Peggy (53) is de Krak van Ruiselede: “Ik bouw graag band op met rusthuisbewoners”

Verpleegkundige Peggy Torremans (53) van woonzorgcentrum Sint-Jozef is al meer dan tien jaar gespecialiseerd in de zorg voor bewoners met dementie. Ze volgt daar ook voortdurend bijscholingen voor. “Ik wist al van mijn 14de dat ik verpleegster wou worden”, laat ze weten. Dat ze voor de afdeling dementie heeft gekozen, is niet toevallig. “Ik bouw graag een band op met mijn bewoners.”

Peggy is aangenaam verrast wanneer we haar vertellen dat onze lezers haar hebben uitgekozen als Krak van Ruiselede. Maar meteen voegt ze eraan toe: “Ik ben hier in Sint-Jozef niet de enige Krak. Eigenlijk zijn al m’n collega’s Kraks, want samen ijveren we ervoor dat er goed voor de bewoners gezorgd wordt.” Ondertussen werkt ze al 32 jaar in Ruiselede, waarvan zo’n 15 jaar op de afdeling voor mensen met dementie: De Haard.

Waarom koos ze voor zo’n moeilijke afdeling? “Ik werk hier graag omdat ik hou van de huiselijke sfeer. Mensen helpen heeft me altijd aangesproken, maar hier kun je ook een echte band opbouwen met de bewoners. Ik kan er niet tegen dat er gesproken wordt over ‘demente patiënten’. Dat vind ik zo’n foeilelijke omschrijving. Het zijn allemaal mensen die een heel leven achter de rug hebben. We moeten voorbij die ziekte leren kijken.”

Fictief huwelijk

Word je daar niet moedeloos van, dat je voor mensen zorgt die soms een uur later niet meer weten wat je voor hen gedaan hebt? “Ik zou dat nuanceren”, reageert Peggy. “Soms zijn ze een beetje later veel vergeten, maar het geluksgevoel blijft. Ik kan aan hun blik zien dat ze me herkennen. Ze herinneren zich wellicht mijn naam niet meer, maar ze herkennen me wél. Wat telt, is dat we hen regelmatig gelukkige momenten bezorgen.”

“We hebben eens een fictief huwelijk nagespeeld met feestkledij, waar de bewoners graag aan hebben meegewerkt. Die leuke momenten en gevoelens blijven toch een tijdje hangen. We stellen ook een fotoboek samen, zodat ze daar later nog eens in kunnen bladeren. Zo gaan we ook met hen naar zee, houden een dansnamiddag of we laten een hele reeks oldtimers komen.”

Buiskachel

Een zeer geslaagd initiatief is de inrichting van een kamer tot ‘De Voorplekke’, een living uit de jaren ’30. Naast antieke kasten merk ik een authentieke buiskachel op, een klok met slingers, een naaimachine met trappers, Mariabeelden onder een glazen stolp, een typemachine, koffiemolens en draaitelefoons, nostalgische zwart-wit foto’s aan de muur en een kruik jenever naast medailles die getuigen van voorbije oorlogen. “Hier komen we soms koffie drinken, iets voorlezen of van gedachten wisselen met de bewoners over wat er allemaal beter kan”, aldus Peggy.

Heeft ze in 32 jaar in de zorg veel zien veranderen? “Toch wel”, laat ze weten. “Vroeger lag het accent er vooral op om de bewoners er mooi en verzorgd te laten uitzien. Vandaag ligt de focus ook op het bieden van zoveel mogelijk geluksmomenten. De zorg is meer persoonsgericht geworden.”