Een maand geleden liet oud-Tinekesfeesten-voorzitter Liza Verhelle (29) uit Heule haar voet amputeren. Een ingrijpende operatie, zowel op fysiek als op mentaal vlak. We zochten Liza op. Hoe verliep haar operatie, hoe vergaat het haar, zo zonder voet? En hoe kijkt ze vooruit naar 2023? “Ik hoop dat dit een jaar wordt waarin mijn naasten minder voor me zullen moeten zorgen. Én dat iedereen gezond blijft. Want gezondheid is het állerbelangrijkste dat er is.”
Even terug in de tijd. Op 21 november post Liza op haar sociale mediakanalen een opmerkelijk bericht. Al jaren vecht ze tegen het Complex Regionaal Pijn Syndroom. Ze had alles geprobeerd, van neurostimulatie tot een aangepast dieet: niets hielp. Het enige wat nog enigszins perspectief bood, was amputatie. Een ingreep die Liza uiteindelijk op maandag 28 november ondergaat in het UZ in Gent. Ze moet er voorgoed afscheid nemen van haar voet Philippe. In de plaats komt een stomp. Een stomp die Liza ondertussen ook al liefkozend Frank heeft gedoopt.
Fake hamster
Liza bracht het afscheid van haar Philippe nog even voor het voetlicht. Ze organiseerde een afscheidsfeestje op vrijdag 25 november, enkele dagen voor de operatie. “Het was een heel leuk feestje. (knipoogt) Er was een taart met drie lagen, met nep-benen op. Ik heb ook een fake hamster gekregen, die ook Philippe heet. Zo eentje van cartooniste Niet Nu Laura, ken je die? Voor de rest is er voldoende gedronken geweest, en andere mensen hebben gedanst. (lacht) Hoe het met mijn zenuwen zat? Dat viel best mee, hoor. Op zaterdag heb ik wel wat gerust, en op zondag heb ik bij mijn mama een lang bad genomen. We wisten wat er aan zat te komen, maar er is weinig gezegd geweest. Dat had ik ook niet nodig.”
“Om 17 uur zijn we dan naar het Universitair ziekenhuis in Gent gereden. Ik kreeg meteen een katheter geplaatst. Die bracht mijn voet in verdoofde toestand. Ze doen dat altijd blijkbaar, om fantoompijn tegen te gaan. Ik heb wel niet goed geslapen die nacht. Ik kreeg veel berichtjes, maar had mijn gsm op stil gezet. Het is dus niet zo dat mijn gsm me wakker hield. De verpleegster is wel verschillende keren de parameters komen checken.”
Waterijsje
Maandagmiddag om 12.45 uur moest Liza naar de operatiezaal. Ze krijgt er extra lokale verdoving in haar been. Rond half drie ligt ze ook effectief op de operatietafel. “Toen dacht ik plots: Fuck, the shit is real. Maar ik zat zwaar aan de ketamine, en bleef dus vrij rustig.” (lacht)
Ik heb even van ver gekeken, en was er niet zo zot van, eigenlijk. Ik zag vooral veel nietjes rond een weggegomd been
Na enkele uren ontwaakt Liza. Gek genoeg vroeg ze in een eerste reactie niét naar haar geopereerde onderbeen. In plaats daarvan smeekte ze de verpleegster om een… waterijsje. “Ik was al een tijdje nuchter en had veel honger, vandaar. (haalt de schouders op) Daarna vroeg ik de verpleegster wel of ze de lakens even wilde opheffen, zodat ik het resultaat kon bekijken. Maar eigenlijk was er weinig te zien, hoor. Rond de stomp zat nog zo’n druk-verband, dat ik twee weken lang moest aanhouden, en slechts 15 minuten per dag mocht afdoen. Niet echt spectaculair. Meteen na de operatie kreeg ik trouwens bezoek van mijn mama en mijn man Steven.”
Fascinatie
Daags na haar operatie mocht Liza wel weer naar huis, waar ze terechtkon in een bed van de Thuiszorgwinkel. Erg lang kon ze niet genieten van de liefde van haar naasten en de terugkeer naar haar vertrouwde omgeving, want van maandagnacht tot woensdagochtend moet ze het zonder pijnstillende middelen stellen. Ze verging van de pijn. “Achteraf bleek de katheter niet goed vast te zitten. (rolt met de ogen) Ik ben twee dagen gene mens geweest. Woensdagavond normaliseerde de pijn, en heb ik de compressiekous voor de eerste keer af gedaan. Ik heb even van ver gekeken, en was er niet zo zot van, eigenlijk. Ik zag vooral veel nietjes rond een weggegomd been. Ik wist niet wat te voelen op dat moment, en was eerder gefascineerd.”
De schok bleek niet te groot en ook de pijn valt voorlopig mee. “Maar laten we nog niet op de zaken vooruitlopen, en het dag per dag bekijken. Ik sta pas aan het begin van mijn revalidatie, hé. Die is eigenlijk zelfs nog niet van start gegaan. Ik mocht op vrijdag 16 december een eerste keer naar de ergotherapeut, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan, door een misverstand in het Universitair Ziekenhuis in Gent zelf. Ze waren aan de slag gegaan met een verkeerd voorschrift. Nu ja, zo erg is dat niet. Dat betekent hoogstens een uitstel van enkele weken. Revalideren kon overigens ook niet meteen na de operatie omdat er nog gevaar was op een bloedklonter. Ik trainde wel al vanaf dag 1 met een siliconenkous. Dat moet de gewenning stimuleren. Na de nodige ergotherapie krijg ik namelijk, als alles goed gaat, in januari een prothese. Ik kijk er echt naar uit om weer te kunnen stappen. In februari mag ik beginnen trainen met de prothese. Ik krijg haar wel niet meteen mee naar huis, neen. Eerst moeten ze er zeker van zijn dat ze me past.”
Zitskiën
Vooruitkijken vindt Liza moeilijk. Voorlopig werkt ze nog niet, ze heeft een ziektebriefje tot eind februari. “Het hangt wat af van hoe de revalidatie verloopt. Ik heb er alleszins wel energie genoeg voor. (lacht) Tijdens de kerstvakantie trek ik naar de Oostenrijkse hoofdstad Wenen, samen met mijn man. We hebben er tickets voor het Nieuwjaarsconcert van het Wiener Philharmoniker, een echte aanrader naar het schijnt. Ik zal me wel vooral met de rolstoel moeten verplaatsen. Op 2 januari keer ik terug. Vanaf dat moment focus ik me weer volop op mijn lichaam, op beter worden, op mobiel zijn. Hopelijk mag ik in 2023 wandelen met mijn prothese en zal ik zonder hulpstukken mijn plan kunnen trekken. Opnieuw zelfstandig zijn, daar kijk ik echt naar uit.”
In april wil Liza opnieuw gaan zitskiën, in Kattenbach, in het Oostenrijkse skigebied Hochzillertal. Een vakantie waar ze erg naar uitkijkt. Al zijn de wensen die haar nieuwjaarslijstje toppen van iets andere, ogenschijnlijk eenvoudigere aard. “Ik hoop voor mezelf dat 2023 een jaar wordt met heel wat minder pijn. En meer mobiliteit. Een logische keuze. (lacht) Voor mijn naasten wens ik dat het een jaar wordt waarin ze heel wat minder zullen moeten zorgen voor mij. Én dat iedereen gezond blijft. Want gezondheid is het állerbelangrijkste dat er is.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
