Lydia Deseyne (35) is eigenlijk een kattenmadam. Thuis heeft ze veertien katten en binnenkort opent ze een kattenpension. Maar toen ze Dingo zes jaar lang zag wegkwijnen in het dierenasiel, kon ze hem niet weerstaan en nam ze hem mee naar huis.
Lydia Deseyne (34) is getrouwd met Patrice Boeyaert en woont op het Roesbruggeplein in Roesbrugge, waar ze ook haar kapsalon heeft. Lydia heeft een hart voor dieren en maakt deel uit van de werkgroep Poperingse Dierenvrienden, die ijvert voor een volwaardig asiel in Poperinge.
Zelf bekommert ze zich vooral om het lot van zwerfkatten. Thuis heeft ze veertien poezen en binnenkort opent ze een kattenpension. Ondanks de aanwezigheid van 14 katten in huis, adopteerde ze een jaar geleden toch een hond: Dingo.
“Ons verhaal begon op 17 oktober 2015: de dag dat wij onze Dingo gingen ophalen in het dierenasiel van Ieper”, vertelt Lydia. “Hij was een reu van vermoedelijk tien jaar oud. Hij was binnengekomen in het asiel als zwerfhond na een ongeval en zat al zes lange jaren te wachten op een nieuw baasje. We komen daar veel en we hadden hem al veel zien zitten. Hij was al twee keer geadopteerd geweest, maar keerde telkens terug omdat hij niet kon omgaan met kinderen.”
Ik zou nooit een jonge hond moeten hebben, maar met Dingo had ik echt medelijden
“Hier waren we dan, zijn nieuwe leven kon starten, want ik wilde deze senior nog een echte warme thuis geven”, glimlacht Lydia. “Ik zou nooit een jonge hond moeten hebben, maar met Dingo had ik echt medelijden. Het was dan ook groot nieuws in en rond het asiel dat Dingo geadopteerd was. Blijkbaar was onze hond daar een echte BV“, zegt Lydia. “Vooral als je daar al zo lang zit, kent iedereen je wel. Dat bleek al snel te kloppen. Ontelbare keren zijn we daarover aangesproken. We mochten kaartjes ontvangen, telefoontjes van mensen die Dingo kenden en bij ons eens wilden op bezoek komen om zijn nieuwe thuis te zien. We leerden ook fantastische lieve mensen kennen, onder andere Noëlla en Aurel, de vaste wandelaars die vier keer per week met Dingo gingen wandelen in het asiel. Jarenlang was Dingo de mascotte van het asiel. Toen Dingo zes maanden bij ons was, gaven we een feestje waarop zijn vaste wandelaars en de vrijwilligers van het asiel ook uitgenodigd waren.”
“De liefde en vriendschap die wij mochten ervaren van onze Dingo is ongelofelijk“, vervolgt Lydia. “Om een voorbeeld te geven, toen hij vijf maanden bij ons was, was ik tien dagen geveld door griep. Dingo zag dat het met mij niet oké was en kwam in die dagen spontaan gewoon bovenop mij in de zetel liggen met zijn kin op mijn schouder. Een hond van 20 kilo, koud had ik zeker niet. Hij was geen minuut van bij mij weg te slaan. Uit voorzorg droeg ik mondmaskertjes om hem niet te besmetten. Ongelofelijk toch voor een hond die zes jaar lang in een kooi zat.”
We beseffen maar al te goed dat we geen tien jaar tijd samen zullen hebben
“Nu is het bijna een jaar dat hij bij ons is en we hebben nog een heel to do-lijstje met leuke dingen om samen te doen, want we hebben veel in te halen…en we beseffen maar al te goed dat we geen tien jaar tijd samen zullen hebben”, zegt Lydia. “Ongeveer twee maanden geleden was ons verhaal bijna afgelopen. Dingo had een levensbedreigende nierblokkage. Na vier dagen baxters in de dierenkliniek zag het er nog steeds niet goed uit. Hij dronk niet, at niet… We mochten Dingo meenemen naar huis om afscheid te nemen. Maar we wilden nog één iets proberen.”
“De volgende dag konden we een afspraak regelen bij een hondenosteopaat”, vervolgt Lydia. “En ongelofelijk, na enkele dagen schoot onze superstar terug in actie, eten, drinken, gaan wandelen… de nieren gingen weer aan het werk. Onze inspanning werd beloond en onze jongen was terug. We zijn heel gelukkig met onze extra tijd samen en werken verder aan ons to do-lijstje.”
(TOGH)
Hondenleven
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier