiel duurt tien jaar. Ik ben zelf 60 jaar, opvolging is er niet. Onze dochters en schoonzoon runnen DeliFresh langs de Mandellaan in Roeselare. Zij zijn dus met andere zaken bezig. De vijfde generatie van de firma Martin wordt de laatste. Ik kan er mee leven, voor mijn vader Pierre zou dat moeilijker gelegen hebben.”

In de gebouwen in de Mandelstraat waan je je ook haast een eeuw terug. “Bij ons wordt het ijzer nog gegoten zoals dat 100 geleden werd gedaan. Dat is ook de enige, authentieke manier. Wij produceren hier onder meer onderdelen die in gietijzer vervaardigd moeten worden. Het ontwerp maak ik vaak zelf. Wij maken enkel unieke stukken.”

Yves Martin is iemand die niet altijd de platgetreden paden bewandelde. “We woonden langs de Gentseheerweg in het eerste huis van Ingelmunster, maar ik liep school op Sint-Rafaël. Op het Sint-Jozefscollege volgde ik Wetenschappelijke A, maar aan de unief klikte het niet echt. Uiteindelijk liet ik de studies voor handelsingenieur voor wat ze waren en ging ik bij mijn pa aan de slag. Eerst deed ik bureauwerk, maar belandde later ook in de productie. Mijn pa daagde me uit: ‘Je zal dat nooit kunnen.’ Dat was voor mij genoeg om zijn ongelijk te bewijzen. Boren, draaien, frezen, ijzer gieten… Ik kreeg het allemaal onder de knie.”

Maar hoe kwam je dan in de muziekwereld terecht?

“Door een vriend die bestuurslid was bij de Stadsfanfaren. Ik werd er ook bestuurslid, zette me gretig in, maar na een meningsverschil in de bestuurskamer, trok ik de deur voorgoed achter me dicht. Achteraf gezien misschien te impulsief. Maar bij VLAMO, de Vlaamse Amateur Muziek Organisatie, was dat hen ook ter ore gekomen en zij polsten me om daar in het bestuur te gaan. Wat ik dus ook deed. Bij VLAMO organiseren we onder meer allerlei opleidingen en zorgen we bijvoorbeeld ook voor de verzekering van de meeste muziekverenigingen. En van daaruit werd ik weer gepolst voor de Harmonie van de Congregatie. Ik bekommer me in het bestuur om alles wat PR en IT is, behalve de website. Maar ik verzorg die wel van toneelvereniging De Verbeelding waar mijn echtgenote toneel speelt. Izegem is zeer rijk aan muziekverenigingen en daar is ook het Herfstmuziekfestival niet vreemd aan geweest. Maar wie een houtblaasinstrument wil bespelen, komt sowieso bij ons terecht. Wij kunnen niet klagen over de jeugdige instroom, maar het is natuurlijk zo dat de muziekwereld redelijk gesloten is. Ik bedoel dat niet pejoratief, maar meestal zijn het kinderen van muzikale ouders die ook een instrument gaan bespelen. Al zijn er natuurlijk uitzonderingen. De Congregatie telt naast de Harmonie zelf ook nog de Muziekclub voor de kleinsten, de Jeugdharmonie en de Drumband. Weet je dat ik op latere leeftijd ook nog notenleer ben gaan volgen. Ik kan nu ook partituren lezen, zo kan ik wat meepraten met de mensen die van muziek wel iets af weten.”

De Congregatie huist op de site van zaal Nele en zo kwam je ook in de vzw Parochiale Werken Sint-Tillo, Izegem terecht. Waarvoor staat die vzw in?

“Voornamelijk voor het beheer van de gebouwen op de site van zaal Tijl en zaal Nele. Weet je dat het mijn grote droom is om zaal Tijl weer in ere te herstellen. De voormalige toneel- en filmzaal biedt plaats aan 250 personen. Je kan er wel nog een fotosessie houden, maar ze is niet brandveilig bevonden om er voorstellingen te doen. Ze staat er nog bij als 40 jaar geleden. Er zal wel drie tot vierhonderdduizend euro nodig zijn om die weer in moderne staat te brengen. Onder meer alle elektriciteit moet vervangen worden.”

Hoewel je jezelf allesbehalve een kerkbezoeker noemt, maak je wel deel uit van Kerkraad van Sint-Tillo. Verklaar eens.

“Deken Herman Lecluyse en ik kunnen elkaar wel waarderen. Als we ergens op een receptie staan, dan eindigen we vaak samen. Ik ben katholiek opgevoed en draag die waarden dan ook graag uit. Toen de Kerkraad aan verjonging toe was, polste Herman mij. Ik maak er nu deel van uit, maar als ik in de Sint-Tillokerk kom, is het nogal dikwijls om een klusje op te knappen.”

Recent richtte je met Double

Square ook nog een bedrijfje op. Wat is daarvan de bedoeling?

“Ik was 12 jaar toen ik mijn eerste computerprogramma schreef. Ik heb daar altijd interesse voor gehad. Nu heb ik zelf een programma ontwikkeld om zaalreservaties te doen. Je kent wel het systeem zoals in De Leest waarmee je je eigen zitplaats kan kiezen en online betalen. Mijn programma werd al gebruikt door enkele verenigingen. Meer informatie via doublesquare.be.”