Na het Zeepreventorium in De Haan vorige week trok Radio Gaga dinsdagavond naar Linkeroever in Antwerpen. Het werd opnieuw integere televisie van begin tot eind.
Al van bij de eerste aflevering vorig seizoen zijn we fan van Radio Gaga. De vlotte Joris – in zijn eeuwige marcelleke en met stoppelbaard ongetwijfeld populair bij het vrouwelijk deel van kijkend Vlaanderen – en zijn compagnon de route, de goeiige Dominique aka Dompie, parkeren elke week ergens hun ‘caravan of love’ op een specifieke locatie waar het geluk en het fortuin niet meteen in beken door het centrum stromen. Het zijn kleine leefgemeenschappen op zich – een verstild Waals dorpje, een streng internaat, een penitentiaire instelling of een camping met permanente bewoning. Maar altijd met één rode draad: de levensverhalen, gekreukt en verfrommeld, liggen er voor het rapen.
Zo ook weer gisteravond. We hadden nog maar net ‘De Rechtbank’ achter de kiezen – en af en toe eens met onze ogen gedraaid bij de uitvluchten en het je ‘m en foutisme van sommige specimen die voor de rechter moesten verschijnen – toen de caravan van Joris en Dompie op Linkeroever halt hield. ‘Ik had het toch wat marginaler verwacht’, zou Joris op het einde van de uitzending nog bekennen, op de terugweg naar huis. Ik dacht vooral: je zou heel wat van die bewoners in gedachten ook naar ‘De Rechtbank’ kunnen flitsen, en omgekeerd. De hoogbouw op Linkeroever is een dwarsdoorsnede van de maatschappij, maar het zijn niet allemaal heilige boontjes in deze blokkendoos. Maar waar de kijker bij dat eerste programma ziet hoe de rechter streng en met onverholen afgunst die stoute burger voor zich de les spelt en dan ook op basis daarvan een oordeel vormt, zoekt ‘Radio Gaga’ net naar die positieve kant van het verhaal van élke medemens. Het eerste slaat, het tweede zalft.
Wereldreis in de lift
Confronterend is het ook om te zien hoe ‘mooi’ mensen kunnen zijn. De jongen die van zichzelf toegeeft dat hij soms aan het stotteren gaat, dat zijn kamer een zwijnestal is, en dat hij niets liever doet dan liedjes componeren op zijn akoestische gitaar. Die geen muzikaal wonder blijkt te zijn, maar recht vanuit zijn hart zingt. Voor zijn moeder, die het met haar kinderen niet altijd onder de markt heeft, zo beseft hij. Het is die moeder die voor mij dé levenswijsheid van de avond uitsprak, wellicht zonder de impact en de bijzonderheid daarvan te beseffen. “Ik ben trots op mijn kinderen”, zei ze. “Het zullen mensen zijn waar de wereld iets aan heeft.” Niet: ‘Ze zullen het ver schoppen’ of ‘ze zijn uitermate getalenteerd.’ Nee, eigenbelang of zelfstoef kwamen in dit gezin duidelijk niet op de eerste plaats. Het deed me tegelijk denken aan de aflevering van vorige week, in het Zeepreventorium, toen een kind zei dat het liever had dat sommige andere jonge patiëntjes sneller de zorginstelling zouden kunnen verlaten dan hijzelf. “Zij hebben het veel erger dan ik”, zei de jongen.
Of de bejaarde vrouw, die elk moment in de lift van het appartementsgebouw vergeleek met een wereldreis, omdat er zo veel nationaliteiten huisden. Ze vond dat plezant, het maakte haar rijker, in ervaringen en levenswijsheid. Geen paardenbril, geen vooroordelen, geen angst. Het bewijs dat samenleven kán.
Ik hoop dat ze anderen kunnen inspireren, dat ze sommige kijkers doen beseffen dat er meer is in het leven dan carrière, imago, competitie, of luxe en comfort.
Televisie en radio
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier