Honderden familieleden, vrienden en kennissen namen afgelopen weekend afscheid van Stef Dehollander, de Heuvellandse cafébaas en creatieveling die een enorme collectie speelgoed, verhalen en folklore nalaat.
“Ik heb een hekel aan stroop aan mijn baard.” Dit schreef Stef Dehollander in 1982 naar het Mechelse Centrum voor Speelgoed en Volkskunde, dat hem toen een gala-avond en eretitel wou geven omwille van zijn “inzet voor het kind en de volkskunst”.
Een portret van de bebaarde Heuvellander prijkte afgelopen weekend vooraan de aula van Uitvaartcentrum Demuys, waar afscheid genomen werd in zijn dorp Kemmel. Ook op het dorpsplein lagen bloemen, aan standbeeld ’t Gapertje tegenover zijn vroegere horecazaak Het Labyrint. Het beeld werd zelfs verkleed naar het voorbeeld van de creatieve cafébaas.
Piconlied
“Hij was initiatiefnemer van dat beeld en zamelde er destijds fondsen voor in. Hij was een grootheid in fijnheid, maar alle grootheden gaan en nu ben ik mijn maat kwijt”, vertelt Franky Vanacker, bezieler van de lokale Piconroute.
’t is goed voor de lever, ’t is goed voor de fluit! Uit volle borst zong Stef zeven jaar geleden zijn nieuwe Piconlied, dat de gemeente Heuvelland uitspeelde in de pers en op sociale media als toeristische troef.
Hij duwde ook zijn stempel op de gemeente als bezieler van de jaarlijkse Zoetemarkt in Kemmel en het Nieuw Wulvergems Toneel. In een brief aan een van zijn kleinkinderen, die werd voorgelezen op zijn uitvaart, vertelt Stef over zijn vroegere poppenkast met een kabouter, die allerlei avonturen beleefde in Veurne, en zijn cabaretgroep Het Zevende Knoopsgat.
Ziekte en verdriet
Hij kwam terecht in De Speelberg in het Heuvellandse dorp Dranouter. “We begonnen er een café met allerlei spelletjes”, schreef Stef verder in de brief. “Omdat het daar wat te klein werd, verhuisden we naar het Oude Schooltje in Wulvergem, waar we meer plaats hadden om te wonen en de mensen te ontvangen. Toen we daar niet meer konden huren, belandden we in Kemmel. Daar is oma Krisje gestorven in de badkamer door het gas, net op de vooravond dat we samen op reis gingen. Dat waren droevige tijden.”
“Het lot zal je nog maar eens hard treffen met een kwaal, die hardnekkig in je hoofd en lichaam knaagde. Er was ook geen Krisje meer om je te steunen en verzorgen”, sprak een vriend tijdens de uitvaart. “Tussen je ziekte en het vele verdriet door bleef je toch steeds jezelf. Je was vooral in je kopje een kwieke duizendpoot met een overvloed aan plannen en ideeën. De Speelberg en Het Labyrint zijn daar de meest sprekende bewijzen van. Je creëerde een tast- en zichtbare fantasiewereld, die tot de nok gevuld was met evenementen en realisaties.
Humor
Ik ben dood. Dat is inderdaad spijtig, vooral voor mij! Dat liet Stef op zijn rouwbrief drukken. “Humor was nooit ver weg”, vervolgde de vriend. “Het was vooral het extreem speels hanteren van taal waarin je uitblonk. Ik denk dat je dat zelf zeer goed wist, maar je zei dat je er te weinig tijd voor had. Ik had soms medelijden met je, omdat je in Het Labyrint zo dikwijls het hoofd moest bieden aan stress en het nerveus labeur aan de kookketels terwijl in je hoofd duizend zaadjes originele creativiteit vergeefs op ontkiemen en de volle zon wachtten.”
Het Labyrint, vernoemd naar het doolhof dat werd aangelegd in de tuin, groeide uit tot een verzamelplaats van volksspelen. In 2012 ging Stef op pensioen en verdween zijn collectie speelgoed uit de openbaarheid. De gemeente en Erfgoedcel CO7 inventariseerden duizend poppen, speelgoedwagens en stukken buitenspeelgoed.
“Na de inventarisatie ging de collectie terug naar Stef”, zegt Heuvellands burgemeester Wieland De Meyer (Gemeentebelangen). “We bespreken nog met de familie wat daarmee zal gebeuren. Zijn nalatenschap voor Heuvelland is enorm.”
Met een handje zand over zijn urne brachten honderden mensen een laatste groet aan Stef, een knipoog naar een van zijn vele toneelstukken Moet Er Geen Zand Zijn?
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
