Mensen die fake zijn, liggen Johan Dejonckheere niet

Geen grootspraak bij Torhoutenaar Johan Dejonckheere, die jarenlang in zijn stad een eigen tuinbouwbedrijf heeft gerund. “Ik zou niet weten waarom je naast je schoenen zou moeten lopen”, zegt hij in onze reeks Interne Keuken. “Je blijft maar beter met beide voeten op de grond. Ik raad iedereen af om te zweven. Dat heb ik ook onze kinderen altijd ingepeperd.”

Johan is er trots op dat zijn zoon en twee dochters zijn wijze raad hebben opgevolgd. Zoon Stijn is er het schoolvoorbeeld van. Om en bij de 13 jaar is hij een gevierde profvolleyballer geweest, de laatste jaren van zijn loopbaan bij Knack Roeselare. Hij was geruime tijd de spil van de nationale ploeg en werd uitgeroepen tot beste libero van Europa. Maar Stijn bleef de bescheidenheid zelf. “Hij droogde thuis de vaat af zoals iedereen van ons”, lacht Johan.

Lichaam is versleten door het fysieke labeur

Johan is oorspronkelijk uit Gits afkomstig, waar zijn ouders een boerderij runden. Dat betekende van jongs af hard labeur. Toen hij in 1984 met zijn vrouw de komkommer- en peterselieteelt in Torhout startte, werd de fysieke arbeid er niet kleiner op.

“Mijn lichaam is versleten. Op jonge leeftijd diende ik al een zware knieoperatie te ondergaan. Het serrewerk is heel intensief en dus een aanslag op je lijf, al heb ik het altijd graag gedaan. Het komkommerseizoen start in april en loopt tot zowat oktober. In die periode was het samen met Marleen werken van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Op weekdagen én in de weekends, want een komkommer stopt op zondag niet met groeien. Stijn is topsporter geweest, maar een tuinbouwer die zijn beroep ter harte neemt, is dat ook. Ik druk het de telers die ik momenteel begeleid op het hart: het zijn de laatste komkommers die je de mooiste winst opleveren. Je mag je inzet en gedrevenheid geen moment laten zakken.”

Weigeren om te leven zoals een asceet

Toch mag hard werken geen beletsel zijn om van het leven te genieten. Nu en dan onbekommerd de serres achter je laten…

“Begin oktober probeerden we in principe met het gezin op reis te gaan naar Zuid-Frankrijk. En later gingen we trouw de volleybalmatchen van Stijn bijwonen. Hij speelde eerst bij Torhout, dan bij Menen en tot voor kort bij Roeselare, waar hij nu bestuurslid is.”

“Ik blies ‘s avonds graag uit bij een goed glas wijn of een trappist. Nu we met ons tuinbouwbedrijf gestopt zijn, ben ik die gewoonte trouw gebleven, wat je merkt aan mijn buikje. Noem het maar coronakilo’s (lacht) . Overdag drink ik echter nooit. En overdrijven doe ik zeker niet. Maar ik weiger om te leven als een asceet.”

Voor mij geen huichelaars. Ik heb veel liever dat iemand me in het gezicht zegt wat er op zijn lever ligt

“Sociaal contact is erg belangrijk voor mij. Ik heb mensen nodig. In dat opzicht is het voorbije coronajaar zwaar geweest. We konden bijvoorbeeld niet samenkomen met het bestuur van de plaatselijke afdeling van Tuinhier, de vereniging waarvan ik voorzitter ben. Dat heeft op me gewogen. Ik hoop zo snel mogelijk de draad weer te kunnen opnemen.”

Over het algemeen een optimist

“Ik kan niet tegen oneerlijkheid. Helaas zit de wereld er nochtans vol van. Als ik ondervind dat iemand niet te vertrouwen is, laat ik die persoon links liggen. Voor mij geen huichelaars. Ik heb veel liever dat iemand me in het gezicht zegt wat er op zijn lever ligt, dan dat hij dat achter mijn rug doet. Ik probeer zelf oprecht te zijn. Je moet niet naar iemand lachen als je het niet meent. Mensen die fake zijn, liggen me totaal niet.”

“Over het algemeen ben ik een optimist. De botten en spieren in mijn lichaam zijn door mijn loopbaan als tuinbouwer serieus gehavend, maar uiteindelijk is dat maar kapotte carrosserie. Ik ben blij dat mijn mentale welzijn oké is, want dat is het voornaamste. Tussen de oortjes zit het snor, al was de uitbraak van de coronapandemie toch beangstigend.”

Vrijwilliger in het vaccinatiecentrum

“Corona is een ramp voor het verenigingsleven. Ik vrees dat we met Tuinhier leden zullen verliezen. Nogal wat mensen hebben zich op hun eilandje genesteld en sommigen zijn van plan om daar te blijven. Het kan niet anders of het sociale weefsel zal nog geruime tijd klappen krijgen.”

“Vandaar het belang om zo hard mogelijk iedereen ervan te overtuigen om zich te laten vaccineren. Ik ben al van bij het prille begin vrijwilliger in het Torhoutse vaccinatiecentrum De Mast. Ik ben ervan overtuigd dat we voor de mensen die er hun spuitje komen halen, iets kunnen betekenen. Sommigen hebben een panische angst voor die prik en wij doen er alles aan om hen op hun gemak te stellen. Een vriendelijk woord en een geruststellende babbel doen wonderen.”

Zowel vis als vlees gaan er vlot in

“Mijn prestaties aan het fornuis? Ik kan een biefstuk bakken en koffie zetten, maar daar houdt het op. Ik zeg aan mijn vrouw dat ik heel graag plaats voor haar maak in de keuken, opdat ze vlot zou kunnen passeren.” (lacht)

“Ik eet graag, maar geen paprika’s en zo weinig mogelijk pasta. Met spaghetti als uitzondering, want die lust ik wel. Voor de rest geniet ik van zowel vis als vlees. Marleen kan lekker koken en ik ben daar uiteraard blij om. Tussen de maaltijden door drink ik graag en veel koffie. Ik hou als geen ander van een bakje troost.”

“We gaan ook af en toe op restaurant eten. Dat probeerden we al te doen toen we het nog heel druk hadden met ons tuinbouwbedrijf. Covid-19 heeft de horeca helaas maandenlang gesloten gehouden. Ik heb te doen met al die mensen die hun broodwinning zagen verdwijnen. Hopelijk mogen de cafés en restaurants nu snel weer hun klanten binnen ontvangen. Iedereen kijkt uit naar het leven van vóór dat vervelende virus.”

“In de Mast word ik uiteraard geconfronteerd met de vaccinatiecampagne, maar de eigenlijke coronacijfers volg ik niet meer op tv. Ik heb er geen boodschap aan.”