“Ik wil geen depressieve mama zijn voor mijn zoontje Louis”: Annelies moest dit jaar afscheid nemen van haar ‘Juliettetje Kroketje’

Juliette Segaert uit Kortemark was amper vier toen ze dit voorjaar onverwacht overleed aan de gevolgen van sepsis. Op vraag van haar mama Annelies werden de sociale media de daaropvolgende week overspoeld met roze hartjes, als ode aan #JuliettetjeKroketje. Haar afscheid werd een kleurrijk feest. Maar ondanks haar positieve instelling valt het gemis Annelies ruim een half jaar later heel zwaar. “Juliette is geen minuut uit mijn gedachten.”

Op 25 april werd Juliette, die met mama Annelies Segaert (41) en broer Louis (bijna 6) in Handzame bij Kortemark woonde, opgenomen in het ziekenhuis van Torhout. De doorgaans altijd vrolijke kleuter toonde zich ernstig ziek en bleek besmet door streptokokken. Ze werd doorverwezen naar het UZ in Gent waar ze vijf dagen later overleed, aan de gevolgen van sepsis of bloedvergiftiging.

“Ik ken betere en slechte dagen, maar Juliette is geen moment uit mijn gedachten”

Acht maanden later heeft Annelies moeite met de vraag hoe het met haar gaat. “Ik ben nooit een klager geweest en wil dat nog altijd niet zijn. Maar zeggen dat het goed met me gaat, dat kan ik niet meer”, klinkt het. De eerste week na Juliettes overlijden herinnert ze zich als surreëel.

“Ik leefde op adrenaline, deed zelfs interviews en had daar geen moeite mee. Ik wilde het woord begrafenis toen niet uitspreken, haar afscheid mocht geen triestige bedoening worden. Wel een feest, met muziek, hapjes en mensen die vrolijk mochten zijn. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, maar tegelijk beleefde ik alles in een roes, waarin ik niet écht besefte dat Juliette er niet meer was. Nadien drong dat besef steeds dieper door.”

Sindsdien is haar dochter geen minuut meer uit haar gedachten. “In het begin opende ik nog altijd automatisch de deur van onze auto voor- én achteraan, waar zij altijd zat. Ik werd wakker met de vraag hoe ze zou geslapen hebben, om me daarna te realiseren dat ze er niet meer is. Ik ken betere dagen en slechte dagen, maar Juliette is geen moment uit mijn gedachten.”

Favoriete kleuren

Haar vroegere positivisme heeft een knauw gekregen. “Ik kan niet meer verdragen dat mensen zagen over pietluttigheden. En waar ik vroeger altijd voor iedereen goed wilde doen, ben ik nu kieskeuriger geworden. Ik denk meer aan mezelf”, meent Annelies.

Al probeert ze het constante gemis nog altijd op een positieve manier te benaderen. “Juliette blijft bij ons, zeker als ik samen iets doe met haar broer Louis. Dan kiest hij in de winkel bijvoorbeeld de lievelingskoekjes van Juliette. Zijn lievelingskleur is groen, dat van Juliette was blauw en roze. Als hij nu iets knutselt, gebruikt hij haar kleuren.”

(lees verder onder de foto)

Twee handen op een buik waren Juliette en Louis ook voordien al. “Ik koos bewust voor kinderen, ook al heb ik geen partner, via eenzelfde spermadonor. Ze leken op elkaar en waren onafscheidelijk”, kijkt ze terug. “Louis houdt niet zo van knuffelen, maar van Juliette verdroeg hij het graag.”

Samen laten ze het verdriet toe, op een zo open mogelijke manier: “Louis reageert op een verrassend volwassen manier. Hij huilt niet vaak, maar hij zegt me dan dat hij vaak zonder tranen huilt. Of hij zegt me dat wenen niet moet, maar wel mag. Toch wil ik geen depressieve mama zijn, Louis verdient een zo normaal mogelijke en prettige kindertijd. Maar soms laat ik me dan ’s avonds wel eens gaan, als hij slaapt, of zet ik in de auto liedjes op die me aan Juliette doen denken. Zo probeer ik het verdriet enigszins te kanaliseren.”

“Ik beleefde alles in een roes. Ik besefte niet dat Juliette er niet meer was”

In de week na Juliettes overlijden riep Annelies op om bij wijze van afscheid roze hartjes te delen op sociale media, met #JuliettetjeKroketje. Ze verbaast zich nog altijd over de massale reacties daarop. “Die hashtag delen maakte haar uniek en dat was ze ook”, aldus Annelies.

“Voor de begrafenis lieten we 500 stickers drukken. Nadien deelden we ze uit aan mensen die er overal, zelfs op reis, foto’s van maakten en die postten op sociale media. Ik haal kracht uit de gedachte dat ze op die manier blijft verder leven in de gedachten van velen. De vraag naar die stickers blijft bovendien duren, ik heb pas een nieuwe rol van duizend stickers laten drukken.”

Hetzelfde doet Annelies nu ook met stenen die ze kleurrijk beschildert en voorziet van de hashtag. “Ik laat zo’n steentje ergens achter en soms post dan plots iemand die de steen gevonden heeft, een foto daarvan. Zo’n klein gebaar, van wildvreemden, doet me deugd.”

Graf met graffiti

Haar creatieve talent liet Annelies ook los op Juliettes graf, waar ze bijna dagelijks te vinden is. “Een grafzerk wil ik niet, veel te grijs. Ik bespoot de betonnen plaat daarom met graffitiverf en decoreer het met spulletjes waar Juliette van hield. Momenteel staat daar ook een kerstboompje bij. Ik ga dan even zitten op de grafruimte ernaast, die ik net om die reden ook kocht. Een plekje van ons is het nu, dat doet me gewoon goed. Ik heb intussen ook de Oostendse graffitikunstenaar Siegfried Vinck aangesproken om de plaat van een professionele tekening te voorzien.”

In september ging Annelies opnieuw aan de slag als lerares in het vijfde leerjaar in Ten Parke in Torhout. “Langer thuis blijven, zag ik niet zitten. Ik verzet mijn gedachten door opnieuw te werken. Maar waar ik vroeger ’s avonds nog van alles deed, ben ik nu steevast doodop.”

Juliette blijft hoe dan ook leven in veel hoofden en harten. Op 30 oktober – ze was toen zes maanden overleden – herdachten familie en vrienden Juliette met een wandeling in Groenhovebos, een dessertbuffet in open lucht en Juliette-kerstballen voor allen.

“Nog elke dag krijg ik foto’s toegestuurd van kerstbomen waarin zo’n kerstbal hangt. Maar ik krijg ook regelmatig een persoonlijk geschreven kaartje van vrienden van mijn zus, die hebben dat blijkbaar onder elkaar afgesproken. Ik vraag me wel eens af hoe lang al die mooie initiatieven nog gaan blijven duren. Maar ik zal het ook niet erg vinden als het stopt, het is sowieso al heel mooi geweest”, besluit ze.