De leegstaande vleugel van het oud klooster en Woon-en Zorgcentrum De Ruyschaert in de Kloosterstraat 25 in Marke werd door verschillende serviceclubs gerenoveerd en omgevormd tot een tijdelijk opvangcentrum voor dertig Oekraïense vluchtelingen. Daarvoor deed de protestantse kerk in de Hoevestraat 17 in Kortrijk dienst als collectieve opvang, maar was volgens de initiatiefnemers te ondermaats qua infrastructuur. Daarnaast was het ook niet mogelijk voor Oekraïense vluchtelingen om hun domicilie te plaatsen, iets wat nodig is om verdere administratie en registratie – zoals een verblijfskaart – in orde te brengen.
“Leden van Rotary, Ronde Tafel, 41 Club, Ladies Circle en Marnixring hebben gezamenlijk opgeroepen om iets te doen voor de vluchtelingen aanwezig in Kortrijk. Er zijn verschillende eigen zijprojecten, maar samen hebben we de oude kamers, keukens en leefruimtes van het gewezen rusthuis gerenoveerd. Daarbij konden we beroep doen op onze vrienden, netwerken en connecties. Zo kregen we bijvoorbeeld verschillende boxspring bedden van een hotel in uitstekende staat, werden fietsen geschonken en werden ’s avonds laat nog tweedehandskasten in elkaar gezet. In nog geen twee maanden tijd was de volledige vleugel klaar voor gebruik, bijna alles werd gedoneerd of voor geen geld bekomen, dat is hartverwarmend. Vorige maand namen de eerste bewoners hun intrek en volgende week komt de laatste vrouw toe. Tatjana is de mama van Julia, die hier ook verblijft met haar twee kindjes, en is reeds enkele dagen onderweg met de bus”, zegt Filip D’Huyvetter, lid van de Marnixring.
De clubs organiseerden ook een ontbijt op Evolis voor 140 personen. Een groot deel van het ontbijt werd eveneens gesponsord. Zo werd een paar duizend euro ingezameld als een financiële buffer voor zaken die moeten aangekocht worden of prioritair zijn.
Vrij en veilig
“De tijdelijke huisvesting is misschien niet ideaal, maar ze zijn hier op zijn minst vrij en veilig. Ze appreciëren enorm wat we voor hen doen. Je voelt de dankbaarheid en dat geeft veel energie terug. Zo hebben ze paar dagen geleden ons uitgenodigd op de koffie en taart gebakken. Het was een fijn samenzijn, ondanks de bittere realiteit en schrijnende verhalen”, zegt Filip.
Ook Vladyslav Chuprina (34) vond samen met zijn familie twee weken geleden zijn weg naar Marke. Vier generaties onder een dak want hij is hier samen met zijn vrouw en haar moeder, zijn zoon en dochter, zijn moeder en grootmoeder. Ook hun hond, kat en twee hamsters verblijven in het opvangcentrum. Het was moeilijk om van Kiev naar een veilige plaats te geraken in Oekraïne. Ze hadden ongeveer twee uur de tijd om hun huis te verlaten voor het Russische leger het innam.
De familie van Vladyslav liet bijna alles achter en nam in de auto slechts mee wat mogelijk was. Eerst gingen ze naar West-Oekraïne en verbleven dan even in Polen. Enkele vrienden hadden reeds hun weg gevonden naar Menen en vertelden hen dat België een goed land was om te verblijven. Vervolgens hebben ze hun tocht verdergezet naar Brussel om dan hier in Marke te eindigen.
“Zonder hun hulp hadden we niet zo huiselijk kunnen wonen in België zoals we het kennen thuis. Het is een aangename omgeving met goede communicatie. We voelen ons hier veilig en dat is het belangrijkste. Als we iets nodig hebben, worden we onmiddellijk geholpen. Het is ook fijn om hier met andere Oekraïners samen te wonen, zeker voor de kinderen. Ze steunen elkaar in school, het is uiteindelijk een ander land met een andere taal”, zegt Vladyslav.
Vandaag start hij, net zoals zijn medebewoners, de zomerlessen Nederlands niveau A1. Twee maanden lang, vier dagen per week. Vervolgens kan je de cursus niveau A2 volgen, dat duurt vier maanden, maar Vladyslav zou graag zo snel mogelijk opnieuw gaan werken. In Oekraïne was hij advocaat. “Ik ben mijn Curriculum Vitae aan het opmaken. We willen niet blijven leven op sociale hulp, ik wil zelfredzaam zijn, belastingen betalen, een eigen woning vinden en integreren in dit land. Dit zijn voorlopig nog lange termijn plannen. Uiteraard hopen we om te kunnen terugkeren, maar ik wil niet blijven stilzitten en wachten”, besluit Vladyslav.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
