Ze parkeert haar wagen, voorzien van Belgische wimpels en andere driekleurige versieringen, voor de deur van Café Palace in Rollegem. Ze is een impressionante verschijning die met gezwinde tred het café binnenstapt. Haar 1,82 m worden nog hoger getild door de hakken waarop ze zich voortbeweegt. Om eerst alle klanten een vuistje te geven en uiteindelijk bij mij aan te komen. “Jij bent van KW”, zegt ze. “Moet wel, je bent de enige die ik niet ken.” En zeggen dat het café nog geen maand geopend is. “Matthieu had tot voor kort een café een halve kilometer verderop, de Tramstatie. Daar was ik vaste klant.” En dat terwijl ze van Kortrijk is.
Boeiende oudjes
Ze staat er al jaren in de winkel van haar ouders die al 38 jaar Bakkerij Deltour op de Lange Munte uitbaten. “Overal waar ik kom in Rollegem, in de Platse, de Elckerlyck Inn, hier in de Palace of waar ook in Bellegem, overal kom ik dezelfde mensen tegen. Zalig vind ik dat. Je hoeft hier geen introductie en je slaat meteen een praatje. Of je legt een kaartje. Ik hou van manillen.” Dat doet ze vaak met oude mensen. “Die zijn over het algemeen een stuk boeiender dan jongeren, omdat ze meer hebben geleefd.” Ze is ook lid van manillenclub De Kroone in Kuurne. “Een klant in de bakkerij zei dat het er zo leuk was, omdat ouderen en jongeren er samen spelen. Ik ben er meteen naartoe getrokken.”
‘Lange Bille’
Stephanie heeft een bijnaam: Lange Bille . Ze steekt haar benen uit om te tonen waaraan ze die naam te danken heeft. Hij staat ook geschreven op de tas waar haar boog in steekt. Een hobby waar ze in 2013 mee van start ging. Toen ze een artikel over boogschieten las, herinnerde ze zich dat ze het jaren eerder eens had geprobeerd met de opa van een vriendin. Haar armen hangen vol armbanden, op haar vingers prijken stevige ringen, om haar hals zit een opvallende halsketting en aan haar oren bengelen grote oorringen. Niet zomaar.
“Ik kan geen kinderen krijgen, anders had ik er al drie rondlopen”
“Als ik me niet hypervrouwelijk voordoe, houdt men me vaak voor een man”, zegt ze bloedserieus. “Mocht ik hier aangekomen zijn zonder make-up, zonder bijouterie en zonder hoge hakken, had je misschien even getwijfeld of je met een vrouw te maken had.” Ze draait haar mooie gezicht, niet toevallig was ze in haar jonge jaren fotomodel, en trekt aan de ene kant haar haren achteruit. “Ik liet vroeger soms mijn haar aan de ene kant heel kort knippen en dan zag je een man verschijnen. Nu leg ik het anders en valt het niet meer zo op. Maar ik zal het weer kort knippen”, lacht ze. Ze houdt ervan om spelletjes te spelen, om mensen op het verkeerde been te zetten. En met haar androgyne look moet ze daarvoor niet veel moeite doen.
Koeienmarkt
“Ik schiet ook beter op met mannen”, zegt ze. Vraag is of dat wederzijds is, wanneer ze beter schiet dan de mannen. “Vrouwen zitten hele avonden te tetteren. Ik wil actie, ik wil bezig zijn. Bij al mijn hobby’s kom ik vooral mannen tegen. Bij het boogschieten natuurlijk, bij de thuiswedstrijden van KV Kortrijk vind je me in de buurt van de harde kern op de staantribune en op dinsdag en woensdag kan je me aantreffen op de koeien- en paardenmarkt op de Lar.” Jawel. Nadat het bedrijf failliet ging waar ze 8 jaar als handelsvertegenwoordiger had gewerkt, vonden haar ouders dat ze maar beter als winkeljuffrouw bij hen in de bakkerij aan de slag kon. Op maandag en dinsdag heeft ze er vrij. “Maar op dinsdag ben ik om 6.30 uur al bij de koeien in de LAR. Om 8 uur gaat de markt daar van start. Ik help de handelaars om de beesten te verplaatsen of om ze in te laden. En op woensdag ben ik er om 4 uur om te helpen met de paarden.”
Geen kinderen
Stephanie heeft twee zussen. De ene is architecte en woont in Duitsland, de andere is binnenhuisarchitecte en moeder van twee kinderen. Stephanie is meter van een van de kleintjes. “Twee jaar geleden vroeg mijn zus me om meter te zijn van haar kindje. Ik heb toen tranen met tuiten geweend. Ik kan zelf geen kinderen krijgen. Anders had ik er nu zeker al drie rondlopen. Ik heb al medicatie genomen, spuitjes gekregen, maar het helpt allemaal niet. Mijn binnenkant is ouder dan ikzelf. Ik ben al in menopauze. Het enige alternatief is adoptie. Maar door corona heeft dat plan ook vertraging opgelopen. Die hele procedure duurt ook zolang. Ik snap dat men zeker wil zijn dat die kindjes goed terechtkomen. Maar geloof me, wie bereid is een kind te adopteren, is vaak veel beter geschikt voor het ouderschap dan wie op natuurlijke wijze een kind ter wereld kan brengen.” Maar voor het zover is, gunt ze zichzelf de nodige zottigheid. “Vrijdag ga ik met een driekleurige hanenkam naar de Rode Duivels kijken in het voetbaldorp in Rollegem. En als ze winnen, verschijn ik zaterdag ook zo op de schieting in Bellegem. Ik zeg altijd: als de hele wereldbevolking gelijk was, zou het een saaie wereld zijn “, besluit Stephanie Deltour.
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
