Vijf dagen voor 250 kilometer, door de hete Wadi Rum-woestijn in Jordanië. De ultramarathon waar de 28-jarige Kortrijkzaan Dylan Voet deze week aan is begonnen, is er eentje om u tegen te zeggen. Amper 2,5 jaar nadat hij de liefde voor de triatlon en de loopschoenen ontdekte, levert hij de ene extreme sportprestatie na de andere. “Dylan geniet van de pijn, van het afzien en van het mentale spelletje met zichzelf”, vertelt zijn vriendin Helle Detavernier. “Maar zijn grote droom ligt op Hawaii.”
Maandag 45,9 kilometer. Dinsdag 49,9 kilometer. Woensdag de klepper met 67,9 kilometer. Donderdag nog eens 46,2 en vrijdag afsluiten met ‘maar’ 40,1 kilometer. De voorbije week doorploegde Kortrijkzaan Dylan (28) Voet de Wadi Rum-woestijn in Jordanië. Al lopend. Aan een verschroeiend tempo en bij temperaturen boven de 30 graden won hij maandag de eerste van vijf etappes van de Ultra x Jordan, een ultramarathon over maar liefst 250 kilometer waarin de lopers meer dan 2.500 hoogtemeters moeten weten te overwinnen. Dinsdag voegde hij daar bij de tweede etappe een tweede plek aan toe. En dat in zijn allereerste ultraloop van dat kaliber.
Thuis in Kortrijk volgt zijn vriendin Helle Detavernier, 28 en ook triatlete, de prestaties online op de voet. Dylan zelf bereiken zal ten vroegste zaterdag lukken. “Vorige week zijn we samen in Jordanië op reis geweest. Snel nog wat vakantie, maar eigenlijk vooral om de omstandigheden ter plekke wat te leren kennen”, zegt ze.
Marathon des Sables
De Ultra x Jordan kan je enigszins vergelijken met de bekendere Marathon des Sables in het zuiden van Marokko. Ook die ultraloop gaat over zo’n 250 kilometer, al hebben de deelnemers wel zeven dagen, inclusief een rustdag. “Qua intensiteit en afstand is het wel vergelijkbaar, al zou het zand waar de lopers door moeten wel verschillen”, schetst Helle. “Ik ben nog nooit in de Sahara geweest, maar volgens kenners zou het zand daar nog veel zachter zijn. In Wadi Rum is het zand harder, maar toen ik daar zelf stond, viel me dat toch dik tegen. Ik zou daar zelf nóóit gaan lopen, maar Dylan had zoiets van: oh, dat valt hier nog goed mee.” (lacht)
Die houding is Dylan ten voeten uit, zo geeft Helle aan. Geen uitdaging is hem te groot of te extreem, integendeel. En te zeggen dat hij zo’n drie jaar geleden nooit sportieve ambities koesterde. “Eigenlijk is Dylan maar recent met triatlon en lopen begonnen”, keert Helle terug in de tijd. “Maar hij raakte helemaal gebeten en kan zich verliezen in die sport. Zijn focus ligt nog altijd op het triatlon, dat absoluut, maar uit zijn resultaten en trainingen blijkt dat hij zodanig uitblinkt in het lopen dat hij ook daar zichzelf wil uitdagen en verder ontwikkelen. De coronacrisis en het wegvallen van alle mogelijke vormen van echte competitie heeft dat opzoeken van extremen zeker versneld.”
Zo liep Dylan in mei 2020 van Kortrijk naar de Leeuw van Waterloo, goed voor 100 kilometer en exact 226 treden op het einde. Zijn tijd? Amper 8 uur en 56 minuten. “Nochtans was die afstand meer dan het dubbel van wat hij tot dan toe had gelopen”, aldus Helle. “Die 100 kilometer waren eigenlijk zo goed verlopen dat hij meer wilde. Hij sprak over een 100 miler (160 kilometer, red.) en ging constant online zoeken naar wedstrijden. Hoe ongewoner de locatie, hoe meer hij erdoor wordt aangetrokken, denk ik. Iets waar de meeste mensen nooit aan zouden denken, vindt hij net interessant. Een marathon op de piste lopen, bijvoorbeeld. Wie doet dat? Dylan doet dat. En hij doet dat in 2 uur en 24 minuten.”
Waddeneilanden
Dat de Ultra x Jordan net buiten het triatlonseizoen valt, maakte deelnemen mogelijk. Maar heel specifieke trainingen heeft de Kortrijkzaan die opgroeide in het naburige Harelbeke er niet opzitten. “Sowieso heeft hij wel de topbegeleiding van zijn triatloncoach Wauter Derycke. Zonder hem zou Dylan er waarschijnlijk niet aan beginnen, hoor”, zegt Helle. “Sinds augustus is hij misschien wat meer duurlopen van 20 of 30 kilometer beginnen inplannen en samen zijn ze ook een paar dagen naar de Waddeneilanden in Nederland getrokken om er te wennen aan lopen op het zand. Zonder blessures kan hij die 250 kilometer fysiek absoluut aan. Daar twijfel ik geen seconde over. Zijn carrosserie is tiptop in orde. En mentaal ken ik weinig sterkere mensen dan hem. Die eerste etappe alleen al: ik weet zeker dat hij die voor zichzelf als doel had gesteld, ook al zal hij dat misschien zelf niet willen toegeven. Die ga ik pakken, en daar zal niemand tussenkomen, gaat dan door zijn hoofd. Hij legt die 46 kilometer dan af in 3 uur en 38 minuten, meer dan een halfuur sneller dan de tweede. Iedereen zegt hem altijd dat hij moet doseren, maar zo zit Dylan gewoon niet in elkaar. Dat competitiebeest moet er uit komen.” (lacht)
Vraag is dan ook: waar ligt de limiet? “Ik heb me dat zelf ook al vaak afgevraagd”, glimlacht Helle. “Ik denk dat hij zelf nooit had verwacht dat het zo zou lopen. Niet alleen dat extreme, maar het lopen op zich. Een marathon in 2 uur 24, zonder daar heel zot voor te trainen… Dat is eigenlijk fenomenaal, hé. Die wedstrijd nu in Jordanië is niet per se het begin van een carrière als ultraloper, de komende jaren wil hij zich blijven richten op het triatlon. Zijn grote droom is de Iron Man in Hawaii. Dat zou het summum zijn. Maar later… Ja, later zie ik hem zo’n ultra’s wel vaker doen.”
Nooit credits
“Weet je wat het is? Als hij weet dat hij het kan, vindt hij er niet zo heel veel aan. (lacht) Niet weten óf het hem zal lukken, daar ligt Dylan zijn drijfveer. Hij zal nooit voor de veilige optie kiezen. En wat nog meer is: hij is ook bijna nooit tevreden. De enige keer dat ik dat ik hem content zag na de sport was na die pistemarathon. Meestal is hij aan het denken aan wat anders of beter kon, nooit kan hij zichzelf de credits geven voor wat hij deed. Maar hij geniet er wel van, enkele dagen later. Tijdens de sport geniet hij van de pijn, van het afzien, van het mentale spel met zichzelf. Als je te veel plezier hebt, loop je niet rap genoeg, zegt hij me vaak.”
“Wat ik verwacht zaterdag? Dat hij de lat weer hoger gaat leggen voor zichzelf. Het hangt er natuurlijk vanaf hoe het de rest van de wedstrijd is gegaan, maar ik hoor hem nu al zeggen: dit ga ik nog doen. En volgend jaar ga ik winnen“, lacht Helle. “Ik hoop dat hij dit keer wel de voldoening zal mogen voelen. De voldoening door alle pijn heen, natuurlijk.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
