In de bibliotheek ligt momenteel de mooie brochure ‘Iedereen vredesambassadeur’, een realisatie van het platform Westhoek-Vredeshoek, dat in deze brochure het verhaal van een aantal vredesspelers uit de Westhoek bundelt. De gemeente nomineerde Lieve Demerre (71), die al 5 jaar oorlogsvluchtelingen uit Afghanistan, Syrië en Somalië begeleidt én voor hen echt het verschil maakt.
Deze maand exact vijf jaar geleden reageerde Lieve – als enige op de oproep van het OCMW om de erkende vluchtelingen uit Alveringem te helpen bij hun integratie. Lieve en haar overleden man hebben geen kinderen. Ze vond het goed om iets zinvols te doen met haar vrije tijd en werd buddy van Bassam, een vijftiger uit Syrië en Shabir, een dertiger uit Somalië.
Shabir stelt het goed. Hij is ondertussen Belg, heeft een vaste job en woont met zijn via gezinshereniging nagekomen verloofde in een sociaal appartement naast de vroegere pastorie. Ook Bassam die in de Rozendaalstraat woont, is erkend als vluchteling en heeft een job in de Kringloopwinkel. Zijn gezinshereniging is spijtig genoeg mis gelopen. Lieve sloot ook de Afghaanse familie Babak uit de Putstraat in haar hart, een jong gezin met drie kinderen van nu 9, 7 en 3,5 jaar. Hun asielaanvraag werd al twee keer geweigerd en zij doen momenteel een laatste poging om erkend te worden.
Schatten
“Dit zijn alle vijf schatten van mensen”, vertelt Lieve. “De mama spreekt vrij goed Nederlands en de kinderen doen het fantastisch op school. Hun moedertaal gaat in dalende lijn. Uiteraard is het erg frustrerend om in onzekerheid te leven en niet naar de toekomst te kunnen kijken. Je krijgt asiel als je leven bedreigd wordt of als de situatie in je thuisland dermate gevaarlijk is dat bij terugkeer je leven in gevaar is. Hun thuisland Afghanistan is een moeilijke. Op papier is dat geen land waar je niet kan leven, al zijn deze mensen wel het land ontvlucht omwille van onveiligheid.”
Deze mensen zijn ontheemd en zoeken naar menselijke warmte en een thuisgevoel
“Hier geïntegreerd zijn, speelt hoegenaamd geen rol in je kansen om asiel te krijgen. Of ik er nog in geloof voor de familie Babak? Laat mij daar het volgende over zeggen: de theorie is dat als je nieuw bewijsmateriaal kan aanbrengen, je dossier wordt herbekeken. Er zijn veel voorbeelden van mensen voor wie het uiteindelijk toch lukt. Deze mensen zijn ontheemd en zoeken naar menselijke warmte en een thuisgevoel. Ik lever daar graag mijn bijdrage aan.”
Gastvrijheid
“Door over hen te praten in mijn omgeving, creëer ik begrip in plaats van irritatie ‘over die vreemden die hier alles voor niets krijgen’. In het begin liepen deze mensen verloren in Alveringem, nu wonen ze er dolgraag. Dat komt ook wel voor een stuk door mij. Ik ben er immers om duizend en één praktische noden te helpen oplossen. Gisteren hing ik nog 20 minuten aan de telefoon om belbussen te reserveren. Je kan zeggen: ‘Kunnen zij dat niet?’ Ja, dat kunnen zij! Maar wanneer je minuten en minuten aan de lijn moet wachten, raakt hun belkrediet op. Om maar te zeggen, dat zijn de dingen waarmee ik bezig ben. Mensen integreren, gaat niet over lid worden van de vogelpikclub, maar over gastvrijheid. Ze moeten ook zelf dingen doen. En ze doen dat ook.”
Verrijking
Lieve benadrukt dat ze niet enkel geeft, maar ook veel terug krijgt. “Ik zie deze mensen meer dan mijn eigen familie. Onze vriendschap is ook een verrijking van mijn leven. Ik leer veel van hen. Kijk, ik ben 71 jaar. Het moet dus al de moeite zijn om mij ‘s avonds uit mijn kot te krijgen. Mijn agendaboekje staat goed vol. Rijles Shabir, kindjes ophalen, Bassam naar ziekenhuis, … Behalve een afspraak met de kapper en de fitness staat daar niets in voor mezelf. Het is prima zo. Wist je dat ik twee titels heb? Die van ‘mama’ Lieve en die van ‘oma’ Lieve. Op die van oma ben ik het meest trots”, glimlacht Lieve.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
