Iedereen is anders, maar sommigen zijn dat net ietsje meer dan anderen. Zoals Nathalie Deschacht. Haar ogen zijn blauwer dan je voor mogelijk houdt. Ze doet aan sjamanisme en gaat geregeld vier dagen aan een stuk in haar eentje zonder eten in een bos in Frankrijk zitten. Ze maakt eigenzinnige en schilderachtige foto’s en is de zangeres van de vrouwelijke punkband ‘Free the Nipple’. Net zoals de rock ‘n’ roll-nonnen voor haar – zo noemt ze de begijntjes – woont ze in het Kortrijkse begijnhof. Sinds kort. Ze was 37 toen ze er op 1 oktober het nummer 37 betrok. Intussen is ze 38, maar woont ze nog altijd op nummer 37.
“Tot vrij recent moest je 50 zijn om hier te mogen wonen. Maar dat artikel is uit het woonreglement geschrapt nadat er blijkbaar een klacht kwam bij het meldpunt discriminatie. Ik woonde hier tot voor kort vlak om de hoek,” zegt ze. “Ik kwam hier wel vaker bij mijn goeie vriend Eddy D’Haenens op bezoek. Ik zat bij hem op de koer toen er een briefje in de bus viel dat er een huisje vrij was komen te staan en dat het te huur was. Eddy vond dat ik mijn kans moest wagen. Maar ik wist dat er een lange wachtlijst gegadigden was, dus ondernam ik niets. Toen ik twee weken lager weer bij Eddy was, zei hij dat het nog altijd niet verhuurd was en hij wou dat ik meteen telefoneerde. Bleek dat niemand van de wachtlijst interesse had. Er was ook een kijkdag geweest, zonder succes. Een uur later hapte ik toe. Ik heb er nog geen spijt van. Ik vind het leuk om klein te wonen. Bij iedere verhuis neem ik alsmaar van meer spullen afscheid.”
Handvaten in het leven
Het is ook de mystieke kant van de locatie die haar aanspreekt, verklapt ze. “Als je het begijnhof betreedt, voel je dat er hier iets in de lucht hangt.” Nathalie zit met veel vragen. En net als de dames voor haar tracht ze antwoorden te vinden. “De begijntjes waren eigenlijk de eerste feministen. Rock ‘n’ roll-nonnen, noem ik ze.” Zelf is ze meer dan rock ‘n’ roll. Samen met enkele vrouwen van het Magnolia Collectief, de creatieve damesclub rond kunstenares Monica Villarroel, is ze volop bezig met haar nieuwste band, ‘Free The Nipple’. “Ik weet niet hoe het komt, de bands waarin ik tot nu toe zong hebben altijd nogal expliciete namen,” grinnikt ze. Inderdaad, ‘The Butt Plugs’ en ‘Size matters’ lieten ook al weinig aan de verbeelding over.
“Door met spiritualiteit bezig te zijn, ben ik veranderd. Ik ben me meer met de essentie van het leven gaan bezighouden”
Verbeelding heeft ze nochtans wel. En ze zet haar geest open voor nog veel meer beelden. Die laat ze onder meer binnenstromen door aan Vision Quest te doen. Pardon? Vision Quest? “Precies, dat zei ik ook tegen mijn toenmalig lief, die nogal met spiritualiteit bezig was. Ik had daar een hekel aan. Ik vond dat goed voor een ander, maar niets voor mij. Grappig genoeg is spiritualiteit nu een groot deel van mijn leven geworden. Door mensen om me heen te verliezen, had ik handvaten in het leven nodig. Iets waardoor ik mezelf tot rust kon krijgen in plaats van naar pillen te grijpen. Mijn vroeger lief is gestorven aan een hartstilstand. We waren twee jaar samen geweest en drie maanden nadat we uit elkaar gingen was hij dood. Hij had me nog bijgestaan toen mijn vader door longkanker echt zeer pijnlijk aan zijn einde kwam. Iets later stierf ook mijn grootmoeder met wie ik een heel hechte band had. Toen voelde ik dat de dood echt wel deel uitmaakt van het leven en begon ik me meer en meer vragen te stellen. En zo ben ik uitgekomen bij het sjamanisme, waar mijn toenmalig lief zich al jaren in verdiepte.”
Alleen in een donker bos
“Hij had daarvoor een opleiding van drie jaar gevolg in Koolskamp, bij Agape Belgium. Hij was er bezig met zweethutten en Vision Quest. Dat laatste is een oud ritueel van de Amerikaanse inboorlingen. Het komt er op neer dat je vier dagen en vier nachten in een bos gaat zitten, zonder eten, zonder tent, alleen met jezelf. Het enige wat je mag meenemen is slaapmatje en een slaapzak. Ik ben toen eens met hem mee geweest naar het bos in Frankrijk, in Toy-Viam, in de Limousin, waar dat gebeurt. Het is er heel mooi en intrigerend, maar ik begreep het niet: waarom doen mensen dat? Na vier dagen zag ik ze vertrekken en ze blonken in hun vel. Ik dacht: hoe kan dat? Ze eten vier dagen niet. Ik was zo nieuwsgierig dat ik het ook geprobeerd heb. En dat was zo heftig dat ik er ook een opleiding ben gaan volgen. Het is echt mega-confronterend. Je hebt geen boek bij, geen gsm, je ziet vier dagen lang geen mens. En ’s nachts ben je bang. Want je hebt ook geen zaklamp bij. Alle prikkels vallen weg. Je kijkt naar de bomen en er passeert hooguit eens vogeltje. En dus ga je naar jezelf kijken. Je leert er met jezelf om te gaan. En je lichaam komt tot rust. Door met spiritualiteit bezig te zijn, ben ik veranderd. Ik ben me meer met de essentie van het leven gaan bezighouden. Niet dat de zottigheid eruit is, maar ik ben meer gefocust, kalmer ook.”
Ondernemen met een ziel
Nathalie is opgegroeid in Eernegem en kwam in Kortrijk terecht toen ze hier voor maatschappelijk werkster studeerde. “Vorig schooljaar werkte ik in het MPI, maar mijn contract is daar afgelopen. Ik ben nu weer aan het solliciteren,” zegt ze. In bijberoep is ze bezig met fotografie. Een uit de hand gelopen hobby die begon toen ze met haar gsm instagramfoto’s nam. “Intussen heb ik een eigen bedrijfje, Augusta Picture. Genoemd naar mijn grootmoeder. Ik zeg altijd: ‘Ze heeft me leren kijken naar de mooie dingen in het leven.’ Ze was ook echt gebeten door de natuur. De natuur komt ruimschoots aan bod in mijn foto’s, maar ik maak ook veel portretten.”
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
