Je verjaardag vieren is sowieso fijn, maar als je dat tegelijk met je broers en zussen kan doen, gaat het dak er helemaal af. Zaterdag mogen Joeri, Jeroen, Evelien en Annelies Decuyper samen dertig kaarsjes uitblazen. “Overal waar we komen, produceren we flink wat decibels”, schateren ze in koor. “En moeten we bewijzen dat we ook effectief een vierling zijn!”
Het plan van Rosie Beckers (53) en Marnix Decuyper (55) was destijds erg eenvoudig en traditioneel. Ze wilden hun dochtertje Nathalie, ondertussen 32, nog een broertje of zusje schenken. “Maar dat plan draaide iets anders uit”, grinnikt Joeri Decuyper. “Toen de gynaecoloog onze ouders vertelde dat er niet één, maar víér baby’s op komst waren, wisten ze even niet waar ze het hadden…”
Op 7 september 1989 stond zo goed als iedereen in het toenmalige Sint-Rembertziekenhuis van Torhout onder hoogspanning, want ‘de vierling’ zou geboren worden. “Twee maanden te vroeg, dus waren alle mogelijke voorzorgen genomen. De gynaecoloog was op post en voor elke geplande baby was er een verpleegkundige en vroedvrouw voorzien. Op het dak van het ziekenhuis stond de helikopter klaar om ons meteen te kunnen overvliegen naar de dienst neonatologie van het AZ Sint-Jan in Brugge. Maar dat was gelukkig niet nodig. We waren stuk voor stuk kerngezond en na een periode in de couveuse mochten we naar huis.”
Kopietjes van elkaar
Opgroeien met vier kinderen van dezelfde leeftijd was hemels, klinkt het unaniem. “Onze jeugd was ronduit schitterend. We hadden letterlijk altijd onze beste vriendjes bij de hand. Ons vervelen? Dat woord kenden we zelfs niet. We hebben ook altijd samen naar de kleuter- en lagere school getrokken. Daar hebben we eerlijk gezegd maar weinig last gehad van ruzies of pesterijen. De andere kinderen wisten immers dat we met vier waren. Boel zoeken met één van ons? Dan kreeg je vier stuks over je heen. We waren echt de vier musketiers. En reken daar nog maar onze oudere zus ook bij. Vijf kinderen die altijd voor elkaar door het vuur gingen.”
Een bijnaam had het kwartet niet. “Toch niet waar we weet van hebben. Iedereen noemde ons gewoon ‘de vierling’. Dat leek ons ook volkomen normaal, want we waren altijd samen.”
“Het gebeurde wel regelmatig dat mensen onze bende nakeken wanneer we ergens binnen kwamen. En dat is eigenlijk nog niet zoveel veranderd. Overal waar we komen, produceren we flink wat decibels. En moeten we ook effectief bewijzen dat we een vierling zijn. Dan halen we onze identiteitskaarten boven en zie je de monden van de mensen een tweede keer openvallen.”
Zoals het meerlingen in Vlaanderen betaamt, werden ook Joeri, Jeroen, Evelien en Annelies in dezelfde outfits gestopt. “De jongens kregen dezelfde kledij, de meisjes leken vestimentair ook als twee druppels water op elkaar. Op onze eerste communiefoto’s zijn we echte kopietjes van elkaar, maar kort daarna hebben we ‘gerebelleerd’. Gedaan met dezelfde tenue.”
Onze ouders wilden nog een broertje of zusje, dat draaide even iets anders uit
Ook tijdens de puberjaren waren de vier erg close met elkaar. “Niet dat we wekelijks samen de bloemetjes gingen buiten zetten, maar we beschermden elkaar wel. De gouden afspraak was dat wie eerst terug thuis kwam, vier keer na elkaar de voordeur open en dicht deed. Mama telde immers mee en dacht zo dat we allemaal samen naar huis waren gekomen. Maar in werkelijkheid stond het slaapkamerraam van Jeroen op een kier en klauterden we uren later een voor een naar binnen. Hilarisch.”
Ook nu houden de broers en zussen nog intens contact met elkaar. Ze wonen niet langer onder hetzelfde dak, laat staan dezelfde gemeente. Joeri verkaste naar Roeselare, Evelien woont in Handzame, Annelies in Brugge en Jeroen vond zijn stek in Lichtervelde. De broers zijn ondertussen getrouwd, de zussen zijn nog happy single. “Iedereen gaat uiteindelijk zijn eigen weg in het leven, maar ons WhatsAppgroepje The Fantastic Four draait vaak overuren. Alleen zijn we eigenlijk met vijf, want ook onze oudere zus Nathalie maakt daar deel van uit. De broers en zussen spreken ook vaak onderling af, maar op alle ‘grote momenten’ komen we samen. Dan doen we er alles aan om die data in onze agenda vrij te maken. Feestdagen, verjaardagen… dan móéten we rond dezelfde tafel zitten. Op zulke momenten voelen we ons weer dat grote gezin van weleer.”
Waar de vier vroeger voor elkaar opkwamen op de speelplaats, doen ze dat nu in het echte leven. “We kunnen altijd en overal op elkaar rekenen. Elkaar helpen verhuizen, babysitten op de kinderen… We doen het zonder verpinken. Met ons vier hebben we samen al zes kindjes. Opnieuw een groot gezin, al weet je wel dat die na de samenkomsten weer opsplitsen in iets kleinere delen. Net iets beter te beheersen”, knipogen ze.
Grote optimisten
Hun dertigste verjaardag vieren Joeri, Jeroen, Evelien en Annelies uiteraard samen. “Of wat had je gedacht? We hebben, samen met de partners, een weekendje Den Haag geboekt. Dit wordt de eerste keer dat we weer enkele dagen constant samen zullen zijn, sinds de eersten het ouderlijke nest hebben verlaten. Het wordt genieten, dat weten we nu al. Die Nederlanders zullen wat beleven… En ook Nathalie gaat mee. Opnieuw het gigantische gezin van weleer samen op draai.”
Uiterlijk lijken de vier lang niet meer op elkaar, maar de mentaliteit is wel dezelfde, zeggen ze. “We delen allemaal hetzelfde gevoel voor humor. Als een van ons begint te lachen, zijn we allemaal vertrokken. Hetzelfde wanneer iemand begint te huilen. Dan houdt niemand het nog droog. En alle vier zijn we grote optimisten. We genieten van het leven. Het enige verschil? De jongens zijn wat stiller, de meisjes zijn echte tettergatten.”
Ondertussen is de vierling al drie decennia lang elkaars beste vriend. “We kunnen elkaar alles kwijt en dat is onbetaalbaar. Als iemand ons ‘de vierling’ noemt, zijn we apetrots. Voor ons is dat een eretitel. Punt.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier