Mustafa Hadi was de allereerste asielzoeker die in oktober 2015 onderdak kreeg in de kazerne bij de Koksijdse luchtmachtbasis. Hij sloot er een jaar later als laatste mee de deuren, twee dagen nadat hij zijn officiële erkenning als vluchteling op zak had. Toen hij hoorde dat er opnieuw 300 vluchtelingen naar Koksijde zouden komen, solliciteerde hij met succes bij Fedasil als onthaalmedewerker.
Mustafa Hadi (27) herinnert zich nog heel precies zijn aankomst in de kazerne. “Ik was de eerste die hier toekwam op 8 oktober 2015. Het zou mijn eindbestemming worden na mijn avontuurlijke omzwervingen sinds ik mijn geboorteland Irak had verlaten. Helemaal alleen ben ik uit Bagdad vertrokken. Ik moest mijn familie achterlaten en had ook mijn laatste jaar aan de universiteit van Bagdad niet afgemaakt. Anders had ik nu mijn diploma ‘Business & Administration’. Ik nam het vliegtuig naar Turkije. Oorspronkelijk dacht ik daar te kunnen blijven. Maar daar moest ik het in mijn eentje zien te redden, niet in een opvangcentrum, maar in een hotel. Ik moest alles zelf betalen en mijn geld geraakte op”, vertelt Mustafa Hadi.
“Dan ben ik als bootvluchteling tot op het Griekse eiland Samos geraakt. Mijn vader heeft toen mijn auto verkocht en maakte het geld aan mij over. Bij een controle van de zeevaartpolitie werd ik opgepakt en als Irakees werd ik als illegaal opgesloten in de gevangenis. Alleen Syriërs mochten verder. Pas toen ik een officieel document van de regering kon voorleggen, lieten ze me gaan maar ik moest binnen 24 uur het land verlaten. Al liftend, per auto, te voet en per trein geraakte ik uiteindelijk na een avontuur van 29 dagen via Macedonië, Servië en Kroatië in Duitsland. Daar heb ik me aangesloten bij enkele Irakezen die naar België wilden en ik kwam toe in Antwerpen.”
Tolken
“Op 7 oktober heb ik in Brussel asiel aangevraagd en op 8 oktober nam ik mijn intrek in kamer 15 van blok B11 in het asielcentrum van Koksijde. We sliepen er met 12 op één kamer. Maar ik wilde me meteen nuttig maken en mensen helpen. Omdat Arabisch mijn moedertaal is en omdat ik ook goed Engels ken, engageerde ik mij als tolk. Ik begeleidde mensen naar de dokter, naar het ziekenhuis, … Ik ben zelfs mee geweest met een vrouw die hier is bevallen. Toen een Irakese man werd beschuldigd van handtastelijkheden in het lokale zwembad, heb ik tolk gespeeld bij de politie. Uiteindelijk bleek de man onschuldig.”
Mustafa Hadi wilde hier zo snel mogelijk integreren en werk vinden. “Zes maanden heb ik Nederlands gevolgd op school. Dat is allemaal mooi, maar tijdens de pauze sprak iedereen Arabisch of Engels onder elkaar. Zo wordt het moeilijk om de taal goed te leren, dacht ik. Die leer je het best als je contact hebt met de plaatselijke bevolking, en daar heb ik mijn best voor gedaan. Ik zocht werk, en kon snel aan de slag in de keuken van een restaurant. Mijn tweede contract kreeg ik als ober in een horecazaak in Nieuwpoort. Zo spaarde ik een aardig centje bij elkaar om een auto te kopen. Dat is ook ideaal om contacten te leggen met mensen en om mijn Nederlands te verbeteren.
West-Vlaams
Mustafa kon intussen al twee keer zijn ouders uitnodigen voor een tijdelijk verblijf. “Ik ben toen met hen naar Frankrijk gereden. Soms bezoek ik mijn broer, die zijn masterdiploma IT in Groningen wil behalen. Maar ik wil graag hier blijven. Ik voel me goed en de mensen zijn vriendelijk. Ik heb ook al fijne vrienden leren kennen. En hoewel ik moslim ben, drink ik graag een pintje en nog liever een gin-tonic, maar varkensvlees eet ik niet. Ik huur een appartementje in De Panne, en leerde er een tof meisje kennen. Helaas is er een einde gekomen aan onze relatie. Ik werk lange dagen in de horeca en zij studeert nu in Gent. Het werd te moeilijk om elkaar nog te zien. Mijn Nederlands gaat erop vooruit, maar ik spreek eigenlijk West-Vlaams, helemaal wat anders dan het Noord-Hollands van mijn broer!
Familie
Mustafa Hadi kijkt nu uit naar zijn nieuwe baan als onthaalmedewerker in het asielcentrum van Koksijde. “Ik zal weer tolk spelen, maar ik denk ook dat ik mensen heel veel praktische tips kan geven om hier goed te kunnen integreren. Eén ding is zeker: je moet niet bij de pakken blijven zitten als je vooruit wilt! Ik kan hen tonen dat ik het levende bewijs ben dat je hier een nieuw leven kunt beginnen. Toch heeft het heel lang geduurd voor ik zelf zekerheid heb gekregen. Mijn erkenning als asielzoeker kreeg ik pas twee dagen voor het asielcentrum op 30 november 2016 de deuren sloot. Maar ik had toen al wel werk. De horeca was een goede start maar toch kijk ik uit naar iets anders. Dit is weer een mooie uitdaging bij Fedasil!”, zegt Mustafa.
“Voorlopig heb ik geen hogere ambities. Ik ben hier tevreden, het is hier goed leven. Ik heb een auto en een appartementje. Maar mijn grote droom is opnieuw samen te kunnen zijn met mijn familie. Graag zou ik genoeg verdienen om mijn ouders naar hier te kunnen halen en hen te steunen in hun oude dag”, besluit hij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier