Larissa De Coene is operaties beu en probeert van leven in een rolstoel het beste te maken

Ze is geboren met een open rug (spina bifida), onderging ondertussen al een tiental operaties, maar heeft zich nu bij een leven in de rolstoel neergelegd. “Op een bepaald moment heb ik gezegd: stop het is voldoende. Geen operaties meer.” Maak kennis met Larissa De Coene (23) een sterke jongedame uit Izegem die nog dromen heeft in haar leven. En die ook de steun krijgt van de haar atletiekvrienden van AVI, de Ingelmunsterse atletiekvereniging.

Het gezin van Pascal De Coene en Kathleen Debels woont in de Mentenhoekstraat. Pascal en Kathleen waren altijd actief in sportieve middens en ook Larissa (23) en zoon Jarni (21) hadden al snel die microbe te pakken. Ook Larissa deed vaak aan sport, maar was al van bij de geboorte niet gediend door het lot. Mama Kathleen Debels: “Ze is geboren met een open rug. Dokter Beirinckx verwees ons meteen door naar het UZ in Gent, de aandoening bleek goedaardig, maar een eerste operatie volgde al op haar vijfde. Maar uiteindelijk bleek Larissa met een blaasprobleem te kampen en daarvoor volgden diverse operaties. Lange tijd kon ze nog blijven sporten, maar uiteindelijk werd zelfs stappen moeilijk. Begin 2019 leek een rolstoel onafwendbaar. De dokters stelden nog een ultieme operatie voor, maar dat weigerde Larissa.”

Larissa: “De operaties waren elkaar in sneltempo opgevolgd. Ik moest dan ook telkens naar de revalidatie en ik zag er ook mensen die er veel slechter aan toe waren dan ik. Ik vreesde de operatie te veel. Nu kan ik enkel mijn benen niet gebruiken, maar de rest lukt wel. Ik heb ook veel mensen met dezelfde aandoening gezien, wel die zijn er vaker erger aan toe. Dus heb ik besloten het beste te maken van het leven met de mogelijkheden die ik heb. En dat zijn er nog heel wat.”

Dromen van een job

Wat haar nog het meeste stoort, is dat ze tijdens die revalidatieperiodes haar sport miste. “Ik ben lang blijven lopen, maar vanaf mijn 16de ging dat stelselmatig achteruit. Ik had een dropvoet en soms viel ik gewoon ook op de grond. Ik had toen ook geen tijd om te puberen. Ik ben één keer naar een fuif geweest en daar ontdekte ik dat ik in het donker mijn evenwicht verloor. Echt uitgaan heb ik nooit kunnen doen. Maar ik kon wel nog gaan werken en daar genoot ik van.”

“Ik volgde een opleiding aan de Kortrijkse koksschool. Hoewel ik niet vlot stapte, mocht ik altijd de zaal doen bij Wouter Creytens van De Smaak. En als ik weer eens geopereerd was, mocht ik nadien altijd teruggaan. Omdat een job in die sector uiteindelijk niet zou lukken, heb ik een marketingopleiding gevolgd. Ik zou nu eigenlijk graag gaan werken. Ik weet dat ik geen voltijdse job zal aankunnen, maar administratief ergens helpen, dat zit er zeker in. We hebben een aangepaste auto gekocht, eind juni zouden we die moeten hebben. Zo kan ik zelfstandig ook eens ergens alleen naar toe gaan.”

Of met haar vriendje Thomas Steverlynck uit Vichte. “Ik heb hem leren kennen tijdens de revalidatie, waar meestal oudere mensen zitten. Tot Thomas arriveerde. Hij heeft serieus zijn best mogen doen voor mij, maar ik ben op de duur gezwicht. Thomas zit ook in een rolstoel nadat hij zwaar tegen een boom crashte. Waarschijnlijk is hij in slaap gevallen. Samenwonen? Dat zit er nog niet in. Hij gaat overigens opnieuw naar school. Maar misschien op termijn.”

Mama Kathleen: “Ook voor ons waren al die jaren niet makkelijk. Als je naast haar liep, was je altijd bang dat ze zou vallen. Vanaf haar geboorte zijn we eigenlijk altijd van dokter naar dokter ‘getsjoold’. Ik weet nog dat ik toen in Aurora werkte. Het ging daar toen wat minder en ik was eigenlijk blij dat ik kon gaan stempelen. Zo kon ik over en weer naar Gent rijden.”

Ten huize De Coene-Debels hoor je niemand klagen, maar de realiteit is dat de ziekteverzekering slechts beperkt tussenkomt in rolwagens en andere aangepaste middelen. Larissa sport nog graag en heeft daarvoor een aangepaste rolstoel nodig. “Ik probeer iedere woensdag en vrijdag nog de atletiektraining mee te pikken. Ik doe er ook de stabiliteitsoefeningen mee met de atleten en ik heb er ook het rolstoeldansen van Paradanszo ontdekt. Een echte sportrolstoel die kost standaard al 7.000 euro heb ik nog niet, maar ik trek voorlopig mijn plan. Mijn gewone rolstoel kost ook al 4.000 euro, daarvoor krijg je 840 euro terug.”

Natte zaterdag

En plots kwam er ook hulp van onverwachte hoek. Mama Kathleen is al jarenlang secretaris van AVI, de Ingelmunsterse atletiekvereniging. Toen we eens op een regenachtige zaterdagvoormiddag Bart Vanluchene op de Izegemse markt tegen het lijf liepen, raakten we aan de praat. Hij was dermate onder de indruk van het verhaal van Larissa dat hij wou helpen. Bart maakt met nog wat vrienden deel uit van de zogenaamde B’tjes binnen AVI. Zij vormen wat een groep op zich, ze zijn niet superambitieus, maar zetten overal hun beste beentje voor. Maar ze zijn meteen in actie geschoten en is het verbazend wat ze allemaal gaan doen.”

Bart Vanluchene: “Larissa is een toffe meid, maar we willen ook op die manier niet enkel Larissa een duwtje geven, haar mama Kathleen doet al jarenlang heel veel voor de club. Dat is onze manier om haar met heel AVI te bedanken. We pikken ons karretje aan op de Brigandsloop van zaterdag 28 maart. Iedereen die meeloopt steunt zo meteen 3 euro voor Larissa en er is ook een wandeltocht (inschrijving 5 euro) waarvan de opbrengst volledig naar Larissa gaat. We hebben ook gesponsorde T-shirts en wij laten ons als deelnemer ook nog eens sponsoren. Zo hopen we een mooi bedrag te vergaren.”