De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika, dat was het doel van Wouter Deboot. Wekenlang kon je zijn belevenissen volgen in ‘Iedereen Beroemd’, nu vertelt hij over het leven na de opnames.
Afgelopen maandag keken Steven en ik met vochtige ogen naar de allerlaatste aflevering van Dwars door Amerika in Iedereen Beroemd. Het is moeilijk te geloven dat er ook aan 41 afleveringen een einde komt. In de terugblik zien we heel wat hoofdrolspelers van deze trip opduiken.
Een voor een mensen die me hebben ontroerd, doen fronsen of hard doen lachen. Een voor een contacten die oprecht en warm waren. En juist door die vele warme contacten is mijn liefde voor Amerika allerminst bekoeld. Ondanks een brulboei als president, een compleet maffe wapenwetgeving en een bijna beangstigende onvoorwaardelijke liefde voor God.
Door die vele warme contacten is mijn liefde voor Amerika allerminst bekoeld
Bovendien getuigden de heartlanders van een gastvrijheid die ervoor zorgde dat ik mijn droom kon najagen. Onbaatzuchtig toonden ze me de weg naar hun huis en hun hart. Met de nodige aandacht en liefde waar een reizende reporter soms behoefte aan heeft. Mijn dank en respect voor hen zijn groot en de gratis lessen durf en mentale veerkracht zullen me altijd bijblijven.
Altijd heb ik geprobeerd om mezelf als een objectieve, sympathieke reporter op te stellen. Vrienden kroonden me vroeger al tot koning van de smalltalk. Niet omdat ik graag gebakken lucht verkocht, maar omdat ik gewoon graag gesprekken aanknoop. Met om het even wie, in een vreemde taal of niet. Desnoods gebarentaal.
Smalltalk is trouwens iets wat Amerikanen heel goed kennen. De keren dat ik een excuus moest zoeken om een gesprek te beginnen, zijn op één hand te tellen. En wat begon als oppervlakkig, mondde vaak uit in een onuitwisbare ontmoeting.
Vrienden kroonden me vroeger al tot koning van de smalltalk
Maar om nu definitief mijn hart naar Amerika te verschepen? Nee, dat zie ik niet gebeuren. Daarvoor ligt Amerika er te beroerd bij. De stoffige dorpen die ik ben doorgefietst zijn fossiele iconen uit andere tijden geworden. Met schatten aan verhalen, maar ook een veelheid aan verrotte dromen. Ik heb hier mijn droom waargemaakt, maar ik houd dit aanlokkelijke land liever als een minnares. En blijf België trouw.
Wanneer de aflevering erop zit en de avond valt, zoeken Steven en ik nog een Gents terrasje op. Samen met enkele vrienden klinken we op the end of an episode. Door de boxen klinkt Everybody’s Free (To Wear Sunscreen) van Baz Luhrmann. En er is één zin in dit nummer die altijd ietsje harder doorklinkt dan de rest: Do one thing every day that scares you. Absoluut van toepassing op deze trip. We hebben elke vezel van ons lijf en elke emotie in onze ziel gevoeld. We hebben gelachen en gehuild. Gehoopt en gevloekt. Hard gewerkt en genoten. Heel het spectrum kwam voorbij. Wanneer de nacht een deken over de stad gooit, omhelzen we elkaar en zien Steven en ik trots in de ogen van onze vrienden. Er valt een stilte die mooi en oprecht klinkt. Zeg nu nog dat mannen geen emoties kunnen of mogen tonen…
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier