Op de Mercator met advocate Caroline Vanwynsberghe: “Er wordt te weinig over serviceclubs gesproken”

Advocate Caroline Vanwynsberghe is de wederhelft van Werner Van Oosterwyck en samen runnen ze het gelijknamige advocatenkantoor. Ze is voornamelijk gespecialiseerd in familierecht, maar gaat als stichtend voorzitter van Lions Club Oostende BO4 ook naast haar beroep een groot sociaal engagement aan. “We willen jongeren en vrouwen vooruit helpen in het leven.”

“De Mercator, dat is allicht het meest herkenbare punt van Oostende, hé. Als we terugkeren van reis op weg naar huis, maken we steeds een ommetje via de Visserskaai – een soort controlerondje (knipoogt). Het is altijd opnieuw genieten van bijvoorbeeld binnenkort de kerstverlichting.”

Zijn jullie fervente reizigers?

“We werken hard – dagen van 7 tot 23 uur zijn ons niet vreemd, maar we belonen onszelf dan ook. Wij houden vooral van skiën. Mijn man en ik richtten tijdens onze studies in Leuven reisorganisatie Skikot op. Een hele onderneming: van ons eerste busje tot op het einde 16 dubbeldekkers. We hielden er mooie vriendschappen aan over.”

Na een periode van bijna tien jaar bij wijnbottelarij Les Chais du Nord stapte u in het advocatenkantoor van uw man, dat jullie nu samen leiden. Maar eigenlijk bent u romaniste.

“Mijn ouders waren hardwerkende zelfstandigen. Papa was aannemer in schilderwerken, mama baatte Home Decor uit. Ik groeide op tussen de verfpotten en deed mijn huiswerk in de winkel. Voor mijn ouders was studeren, door de oorlog, uit den boze. Net daarom lieten ze mij vrij in mijn studiekeuze – zolang ik maar niet dubbelde (knipoogt). Ik koos voor Romaanse Talen, maar wou na die studie nog niet terug naar Oostende. Achteraf deed ik er nog rechten bij. Ik mocht lang studeren en ben m’n ouders énorm dankbaar. Maar belangrijker dan diploma’s zijn de waarden en normen van thuis. Nog altijd geven Werner en ik de postbode, poetshulp of vuilnisophalers een bedanking. Volgens mij kijkt de maatschappij nog te vaak naar de waarde van het diploma. Daarom, met onze Lions Club Oostende BO4 (spreek uit als ‘Beaufort’, red.) willen we jeugd uit Oostende en omstreken begeleiden.”

Leg eens uit?

“Het LISA-project (Lions International Student Academy) wil kanszoekende jongeren begeleiden op moreel en financieel vlak in hun hogere studies. Van studiekeuze tot diploma, van stage tot eerste job. Ik herinner me het verhaal van een intelligent meisje, die echter niet uit een studiecultuur kwam en wiens invalide mama most rondkomen met een leefloon. Onze club hielpen haar een kot zoeken, studiebeurs aanvragen, administratie regelen en zorgden voor studieadvies.”

Hoe belangrijk is de Lions Club voor u?

“Het is een heel hechte groep, vriendschap is het cement. Lions Club bestaat in Oostende al 67 jaar. De kritiek luidde toen dat vrouwen er geen prominente rol in speelden. Via mijn man, die er al actief was, werd mij gevraagd om de vrouwelijke tak op te richten. In 2005 was het zover en vandaag zijn we een toffe bende van 35 dames. We steunen al van in het begin bijvoorbeeld vzw’s Arcade en Katrol, en hielpen Oekraïense oorlogsvluchtelingen aan opvang. Dankzij onze steun mogen de kinderen van het Koninklijk Werk Ibis op hun verjaardag een cadeautje kiezen. En de laatste twee jaar organiseerden we, na discrete contacten met Oostendse scholen, ook acties tegen lege brooddozen. Weet je, er zijn 16 serviceclubs in Oostende, maar ik hou m’n hart vast mochten die plots wegvallen. Er wordt te weinig gesproken over hun goede werk, vooral om alle privépartners, die deze sociale werken discreet en onbaatzuchtig steunen en financieren, te overtuigen dit te blijven doen. Het beeld van de klassieke cheque-overhandiging is niet meer van deze tijd. Wij geven bijvoorbeeld geen geld, maar betalen de factuur of schenken iets tastbaars.”

Bent u ook persoonlijk sociaal geëngageerd?

“Ik wou zelf een Oekraïens gezin opvangen, maar dat lag moeilijk. Mijn mama, die straks 101 jaar wordt, woonde toen nog bij ons thuis en we zaten in de nasleep van corona. Dus ik pakte het anders aan. Zo begeleidde ik een dame met twee kinderen en opa – haar man bleef aan het front. Ik ging met hen naar het OCMW en – omdat de lessen Nederlands volzet waren – leerde hen onze taal. Intussen werkt de mama als boekhoudster, studeert het ene kind aan de universiteit en de andere aan het College. Ik was zo trots om hen over Oostende en de kust, West-Vlaanderen en België bij te leren. Vanuit de Lions was er ook noodvoedselhulp toen ze aankwamen en steun in het zoeken naar onderdak.”

Nog even iets anders. Uw man stond als bewindvoerder van KV Oostende bijna een half jaar in de belangstelling. Hoe beleefden jullie die periode?

“Het gsm-nummer van Werner was een goed bewaard geheim. Wás (lacht). Het was inderdaad een heavy jaar. We hebben altijd zo transparant mogelijk gecommuniceerd. Het sociale aspect van de club en de impact op de stad zijn groot. Het vergde ook een pak energie: gesprekken met de Bijzondere Belastinginspectie, onderhandelen over de tribune, en ga zo maar door. Werner de club écht willen redden.”

Nog altijd zijn jullie op het nieuwe KVDO te zien.

“(knikt) We kochten allebei een abonnement. KVDO is een mooi en authentiek voetbalverhaal, met doordacht bestuur, low profile en – vooral – schuldenvrij. De jonge spelersgroep toont een enorme drive, mede dankzij de supporters. Het Oostendse voetbal heeft weer een toekomst.”