De moeder van Soraya (27) en haar autistische tweelingbroer overleed in maart. Nu moeten zij verplicht hun sociale huurwoning verlaten: “Het enige wat we nog van haar hebben.” Voor Isam zou het ook een ramp zijn: “Een nieuwe omgeving kan hij niet aan.”
Op 20 maart overleed Mélika (66) aan de gevolgen van kanker. De mama van vijf kinderen woonde al 25 jaar in een sociale huurwoning in Menen, waar nu enkel nog haar autistische zoon en zijn tweelingzus inwonen. Zij moeten nu hun woning verlaten volgens de wet. Een ramp, meent tweelingzus Soraya: “Een nieuwe omgeving kan hij niet aan.”
Home, staat in vier afzonderlijke, witte letters op een van de vele kastjes, omgeven door plantjes, lampen, vazen en andere decoratieve elementen. Rechts een zacht stoeltje, links een knusse zetel. Gezelligheid die van een huis een thuis maken.
Maar de woning in Ter Beke in Menen dreigt binnenkort geen thuis meer te zijn voor tweeling Soraya en Isam Azzaoui. Het huis werd gehuurd door hun mama Mélika aan woonmaatschappij Impuls Menen-Wervik. In maart, vier maanden nadat ze de diagnose lonkanker kreeg, stierf Mélika en nu moeten Soraya en Isam het huis verlaten.
Wanhoop
Een lastige periode waar hoop en wanhoop elkaar afwisselden. Hoop die niet mocht baten. “Nadat ze drie weken thuis was, voelde ze zich te slecht en moest ze opnieuw naar het ziekenhuis. Er moest een behandeling opgestart worden, maar dat was riskant omdat ze nog maar 33 kilogram woog”, vertelt Soraya.
Ze werd nog even in coma gehouden – niet de eerste keer – maar uiteindelijk moest ze beslissen om het beademingstoestel af te leggen. Op 20 maart namen Soraya en Isam met hun twee broers en zus afscheid van hun mama. Daarna begon een administratieve rompslomp. Eentje waarbij ze plots op een groot probleem stootten.
“Hij is het hier zijn hele leven gewoon, hier heeft hij structuur. Verhuizen zou een ramp zijn” – zus Soraya
De woning, waar hun mama al 25 jaar woonde, moeten Soraya en Isam verlaten. Ze kregen initieel nog een maand en dan moesten ze hun valiezen pakken. Die maand is nu zes maanden geworden. “Dit is het enige dat we nog hebben van onze mama. Haar grote geluk, haar huisje dat ze met passie inrichtte en élke dag poetste. Ze zou haar laatste cent gegeven hebben om hier te mogen wonen. Nu zouden we dat kwijt zijn.”
Dat is niet alles. Soraya en Isam krijgen nu de tijd om een woning te zoeken – via de woonmaatschappij of op de private markt-, maar dat is allerminst evident. “Isam heeft autisme en kampt met een beperking. Hij is het hier zijn hele leven gewoon, hier heeft hij structuur. Verhuizen zou een ramp zijn”, vertelt Soraya, die tijdens de ziekte van haar mama terug thuis was komen wonen om Isam te helpen.
Uitzondering
Een ramp die niet af te wenden lijkt. Volgens de Vlaamse Codex Wonen kunnen ze er telkens na verlenging van een overeenkomst nog vijf jaar blijven wonen. Daarna is het resoluut buiten. “Heel pijnlijk”, meent Sonny Ghesquière, directeur van de woonmaatschappij. “Maar moesten we een uitzondering maken, zouden we worden teruggefloten. De beslissing ligt niet bij ons noch de stad. De wetgeving zou moeten worden aangepast en dat is aan de Vlaamse regering.”
Soraya en Isam hopen toch die uitzondering te mogen worden. “Onze mama heeft ons moed. We steken heel veel tijd en energie in dit dossier en weten niet of het iets zal opleveren, maar onze mama geeft ons moed. We zullen blijven strijden. We hopen dat onze mama trots zal mogen zijn op haar tweeling.” (JDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
