Roeland De Croo (54), bezieler van judoclub Koksijde, reisde in december naar Thailand. Daar bekommert hij zich nu om gevangenen en helpt hij bij de voedselbedeling in sloppenwijken.
De judosport heeft Roeland altijd al nauw aan het hart gelegen, maar door omstandigheden zat een internationale carrière er niet in. “Het geschikte lichaam om aan topsport te doen, heb ik niet, maar ik beschik wel over een ijzeren wil”, zegt Roeland.
“Alleen kan die wil mijn lichaam niet volgen. Mijn broers waren veel sterker dan ik, het laatkomertje. Toch zette ik door en werd geleidelijk aan beter, tot ik betrokken geraakte in een zwaar verkeersongeval. Daardoor ben ik bij de politie zelfs vroeger met pensioen gegaan. Toen ik in dienst kwam bij de politie startte ik de Judoclub Koksijde in 1993, met helemaal niks.”
“Omdat ik daarvoor al les gaf in Veurne stapte een aantal leden van Judoclub Veurne over naar mijn nieuwe club. We hadden meteen een goede start. In onze topperiode, met de sterke Ulla- en Gella-generatie, telden we een 200-tal leden. Nu zijn dat er nog een 120-tal, en corona doet ons natuurlijk geen goed. Wel is er nu Dirk Van Tichelt die, toen nog jong en vrij onbekend, op advies van Koen Sleeckx in onze club belandde. We hebben tal van judoka’s opgeleid die de nationale top bereikten. Zelfs in coronatijden bleef ik actief in onze judoclub en trainden we onder meer op het strand en in de duinen.”
In december ruilde Roeland Koksijde in voor Thailand. “Ik had geen probleem met de verplichte 16-daagse quarantaine”, vertelt Roeland. “Ik was gewoon vast van plan om mijn lockdowntijd goed te besteden; ik wist dat ik me daarna veel vrijer zou kunnen bewegen. Tijdens mijn eenzame opsluiting in een hotel in de buitenwijken van Bangkok ben ik beginnen schrijven voor enkele Facebookgroepen, en ik kreeg meer dan 20.000 lezers.”
“Blijkbaar schreef ik niet slecht want er werd gevraagd om de verhalen in een boek te bundelen en zelfs om er een film over te maken. Allemaal fel overroepen denk ik, goed om mij zot te maken. Maar het hield me bezig en een van de Facebookgroepen gaf ik exclusiviteit op mijn verhalen, op voorwaarde dat ik verder vrij en vrank mocht schrijven. Ik schrijf nog altijd een tweetal columns per week op de FB-pagina Olleke Bolleke Boon.”
Door corona ziet de Thaise toerismesector zwarte sneeuw. “De laatste zes maanden kwamen er evenveel toeristen binnen als anders in één dag”, weet Roeland. “Verder is alles hier gewoon open: kappers, hotels, restaurants,… De richtlijnen zijn hier veel duidelijker en iedereen volgt ze goed op. Bij een besmettingshaard wordt er veel doortastender opgetreden, geen gezeur, de plaats wordt meteen afgezet en er wordt massaal getest. Er is echter wel nood aan hulp. Daarom heb ik mijn diensten aangeboden bij de Hand to Hand Foundation, waar ik op vroegere reizen al schoolgerief ging afgeven.”
Engelse les geven
“Mijn belangrijkste taak is vooral het helpen van gevangenen. Niet iedereen belandt immers terecht in de gevangenis. Criminele werkgevers brengen onder meer veel Cambodjanen illegaal naar Thailand en als hun werk erop zit, wordt de politie erbij geroepen. Dan worden ze opgesloten als illegalen en de baas betaalt ze niet… Momenteel kan ik niet in de gevangenis binnen, goederen worden aan de deur afgeleverd. Daarom geef ik nu Engelse les aan arme kinderen, dat geeft ze een groot voordeel in hun latere leven. Verder help ik bij de voedselbedeling in sloppenwijken. De ambassade is op de hoogte van mijn activiteiten en heeft me gevraagd om Belgische onderdanen bij te staan indien ze in de cel zouden belanden. De gevangenis zal dus een beetje mijn tweede thuis worden!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
