Nathalie Roose is een thuisverpleegster uit de Tijputstraat 4. Zij is een van de vele zorgverleners die in deze coronatijden dagelijks instaat voor de zorgbehoeften van mensen in onze gemeente. Zij verrichten erg belangrijk werk in deze bizarre tijden. Naast de verzorging zijn de thuisverpleegsters vaak een luisterend oor en een lichtpuntje in het leven van veel mensen.
Nathalie, vertel iets meer over je beroep.
“Ik deed mijn studies verpleegkundige in Brugge, waar ik ook opgroeide en waar mijn familie nog altijd woont. Enkele jaren geleden leerde ik Maxim Beke uit Dentergem kennen, met wie ik in 2018 trouwde. Samen hebben we ondertussen een zoon Matz van zeven maanden oud. Zo kwam ik in Dentergem terecht en nu werk ik al vier jaar voor het Wit-Gele-Kruis. Ik ga thuis bij mensen om hen te verzorgen: hygiënische zorgen, wondzorgen, inspuitingen, chemo afkoppelen, TPN voeding, .. het is een erg gevarieerde job.”
Is het anders werken nu in deze coronatijden?
“Zeker en vast. Voor we bij de patiënten gaan, moeten we onszelf voorzien van mondmasker, schort, handontsmetting en handschoenen.”
“Ook tijdens de verzorging is er een andere beleving, zowel voor de patiënten, als voor de verpleging. We kunnen geen echte ‘warmte meer geven’. Een knuffel, een aanraking, een welgemeende handdruk, dit alles valt weg in deze tijden omdat we de regels moeten respecteren en afstand houden. Het is allemaal wat kouder en killer en daar heb ik wel moeite mee, maar het moet nu eenmaal.”
“Veel patiënten hebben werkelijk ‘angst’ voor de besmetting en overladen ons dagelijks met vragen, sommigen zijn bang dat we niet meer zullen langskomen. Dit is vooral het geval bij patiënten met essentiële zorgen. Maar er is ook angst dat we eventueel de ziekte kunnen overdragen! De angst is zo groot dat sommige afspraken worden geannuleerd. Maar over het algemeen zijn de patiënten tevreden en dankbaar.”
Zijn mensen eenzaam nu er weinig bezoek is? Spreken ze daarover?
“Eigenlijk wel, maar ze beseffen goed dat het voor hun eigen gezondheid en bestwil is. Veel mensen hebben nu een iPad of dergelijke ter beschikking om op die manier nog contact te hebben met familieleden. Ook worden ze dagelijks overstelpt met telefoontjes van buren, familie, vrienden. Maar ze geven zelf wel vaak aan dat het niet hetzelfde is. Met onze bezoeken zijn ze tevreden omdat ze dan een echt gesprekje kunnen voeren.”
Wat zijn de specifieke instructies van jullie bazen en zijn jullie voldoende beschermd?
“Ja, onze werkgever voorziet ons van dergelijk materiaal en geeft duidelijke richtlijnen. We krijgen dagelijks een mail met de nodige info zoals bijvoorbeeld: nieuwe maatregelen, nieuwe praktische richtlijnen en andere.”
” Wekelijks worden we gebriefd vanuit het hoofbureau in Tielt en er wordt ook tijd vrijgemaakt om even ons hart luchten. In deze moeilijke tijden is dit ook voor ons nodig en essentieel.”
“De verantwoordelijken springen bij waar ze kunnen. Het doet ons goed te weten dat we er zeker niet alleen voor staan!”
Heb jijzelf angst om besmet te geraken?
“Ja, niet zozeer voor mezelf. Maar voor de mensen die ik mogelijk zou besmetten zoals patiënten, mantelzorgers, collega’s, familie… Maar mijn grootste angst is dat ik mijn gezin (man en kind van zeven maanden) zou besmetten.”
Waarom heb je destijds voor dit werk gekozen?
“Om dicht bij de mensen te staan en tegelijk een vertrouwensband te kunnen opbouwen, warme zorgen te kunnen geven. Ik heb een dankbare, menselijke job waar je echt persoonlijk met mensen kunt omgaan. Het werk schenkt me veel voldoening en dankbaarheid. Alle mensen zijn natuurlijk anders en op hun manier uniek, maar we merken in kleine dingen dat ons werk zeer geapprecieerd wordt.”
“De vertrouwensband die we delen met onze patiënten is van onschatbare waarde! Het nauw samen werken met mijn collega Eveline en met andere collega’s en artsen geeft me veel vertrouwen en kracht. Natuurlijk ervaren we in deze coronatijden nog extra appreciatie. Niet enkel van de patiënten, maar van de vele mensen die ik dagelijks tegenkom en spontaan applaudiseren, de witte lakens die overal te zien zijn, het doet me veel deugd. Het geeft ons kracht om toch dat tikkeltje meer van jezelf te geven.”
Vertel ons eens een mooie anekdote?
“Och, ik ken er zo veel. Maar wat me altijd zal bij blijven zijn toch twee warme, lieve patiënten uit Aarsele. Twee jaar geleden ben ik getrouwd en net voor we naar de kerk gingen, vroegen ze ons om even aan hun huis te stoppen om me eens te ‘tonen’. Deze mensen waren met dit kleine gebaar zo gelukkig en dankbaar dat ze er maandenlang over vertelden aan hun buren, vrienden, familie,…”
“Ik was erdoor ontroerd en denk er nog vaak aan terug. Helaas is dit koppel ondertussen eind 2018 gestorven.”
“Het heeft me heel veel verdriet gedaan. Maar toen ik met mijn dikke buik op de rouwplechtigheid aanwezig was en na de offerande het rouwkaartje kreeg, zag ik dat ze een op mijn trouw gemaakte foto hadden gebruikt. Het gaf me een warm en gelukkig gevoel, maar tegelijk voelde ik me verdrietig en leeg.”
Wat leer jij zoal van die oudere mensen? En heb je nog een boodschap voor de oudere mensen in deze coronatijden?
“De warmte die ze aan anderen geven, hun wijsheid, ze hebben geleerd uit hun fouten. Ze tonen respect. Het zijn sombere en eenzame tijden voor deze mensen. Maar ik zou zeggen: geef niet op!”
“Blijf zoveel mogelijk thuis, was geregeld je handen. Zorg goed voor jezelf en de medemens tot we dit coronaverhaal achter ons kunnen laten. We moeten er samen door!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier