Madeleine Dalle (70) is de Krak van Nieuwpoort: “Ik ben een zottekonte en dat vinden klanten leuk”

Madeleine ‘Madeleintje’ Dalle (70) is meer dan een café-uitbaatster, ze is een ankerpunt in Nieuwpoort. Haar verkiezing tot Krak laat zien hoe belangrijk mensen het vinden lokale figuren te waarderen die een verschil maken in het dagelijkse leven. Mensen voelen zich bij haar thuis, en dat gevoel van verbondenheid en (h)erkenning is iets waar veel mensen naar verlangen.

Waarom denk je dat je verkozen bent tot Krak van Nieuwpoort? “Waarschijnlijk omdat ik een echte zottekonte ben”, lacht Madeleine. “En omdat ik veel kan verdragen van mijn klanten”, zegt ze met een veelzeggende blik naar de toog. Waarop een klant zich meteen mengt: “Omdat ze geliefd is in Nieuwpoort!” “Luister naar die andere moeial”, pruttelt Madeleintje lachend terug. Intussen probeert een trouwe gast een nieuw vat met enige moeite aan te sluiten. “Het is omdat ze een goede tapinstallatie heeft!”, grapt hij, terwijl hij zijn klus klaart. “Den dezen gaat ook beginnen”, repliceert Madeleine. Een andere stem klinkt van aan een tafeltje “Gij moogt blij zijn dat wij hier komen pinten drinken in dat oud cafeetje van u!” Madeleine kan er alleen maar om lachen. “Dat is ook waar”, geeft ze toe met een knipoog. Al 34 jaar lang schenkt ze met hart en ziel pintjes in café ’t Schipke in Nieuwpoort. En dat is precies waarom ze een echte Krak is: ze is een vrouw van het volk, met een hart van goud en een neus voor humor.

Reglementjes

De toekomst van ’t Schipke is duidelijk, maar Madeleine maakt zich zorgen over wat er daarna komt. “Sowieso wordt ’t Schipke afgebroken”, zegt ze resoluut. “Maar de toekomst van de dorps- en volkscafés… Hoe zie ik dat? De toekomst ziet er niet zo rooskleurig uit, vrees ik. Als die cafés er niet meer zijn, zullen er veel mensen moord en brand schreeuwen. Iedereen heeft het wel over de eenzaamheid die steeds groter wordt, maar er wordt veel gebabbeld en weinig gedaan. De ontmoetingsplaatsen, waar mensen gezellig samen kunnen komen en vriendschappen kunnen sluiten, worden stelselmatig afgebroken. En dan maar klagen dat de mensen steeds eenzamer worden. Die bruine cafeetjes mogen niet verdwijnen, die moeten kunnen blijven! We zijn een volk van reglementjes geworden, dat is het probleem.”

“Heb je al stommiteiten gedaan?” vraag ik haar, nieuwsgierig. “Ze doet elke dag stommiteiten!” grapt een klant aan de toog, waardoor iedereen in lachen uitbarst. Madeleine knikt lachend: “Ja, dat hoort er wel bij, zeker?” Als ze haar leven opnieuw zou moeten beginnen, is haar antwoord vastberaden: “Café houden, natuurlijk! Ik kan niet veel anders dan dat”, zegt ze zonder aarzelen. En als je haar vraagt wat het zo leuk maakt, is het antwoord simpel: “De mensen rond je, de gezelligheid… en dat ze altijd terugkeren.”

Zwart gat

Ze kijkt naar een tafel met stamgasten: “Kijk, die gasten daar, die komen altijd terug. Ze zeggen nu al: Wat gaan we doen als jij stopt? En ik zeg dan: Wat ga ik moeten doen als het hier stopt! Jullie kunnen nog naar een ander café lopen! Maar als ik moet stoppen zal ik niet lang meer leven, ik zal in een zwart gat vallen.”