Van het opsporen van sluikstorters tot het begeleiden van de schoolgaande jeugd en jawel, zelfs het bekeuren van hardnekkige foutparkeerders. De Meense gemeenschapswachten zijn nagenoeg permanent actief in het straatbeeld, zij het dan vaak erg discreet en misschien zelfs onopvallend. “Samen werken aan een betere stad”, klinkt hun leuze keer op keer gemotiveerd, maar toch worden ze geconfronteerd met een toename aan verbaal geweld. We trokken ons paarse plunje aan en stapten mee met deze anonieme ridders zonder paard, tablet in de hand.
“Goeiemorgen, goeiemorgen, goeiemorgen.” Het lijkt wel een eindeloze tsunami aan vriendelijke groeten deze dinsdagmorgen, klokslag 8.00 uur. Luc Ghyselen (59) is, met zijn bordje in de hand, trouw op post aan wat zonder twijfel het drukste kruispunt van Lauwe moet zijn. Samen met Virginie Heugeu (39) zorgt hij ervoor dat de kinderen die naar Basisschool De Stap trekken dit op een veilige manier kunnen doen. “De veiligheid rond de schoolpoort verbeteren, het is een deel van onze taak die eigenlijk nooit gaat vervelen”, lacht Luc terwijl hij het zoveelste gezin veilig het slopende verkeer laat kruisen. “Mensen zijn vandaag erg druk in de weer met van alles en nog iets, we worden voortdurend geprikkeld en we zijn ook continu bezig. Vooral op drukke momenten is het dan cruciaal dat we onze aandacht erbij houden en dat is waar de gemeenschapswachten toch wel een belangrijke rol spelen!”
Bemiddelend karakter
Met hun typische, paarse uniformen kent zowat iedere Menenaar ze wel zonder ze echt te kennen. We weten, als inwoner van de grensstad, dat die mensen een functie hebben, maar schijnbaar weten weinigen wat hun takenpakket echt voorstelt. Dat werd, op een helaas brute manier, duidelijk enkele weken terug toen hun dienst een noodkreet slaakte. De gemeenschapswachten krijgen meer en meer te kampen met vooral verbaal geweld, terwijl hun functie er vooral eentje is waar het bemiddelende karakter een rol speelt. “We zeggen het niet graag, maar we hebben een toename gemerkt in die agressie sinds de coronacrisis”, pikt Virginie meteen in. “Mensen zaten thuis, veel mocht niet meer, de stress en de onzekerheden eisten hun tol en plots mocht iedereen opnieuw naar buiten. Mensen zijn meer dan ooit gespannen en wij zijn natuurlijk meestal de eersten die ze tegen het lijf lopen. Het is niets persoonlijks, dat weten we wel maar je moet er maar telkens mee geconfronteerd worden.”
Rode lap op een stier
De combinatie gezag en uniform werkt, voor de enkeling, als een rode lap op een stier. “Zo had ik een fietser die mijn stopbord hier aan de oversteekplaats straal negeerde”, gaat Luc verder. “Kinderen en hun ouders staken over, wagens stonden stil, maar hij slalomde met zijn fiets tussen de mensen door. Ik sprak hem erop aan, maar dat beviel duidelijk niet. Toen ik na mijn dienst hier naar Menen centrum trok, met de fiets, kwam hij achter me aan. Hij dreigde ermee mijn bord op mijn hoofd kapot te meppen als ik hem ooit nog eens iets verbood. Ik ken die mens niet, ik weet niet wie dat is en ik heb ook helemaal niets tegen die kerel. Hij was echter van mening dat ik eens goed op mijn plaats moest worden gezet. Het is helaas slechts een voorbeeld van de agressie waarmee we te maken krijgen.”
De veiligheid rond de schoolpoort verbeteren, het is een taak die nooit gaat vervelen – Gemeenschapswachter Luc Ghyselen
Hun uniform maakt duidelijk dat de gemeenschapswachten een gezagsfunctie uitoefenen, al maakt Virginie meteen duidelijk dat ze zich vooral op bemiddeling concentreren. “We zijn een soort van laatste stap tussen de burger en de politie”, gaat ze verder.
“Zwerfvuil, vandalisme, schade aan het openbaar domein? Het zijn van die zaken die niet alleen de mensen op de zenuwen werken, ze maken van onze stad ook een minder mooie plaats. Als gemeenschapswacht gaan we ter plaatse en kijken we hoe we de situatie kunnen oplossen. Onze tablets staan in verbinding met een brede waaier aan diensten, van de politie tot de technische mensen van de stad en we kunnen er ook meteen foto’s mee doorsturen. En ja, soms moeten we streng zijn en een GAS boete uitdelen, maar dat is dan echt wanneer iedere vorm van sensibilisering geen nut meer heeft.”
Fietsproject
Luc knikt instemmend en verwijst meteen naar het favoriete onderdeel van zijn takenpakket. “Samen met de scholen hebben we een fietsproject uitgewerkt, waarmee we kinderen niet alleen fietsvaardigheden aanleren, we leren ze ook omgaan met de gevaren van het verkeer”, sluit hij af. “De dankbaarheid die we van de kinderen krijgen is met geen geld van de wereld te betalen. Meestal sta ik in Lauwe aan de schoolpoort en ben ik ook de mens die zich ontfermt over de fietsexamens voor onze allerjongsten. Op een dag stak zo een jonge koter de straat over, met de handen van zijn mama stevig in de zijne en eenmaal ze veilig aan de overkant waren kreeg ik een doos pralines. ‘Omdat je hier altijd voor ons staat’, klonk het uit zijn mond. Op zo een momenten weet ik weer waarom ik zeven jaar geleden voor een loopbaan als gemeenschapswacht koos. Wist je trouwens dat ik nog erg vaak tieners tegen het lijf loop die me zeggen dat ik hen heb leren rijden met de fiets? Dus ja, ik durf zonder schroom zeggen dat ik nog altijd denk dat we met de gemeenschapswachten een verschil maken in Menen.” (CLL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
