Petra Mingneau in Nieuw-Zeeland: “Het is hier postkaartje na postkaartje”

Petra Mingneau (27) groeide op in Merkem, ergens tussen Diksmuide en Ieper. Sinds 2011 woont ze in Christchurch, Nieuw-Zeeland. De jonge West-Vlaamse werkt er als fotografe en klust bij in een koffiehuis.

Nieuw-Zeeland: je belandt er niet door even verkeerd te rijden. Wat bracht jou naar de andere kant van de wereld?

“Ik wilde er een jaartje tussen uit en ben zot van Ierland en Schotland. Maar dat leek me te dicht, te gemakkelijk om tussenin naar huis terug te keren. Het plan was namelijk om echt een jaar weg te zijn en mijn eerste keuze was Alaska. Toen ik er eens met een vriendin over sprak, vertelde ze me dat ze een neef had in Auckland, Nieuw-Zeeland. Toen heb ik mijn keuze verlegd en ben naar daar vertrokken. Helemaal niet doordacht dus, maar eerder een ‘ingeving van het moment’. Ik verbleef er een eerste keer van oktober 2009 tot augustus 2010, om daarna naar huis terug te keren en mijn opleiding aan het KASK in Gent af te werken. Maar daarna, in november 2011, ben ik opnieuw naar Nieuw-Zeeland verhuisd. En ik woon hier nu nog altijd, in Christchurch.”

Je komt er aan de kost als – een meer dan prima – fotografe. Is het moeilijk om aan de bak te komen als ‘vreemdeling’ in een sector waar de concurrentie elke dag als paddenstoelen uit de grond schiet?

“Wat ik heb ondervonden, is dat het niet vanzelfsprekend is voor gelijk wie niet van de regio Canterbury afkomstig is. Ik ken veel mensen die wel uit Nieuw-Zeeland komen, maar niet uit deze regio. Zelfs voor hen is het moeilijk om dat netwerk op te bouwen. Veel mensen kennen elkaar al van jongsaf aan, en het eerste wat ze hier dan ook vragen is naar welke school je bent geweest. Echt heel vreemd.”

Houd je er dan nog een iets zekerder broodwinning op na?

“Ja. Ik werk in het weekend in een koffiehuisje en dat heeft me al goed geholpen om contacten te leggen voor mijn eigen zaak, want je komt met zo veel mensen in contact. Het is een goeie combinatie en het opdienen helpt me ook om eens ‘een break’ te hebben.”

Je woont in Christchurch. Hoe moeten we ons het stadje en je woning daar voorstellen?

“Christchurch is de grootste stad op South Island en ligt er aan de oostkust. Ik woon, samen met mijn flatmate Domen – hij is half ‘Kiwi’, half Mexicaans – en de twee katten Frank en Allie op de eerste verdieping van een huisje, net buiten het stadscentrum. Het is een gezellig klein flatje. Het gaat om een huis in hout, dus het is er wel echt koud in de winter. Net zoals de meeste oudere huizen hier is het niet geïsoleerd en zit in de ramen nog altijd enkel glas. Daar moest ik echt aan wennen toen ik naar hier verhuisde. Het leek zo vreemd om je huis niet te isoleren en geen dubbel glas te laten plaatsen.”

Overvalt de heimwee je soms, of voel je je daar als een vis in het water?

“Heimwee overviel me vooral in de eerste jaren. Ik wou hier echt niet zijn en was alleen maar naar hier verhuisd omdat mijn toenmalige vriend ermee akkoord was gegaan binnen een aantal jaar naar Europa te verhuizen met mij. Nu gaat het beter, je wordt er wel aan gewoon denk ik, maar het is toch overal en altijd aanwezig. Professioneel kunnen bezig zijn met fotografie doet er heel veel aan en ik heb hier ondertussen een paar echt goeie vrienden gemaakt.”

“Momenteel heb ik portretten hangen in een kunstgalerij. Het is op zulke momenten dat het toch wel leuk zou zijn om dat te delen met je familie en vrienden van in België. Het overvalt me nog altijd af en toe en kan echt wel hard zijn, vooral als er grote mijlpalen bereikt worden langs deze kant en de andere kant. Mijn zus is onlangs een cafeetje begonnen met een paar vrienden en mijn broer is met zijn vriendin alleen gaan wonen. Zulke dingen zijn dan lastig, want ik zou graag eens op bezoek gaan natuurlijk!”

Hoe ging je familie en vriendenkring er mee om dat je plotseling aan de andere kant van de wereld ging wonen?

“Het was moeilijk om hen dat te vertellen, vooral aan mijn oma dan. Ik vertelde hen dan ook wel dat het maar voor een aantal jaar zou zijn, maar ondertussen zijn dat er al bijna vijf. Intussen vragen ze me al of ik ooit nog wel terug kom en eerlijk gezegd: ik weet het zelf nog niet. Ik heb het gevoel dat ik hier nog niet klaar ben.”

Krijg je wel eens West-Vlamingen op bezoek? En kom je er – al dan niet per toeval – wel eens tegen in Nieuw-Zeeland?

“Ik ben eigenlijk best wel een gelukzak, want ondanks de afstand zijn er al aardig wat op bezoek gekomen: één van mijn beste vriendinnen, mijn zus, een nichtje en mijn moeder, tante en nonkel. Mijn nicht verblijft hier intussen sinds maart met een werkvisum.”

“Op een dag nam ik twee lifters mee en toen bleek dat één van hen nog samen met mijn zus had gestudeerd in Gent. Wat een kleine wereld, denk je dan. In al die jaren liep ik ook al één andere West-Vlaamse tegen het lijf: Greet, ook al afkomstig uit Merkem, net zoals ik.”

Heeft het je moeite gekost om je aan het land aan te passen? Kerst vieren in de zomer bijvoorbeeld lijkt toch bizar.

“Kerst vieren in de zomer voelt inderdaad heel gek aan en ik heb hier nooit de kerstsfeer ervaren, wat wel jammer is. Ik ben ook nog altijd niet gewoon aan het droge klimaat en de felle zon. Zelfs in de winter vriest het tijdens de nacht, maar dan heb je een stralende windstille dag, met de hele dag zon. Vooral dit jaar is het heel droog geweest. De zon, die is hier echt heel straf en zelfs – of vooral – in de winter is het aangeraden om je elke dag in te smeren. We zitten hier namelijk erg dicht bij het gat in de ozonlaag en je voelt echt het verschil. De ‘burn time’ hier is 10 minuten tijdens de zomer: zo lang zonder zonnecrème en je bent verbrand.”

Wat bevalt er jou aan de Nieuw-Zeelanders? Welke eigenschappen zijn dan weer minder aangenaam?

“Kiwi’s zijn avontuurlijk. Ze houden van de ‘great outdoors’, geen wonder als je alles hier bekijkt. Het is hier postkaartje na postkaartje!”

“Ze zijn ook heel vriendelijk, vooral tegen reizigers. Toen ik hier de eerste keer kwam reizen, behandelden ze me anders dan toen ik hier kwam wonen. Ze zijn nu minder open op de een of andere manier, alsof ze er moeite mee hebben om open te zijn tegen buitenlanders. Wanneer je reist lukt het hen wel, want de kans dat ze je ooit nog eens terugzien is miniem. Dat is toch de indruk die ik kreeg, vooral dan van de Cantabrians. Ik heb onlangs meegewerkt aan een project, waarvoor ik de portretten maakte. Die kan je vinden op crossingthebridge.co. Het sluit eigenlijk goed aan bij dit onderwerp.”

Als je onze lezers één tip zou moeten geven bij een eventueel bezoek aan NZ – eentje die niet in de toeristische brochures terug te vinden is – wat zou die dan zijn?

“Heel veel streken van Nieuw-Zeeland komen goed aan bod in de toeristische folders, maar vooral Central Otago is echt de moeite. Zeker Alexandra, waar het vol kerselaars staat. Echt prachtig! Waar vooral de Milford Sounds de attractie zijn in Fiordland National Park, zou ik zeker aanraden om in plaats daarvan naar Doubtful Sounds te gaan, en er de ‘overnight cruise’ te doen. Dat is echt de moeite.”

“Wie van trektochten houdt, moet zeker eens op de nationale websites (.co of .nz) kijken voor wandelroutes. Voor elk dorpje en elke stad staan er enorm veel wandelingen online. Ook de DOC-website is de moeite. DOC staat voor ‘Department of Conservation’. Je vindt er een kaart met alle sites van DOC waar je je tentje kunt opslaan. Veel van die sites liggen echt ‘in the middle of nowhere’, in prachtig natuurschoon. Ze zijn stukken goedkoper dan de campings in het commerciële circuit.”

(Frederik Jaques)