Onze columnist Joost Devriesere rebelleerde vorig weekend tegen het concentratieplan voor tuinactiviteiten.
Het was druk geweest, de dagen daarvoor. Aangezien er geen wolkje in de lucht hing, griste ik een roman uit het rek en posteerde me in de tuin voor wat een deugddoend vitamine D-bad moest worden. Het werd niets, omdat de hele buurt, als ware het een collectief brein, de tijd rijp achtte om een aloude Vlaamse voorjaarstraditie in ere te houden.
Je weet allicht hoe het gaat. De zon geeft van jetje, er wordt voor de komende dagen regen voorspeld en het gras staat te lang. Bovendien moet ook de haag dringend getrimd. Mensen in vrijetijdskledij zitten op hun terras klaar, sprungbereit om de handen uit de mouwen te steken. Het enige waarop ze wachten is Het Teken dat wordt gegeven door de eerste stoutmoedige die de stilte durft te doorbreken. Pas daarna kunnen de anderen aan de slag. En dat doen ze: nog geen twee minuten nadat de eerste grasmaaier begon te brullen, wordt de lucht gevuld met een mooiweersymfonie waarin achtereenvolgens een haagschaar, een boordentrimmer en een boomzaag de solopartijen voor hun rekening nemen.
Het goede aan dat onverklaarbare kuddegedrag is dat alle lawaai na anderhalf uur is weggestorven en het leven weer zijn normale gangetje kan gaan. Mezen en katten komen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn en laten de natuur haar gang gaan – spoiler: de kat trekt meestal aan het langste eind – en wie nood aan verpozing had, kan daar eindelijk mee beginnen.
Aangezien ik geen weet heb van een Kortrijks concentratieplan voor tuinwerkzaamheden, wachtte ik mijn moment geduldig af. Pas toen de zon achter de huizen begon te verdwijnen en de eerste barbecuegeuren me tegemoetwaaiden, stapte ik op het tuinhuis af.
Ach, een beetje rebellie tegen een ongeschreven wet, dat kan geen kwaad.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier