Het zijn de laatste werkdagen als directeur van de vrije basisschool in Mesen voor Henk Houwen (61). Vanaf 1 juli begint de geboren Reningelstenaar aan zijn verdiend pensioen. “Een aantal reizen staat al gepland. Het blijft een droom om naar Nieuw-Zeeland te trekken.”
Henk startte zijn loopbaan in 1983 toen hij voor de klas stond in Brielen. Twee jaar later dan kreeg hij ook een aantal uren in Mesen. Onder meer in het eerste leerjaar. “Dit is een heel dankbare opdracht. De kinderen komen met grote verwachtingen binnen en dat is meteen een grote motivatie voor de onderwijzer. Ze kunnen niets als ze starten en ze kunnen als het ware alles als ze op het einde van het schooljaar zijn.”
Ook dat jaar in 1985 kreeg Henk de opdracht om de Franstalige leerlingen wat extra lessen Nederlands te geven. Onder die leerlingen ook Frank Vandenbroucke. “Maar toen al gebruikte hij VDB als naam op zijn schoolwerkjes. Toen ook was hij voluit bezig met zijn carrière als profwielrenner. Nederlands leerde hij met een duidelijk doel, met name de Nederlandstalige pers te woord staan.”
Na vele jaren voor de klas te hebben gestaan in het eerste leerjaar werd Henk onderwijzer in het zesde leerjaar. “Het was opnieuw een uitdaging om ook hen veel bij te brengen. Het werd een andere aanpak dan in het eerste. Met hen werkte ik heel wat thema’s uit waaronder Saint Patricks Day. En dan zette ik wel eens een nummer van U2 op.”
Vanaf 2000 werd Henk Houwen directeur van de school. Hij zag het leerlingenaantal stijgen naar een record van 200 leerlingen. “Veel was te danken aan de drie schoolbussen die toen de kinderen vooral in Wallonië gingen ophalen.” Henk zag ook de voornamen van de leerlingen snel veranderen. “En niet elke voornaam werd ook nog eens op dezelfde manier uitgesproken.”
Hartritmestoornissen
Van een totaal andere orde was de digitale evolutie. “Het heeft me een paar slapeloze nachten bezorgd. Ook mijn gezondheid leed eronder. Zo kreeg ik hartritmestoornissen en op de speelplaats werd ik onwel en werd een longembolie vastgesteld. Recent nog belandde ik op de spoedafdeling met een niet te stoppen bloedneus.”
De vrijgekomen tijd zal Henk nu zeker gebruiken om wat op adem te komen en aansluitend veel te reizen. “En wie weet lukt het me om naar Nieuw-Zeeland te trekken. Door de sterke banden van de stad Mesen met het land werd ook de school vlug betrokken in dit verhaal. Nadat een groep Nieuw-Zeelanders hier hun klassieke dans kwam opvoeren, werden vriendschapsbanden voor het leven gesloten.” Zijn plezier en vertier zoekt Henk deze zomer zeker niet zover. “De kinderen bezoeken met de fiets en ook genieten van de plus kleinkinderen. Het jongste kindje van mijn partner, Alexe, stapt ondertussen de grote schoolpoort binnen die ik nu definitief verlaat.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
