Christine Ballyn zet na 39 jaar een punt achter haar onderwijscarrière in Vlamertinge. “Het was elk jaar heerlijk om de kleuters te zien groeien. Een van mijn moeilijkste kleuters zei me ooit: ‘Juf, je bent wel streng, maar ook grappig.’ Wellicht typeert mij dat het meest.”
Christine (59) werd geboren in Poperinge. Ze heeft twee dochters: Annelien en Marlies en twee schoonzoons: Laurens en Dries. Madelon is de kleindochter en bij de tweede dochter is er een nieuwe spruit op komst. “Ik volgde de opleiding Latijn-Wetenschappen in de Penitenten in Poperinge”, vertelt Christine. “Vanaf mijn 16 jaar was ik leidster bij de jongsten van de Poperingse scouts. Heel mijn schooltijd ging ik ook naar de Poperingse kunstacademie.”
Ideale combinatie
“Voor mij leek de keuze van kleuterleidster dan ook een ideale combinatie van mijn twee hobby’s: met kinderen bezig zijn, activiteiten organiseren én creatief zijn. Voor het toenmalig PMS was mijn keuze voor de kleuternormaalschool niet zo vanzelfsprekend. Men noemde het idealisme, misschien zou ik me dat vroeg of laat beklagen. Ze hadden het verkeerd voor.”
Christine ging naar het internaat van de kleuternormaalschool in Tielt en heeft er goede herinneringen aan. “Op dat moment was er ook een vernieuwing in de kleuterklassen aan de gang. Een klas was niet langer één grote ruimte, de klemtoon lag nu op het spelen in afgebakende hoeken. In plaats van klassikale activiteiten werd het meer ervaringsgericht door spelend te ontdekken. Na mijn studies kon ik meteen in Vlamertinge aan de slag. Op dat moment werden de duobanen in het onderwijs ingevoerd. Ik werd duo-collega van juf Roza Ameys in het derde kleuter voor verschillende jaren. In het begin werd er veel met kasten en allerlei afbakeningen gesleurd om hoekjes te maken, en ook geprobeerd om ervaringsgericht te werken. Maar een gulden middenweg is een mooi compromis. Toen juf Annie Pattyn ook voor een duobaan koos, gingen zij samenwerken, en stond ik voltijds in het derde kleuter. Tot ik enkele jaren terug voor een vier vijfde job koos.”
Waarden en normen
“Als je in dezelfde klasgroep blijft, word je uiteindelijk toch wel een beetje specialist, ervaringsdeskundige voor die leeftijdsgroep of professor in de derde kleuterkunde”, lacht Christine. “Je kent je volkje op de draad. Het was steeds een uitdaging om de kinderen voor te bereiden op het eerste leerjaar. In plaats van een muur waar ze tegenaan kijken, werd de overgang samen met de collega’s van het eerste leerjaar een schuine helling. We hebben in het kleuteronderwijs meer tijd om aan bepaalde vaardigheden te werken.”
Je wordt uiteindelijk toch wel een beetje professor in de derde kleuterkunde
“Het is steeds weer zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Elk jaar opnieuw de voldoening van ‘we deden het maar weer’. Wat ik ook belangrijk vind is het gedrag van de kinderen. Kleuters staan op een kantelmoment in hun leven, het moment om hen gedragsregels te laten automatiseren. Vaak moet je daarvoor wat streng zijn. Kinderen zijn assertiever en luisteren is moeilijker geworden. Er is een periode geweest waar er bij velen thuis een mentaliteit was van niets moet, alles mag . Ik ben blij dat er in veel gezinnen opnieuw meer belang gehecht wordt aan waarden en normen.”
Nieuwe uitdagingen
Christine krijgt nu meer tijd om alles te doen wat bleef sluimeren door het schoolwerk. “Ik ga schilderen bij schildersatelier Imago Poperinge en ben in de tuin bezig, naast fietsen en wandelen of voor de kleinkinderen zorgen als het nodig is. Sinds vorig jaar ben ik ook als vrijwilliger in de Poperingse bib begonnen met voorlezen. Ik kijk ook uit wanneer de volgende editie van het circusfestival Perplx in Marke plaatsvindt. Heerlijk afkicken van de school in een wereldje van lieve medewerkers en dankbare artiesten uit de hele wereld. Mijn lieve collega’s kunnen altijd op mij rekenen als ze een handje hulp nodig hebben. Het is opletten dat ik niet in de val loop van te veel, want eenmaal op pensioen, hebben velen geen tijd meer over.”
(Erwin Gabriëls)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
