Yara Dolphen (17) uit Diksmuide heeft met haar tekst ‘Geld of held?’ in haar leeftijdscategorie de nationale finale gewonnen van de wedstrijd Junior Journalist georganiseerd door het Davidsfonds. Haar inspiratie? Zus Britt (20) die verpleegkunde studeert.
Yara rondt dit jaar haar middelbare studies humane wetenschappen af aan ’t Saam Aloysius in Diksmuide. “Toen ik zag dat het thema voor de wedstrijd van het Davidsfonds lokale helden was, had ik meteen mijn onderwerp”, reageert Yara.
Inspirerende verhalen
“Britt, mijn zus, studeert verpleegkunde. Haar verhalen inspireerden me voor mijn opiniestuk. Ik denk dat het vooral door het thema komt dat ik gewonnen heb. Ik had het totaal niet verwacht maar ik vind het uiteraard wel leuk om mee te maken.”
Yara won boeken, tickets voor de musical Red Star Line, een waardebon voor een VR-ervaring en tickets voor musea en een zoektocht.
Hilde Crevits
’t Saam Aloysius deelt ook in de prijzen en kan met de gewonnen aankoopbonnen de schoolbibliotheek aanvullen en een workshop organiseren.
“Het Davidsfonds vroeg me zelfs om mijn tekst door te sturen naar welzijnsminister Hilde Crevits maar ik weet niet of ik dat zal doen”, vertelt Yara nog.
En toch is de Diksmuidse niet van plan om journaliste te worden. “Ik neig eerder naar de richting sociaal werk met de bedoeling ooit bij justitie aan de slag te kunnen. Het gevangeniswezen interesseert me maar ook de werking van het justitiehuis.” (GUS)
Geld of held?
In volle coronacrisis beslissen om verpleegkunde te studeren, dat deed mijn zus. Er is al jaren een tekort aan zorgpersoneel en dat werd toen nog eens extra duidelijk. Jammer genoeg is dit nog steeds zo en zal dit niet direct veranderen. Kiezen voor een job in de zorg, heel aantrekkelijk is het niet. De onregelmatige uren, onderbetaald… Gelukkig ziet mijn zus het niet zo.
Ze is gestart in haar derde bachelor, en nee, niet haar laatste jaar zoals de meesten denken. Door hervormingen werd er een extra jaar aan gekoppeld. Extra ervaring aan het front. Zo kun je het dikwijls omschrijven als ze thuis ventileert na haar stage. Of deze zomer, wanneer ze het grootste deel van haar vakantie heeft opgeofferd om bij te springen in een van de onderbemande ziekenhuizen. Net zoals veel andere studenten.
Verpleegkundigen vroegen haar waarom ze zoveel werkte in haar vakantie. Ze zou moeten genieten, want ze zal nog lang genoeg moeten werken, was hun terechte opmerking. En dat er soms schrijnende toestanden zijn, is niet overdreven. Je eigen lunchpauze opofferen en wat overwerken, het lijkt vanzelfsprekend geworden.
Wanneer patiënten echter het slachtoffer worden, is het tijd om aan de alarmbel te trekken. Als de maaltijdkar klaar staat, maar nog niet iedereen is gewassen om 12u, mogen de patiënten inderdaad wel eens morren. Een uur op het toilet zitten omdat er handen te kort zijn, leuk is dat niet. Er zijn gelukkig al maatregelen genomen, alleen zijn deze ver van voldoende.
De logistieke hulp is meer dan welkom, als de medewerkers er zijn tenminste. Ze werken maar tot 11u30 en tijdens hun verlof worden ze niet vervangen wegens gebrek aan logistieke hulpen. De zorgkundigen verlichten het werk van de verpleegkundigen, maar zijn beperkt in wat ze mogen doen. De verpleegkundigen werken meer dan 40u per week en tijd om recup op te nemen is er niet. Het is een vicieuze cirkel.
Ook de opleiding tot verpleegkundige is niet te onderschatten. Mijn zus is samen met (maar) 30 enthousiastelingen gestart aan de opleiding. Ondertussen is de helft daarvan al een andere weg opgegaan. En eerlijk, je kan het niemand kwalijk nemen. Drukke lesdagen om de weken stage af te lossen, de onregelmatige uren tijdens de stages, de stageopdrachten bij thuiskomst en proberen om nog wat te studeren, want de examens zijn er ook nog. Veel ruimte voor ontspanning is er helaas niet voor mijn zus. In het vierde jaar zijn er 32 weken stage, zonder enige vergoeding of kilometervergoeding, terwijl ze wel al als volwaardig verpleegkundige moet meedraaien. Na haar vierjarige opleiding wil ze nog wat verder studeren in de zorgsector en ze is zeker niet alleen. Veel instroom op de arbeidsmarkt zal er uit haar lichting niet zijn. Wetende dat er honderden vacatures zijn en er door uitstroom iedere dag vacatures bijkomen, is dit een put die niet gevuld kan geraken. Mijn zus hoort minimum één keer per week dat ze nooit zal moeten zoeken achter een job, het is een magere troost.
Het initiatief van het applaus tijdens de lockdown was mooi en hartverwarmend, maar de werkdruk werd er niet minder door. Het speciale muntstuk van 2€ als eerbetoon aan het zorgpersoneel? Geen idee wat de meerwaarde was. Mevrouw Crevits, als nieuwe minister van welzijn hebt u zonder twijfel een drukke agenda. Tijd om eens een paar dagen mee te helpen op het werkveld, zal u waarschijnlijk niet hebben. Nochtans zou er heel veel duidelijk worden.
Het water staat mijn zus, haar medestudenten, de verpleegkundigen en alle zorgpersoneel aan de lippen. Gelukkig is hun idealisme voorlopig sterker dan de wil om op te geven. Er moeten dringend structurele veranderingen komen, liever vandaag dan morgen. De oplossingen op hele korte termijn liggen niet voor het rapen. Ik snap dat dit een hele moeilijke puzzel is en budget zal, zoals bij alles tegenwoordig, het grote struikelblok zijn. Iedereen is het zorgpersoneel heel dankbaar, maar met woorden alleen komen er geen structurele maatregelen. En die zijn meer dan nodig. Zorg voor mijn zus en de andere helden uit de zorg.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
