“Ik ben de traagste vandaag!” Katrien Bouton (47) zegt het zonder schroom. Want bij de Savics rijden ze haar tempo. Met plezier. Het is de bestaansreden van deze wielertoeristenclub, die aan populariteit wint in het Strava-tijdperk, waarin clubs alsmaar sneller en langer rijden.
22,46 km/u. De vierde snelste training, leest Aïcha Delbaere (25) op haar Strava na de zondagse rit met de Savics, een bonte bende uit het gehucht Brandhoek in Vlamertinge.
“Jong, oud, man, vrouw… iedereen is hier welkom, want wij rijden altijd het tempo van de traagste”, belooft Dimitri Logghe (34), die ooit koerste bij de amateurs. “Intussen heb ik een vrouw, kinderen én een bourgondisch leven. Hoeveel ik weeg? Toch drie cijfers (lacht). Vier jaar terug kon ik mijn fietsclub niet meer volgen.”
En dus begon Dimitri een eigen club met Jeroen Bossaert (42), de voorzitter van het lokale feestcomité. “Niet het gemiddelde, maar de leute telt”, zeggen ze. “We fietsen met de glimlach aan een snelheid, die de babbelgrens nooit overschrijdt. Afhankelijk van de opkomst varieert ons gemiddelde van 22 tot 25 kilometer per uur. Heb je een kater van de avond ervoor? We passen ons aan. Na drie jaar zitten we aan 25 leden. We doen onze goesting en zijn onafhankelijk: in plaats van een eigen stamcafé wisselen we tussen de drie cafés van de Brandhoek.”
Cavaatjes
“En nu togn daw kun drinkn (tonen dat we kunnen drinken, red), roept Dimitri na de rit aan café In den Ast. “Of we ons aanpassen aan het tempo van de traagste drinker? Ik heb de indruk dat de vrouwtjes beter drinken dan ons. Met hun cavaatjes.”
“Wij, dames, vinden een fles cava super belangrijk. En een tweede fles… Maar per glas drinken de mannen zeker twee biertjes”, lacht Katrien Bouton (47). “De club bestaat uit levensgenieters, die mij overtuigden om te fietsen. Ze leerden me schakelen, bochten nemen en rijden met klikpedalen. Ik ben blij dat ze mijn tempo aanvaarden. Samen uit, samen thuis. Ons motto geeft moed om door te zetten. Anders zou ik afhaken. We verlangen elke week naar onze zondagse afspraak om 9 uur aan het kerkje. En naar de hapjes, drankjes en karaoke na de rit. Dat liep wel eens uit tot 15 uur. Nu ik kinderen heb, probeer ik tegen 13 uur thuis te zijn.”
Wij rijden altijd het tempo van de traagste
Ook deze club heeft een ‘kopman’. “Ik stippel routes uit op maat van onze leden”, zegt Rodney White (56). “Als kopman beteugel ik haantjesgedrag, want dat willen we hier niet.”
Klikpedalen zijn geen must. “Ik ben bang om te vallen, maar met mijn gewone pedalen kan ik perfect volgen”, zegt Katelijn De Rynck (56).
Johnny Delbaere (57) kon zijn familie overtuigen om mee te rijden. Dochter Aïcha (25) is diëtiste. “Maar ik ben niet verantwoordelijk voor de buikjes in de club”, lacht ze.
Mondje Engels
Tussen al het West-Vlaams is af en toe een mondje Engels te horen. “Ik werkte vorig jaar tijdens de Vlaamse klassiekers als soigneur voor een professioneel vrouwenteam en werd verliefd op een inwoner van de Brandhoek”, vertelt Sara Clawson (33) uit de VS. “Ik hoop hier mijn home van te maken. De club is heel welcoming. The pace may not be fast, but the quality of riding is really good. En zoveel fietsende vrouwen, dat hebben wij niet in de States.”
“Aan wie graag sneller rijdt: er zijn nog drie fietsclubs in de Brandhoek. Keuze genoeg”, besluit Katrien. (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
