Stephane Vermote en Cindy Hintjes zijn ten einde raad. Sinds ze van de nieuwe eigenaar van hun huurwoning in de Vredestraat te horen kregen dat ze het pand uiterlijk eind maart moeten verlaten, zijn ze vruchteloos op zoek naar een nieuwe huurwoning voor hun gezin van zes en twee honden. “Op de privémarkt lopen we telkens een blauwtje en op een sociale woning kunnen we blijkbaar nog niet rekenen.”
Stephane Vermote (47) en Cindy Hintjes (45) wonen intussen vijf jaar en naar eigen zeggen ‘heel graag’ in de Vredestraat, een… vredige straat op de Nukkerwijk. “Wij zijn een jong gezin met een dochter van 13 en een tweeling, die nog naar de kleuterschool gaat”, opent Stephane. “Ook mijn tienerdochter uit een vorige relatie woont nog in bij ons”, voegt Cindy toe.“Onze huisbaas heeft eind vorig jaar de woning verkocht. De nieuwe eigenaars hebben aangegeven het pand zelf te willen betrekken waardoor we tegen maart uit onze woning moeten.”
Stephane en Cindy zijn inmiddels al 6 maanden intensief op zoek naar een andere woning. “Een huis, want met zes gezinsleden en twee Duitse doggen is een appartement geen optie”, merkt Cindy op. “Bij elk nieuw bezoek aan een potentiële woning koesteren we kort hoop, maar telkens weer volgt ontgoocheling wanneer we te horen krijgen dat onze kandidatuur niet weerhouden is. Veelal omdat er geschiktere kandidaten zijn met een ‘beter profiel’ – daarmee bedoelen ze meestal mensen met een sterkere financiële achtergrond”, pikt Stephane in.
Eindeloze zoektocht
“Geloof me vrij, deze eindeloze zoektocht vergt veel energie. De slapeloze nachten stapelen zich op. We zijn echt ten einde raad”, klinkt het bij Cindy.
“Mijn vrouw is invalide en ik geniet momenteel een ziekte-uitkering. Een hardnekkige hernia, waarvoor ik in augustus geopereerd werd, houdt me van mijn job als chauffeur bij Revi Foods. Ik verzeker je, ik zou niks liever dan morgen opnieuw aan de slag gaan… Toch kan ik je garanderen dat we onze rekeningen en de huur altijd netjes betalen.
“We hebben al zoveel ontgoochelingen moeten incasseren…we beginnen echt te wanhopen. Wat als we geen woning vinden? Wat als we in maart op straat terecht komen? Wat ….”, Cindy moet haar radeloosheid even wegslikken.
“We hebben al aangeklopt bij de dienst huisvesting in Bredene, onze mogelijkheden overlopen bij het Vlaams woningfonds, sociale huisvestingsmaatschappij Woonsprong, … Ze kunnen ons blijkbaar allemaal niet verder helpen. De huurmarkt is verzadigd, krijgen we keer op keer te horen.”
Binding
“Bij Woonsprong klinkt het dan weer dat we nog niet lang genoeg in Bredene wonen om aanspraak te maken op een sociale woning. Er moet minstens 10 jaar binding met de gemeente zijn. Wij wonen inderdaad nog maar sinds 2018 in Bredene -daarvoor huurden we op de Vuurtorenwijk. Gezinnen met die binding van tien jaar aan de gemeente hebben voorrang, zelfs wanneer ze nog geen 11 jaar op de wachtlijst staan zoals wij. In november waren er ongeveer 20 huishoudens die aan deze voorwaarde voldeden… Hoe gaat dat dan met asielzoekers, die hier pas gearriveerd zijn en huisvesting krijgen? Ik ben geen racist, maar de lokale politiek zou toch wat meer voor haar eigen mensen mogen zorgen.”
“Op de sociale dienst hebben ze ons aangeraden ook buiten Bredene op zoek te gaan naar een onderkomen. Maar dan mag je natuurlijk opnieuw beginnen met het opbouwen van een tienjarige binding met je nieuwe gemeente”, merkt Cindy op. “En wat met de kinderen, die hier een vriendenkring hebben opgebouwd en school lopen. De jongsten zitten in de Europaschool, de oudste in de Middenschool. Mensen hebben ons ook al geadviseerd om hier gewoon te blijven wonen, tegen het verzoek van de eigenaar in. Allemaal goed en wel, maar wie gaat de gerechtskosten betalen wanneer de eigenaar procedeert? Je begrijpt, we zijn ten einde raad”, besluiten Stephane en Cindy.
Schepen van Huisvesting Magali Vanhaeren geeft aan dat Bredene geen noodwoningen beschikbaar heeft. “We willen graag helpen waar we kunnen. Maar dit is jammer genoeg geen alleenstaand geval. Het aanbod op de privémarkt is bijzonder klein en de prijzen swingen dan nog vaak de pan uit. De sociale huisvestingsmaatschappijen hanteren wachtlijsten, dat snap ik. Het is een objectieve manier om vraag en aanbod op elkaar af te stemmen. Je kunt je echter wel vragen stellen bij de manier waarop ze kijken naar de binding van een aanvrager met de gemeente.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
